Ik hou van het woord ‘kwaliteit’. Ik hou ervan als ikzelf en de mensen met wie ik werk uiteindelijk tevreden zijn als de klus geklaard is. En ja..over het algemeen kan alles wat ik doe beter. En het is ook leuk om me iedere keer verder door te ontwikkelen. Maar nu ik al een paar weken me verdiep in kwaliteitszorg in het onderwijs word ik opstandig.Ik worstel me door PDCA cyclus en INKmodel en externe audits en ik zie de woorden en systemen zo langs mijn ogen glijden weer terug in het boek. Geërgerd sla ik het boek vervolgens dicht en zucht.
Het prachtige risico van onderwijs: Onderwijzen. (3)
‘Je hebt recht op onderwijs’ was ooit een zin in een voorstelling die wij uitvoerden op een middelbare school. Een hoongelach steeg op uit de zaal. Leerlingen ervoeren het onderwijs als een plicht en niet als een recht. Het is dus een ambivalente eer om leraar te zijn. Die ambivalentie werd bij mij nog wat groter na het lezen van een hoofdstuk over lesgeven in het boek ‘Het prachtige risico van onderwijs’ van Biesta. Maar het werd ook spannender en mysterieuzer.
Het prachtige risico van onderwijs (2)
Volgens mij wel.
Opvoeder zijn is nogal comfronterend. Zo hoor ik de regenboogprins de laatste tijd bij alles wat ik vraag zeggen ‘Volgens mij wel’. Dat komt uit mijn vocabulaire helaas. Waar de prins telkens vroeg om zekerheid, gaf ik vanuit de nuance antwoord: ‘Waarschijnlijk wel, volgens mij niet, ik denk het wel…’
Ben ik echt?
De regenboogprins vraagt het me op dit moment herhaaldelijk. “Ben ik echt?” “Ja, jij bestaat echt” is mijn antwoord luid en duidelijk iedere keer als hij het vraagt. Maar in mijn hart maak ik me zorgen. Fragmenten van films en boeken staan op mijn netvlies waar het maar de vraag is of mensen bestaan: ‘The matrix’, ‘The never ending story’ en Tinkle Bell in ‘Peter Pan’, die het risico loopt te verdwijnen als kinderen niet geloven dat ze bestaat. De helft van een tweeling die niet ingeschreven is in een geboorteregister in ‘Het geniale bommenmeisje’. Lees verder →