Er was eens een vrouw. Een leuk mens. Een open mens. Ze was onderwijzeres. Eerst in een school en later, toen iedereen moest vluchten, gaf ze les in een kamp; ergens in een souterrain. De omstandigheden waren niet ideaal. Er waren papieren en potloden, er was krijt, maar dat was het dan. De kinderen echter bleven lachen en komen, dus de lerares bleef ook komen. Veel moeders probeerden jurkjes en truitjes te breien en daarna te verkopen om spullen voor ‘de school’ te kunnen kopen. De lerares sprak na haar lessen met hen. Ze luisterde naar verhalen over verkrachtingen en plunderingen. Ze sprak met de moeders, de vrouwen, de kinderen. Ze bad met ze. Ze was van grote waarde voor haar gemeenschap. Ze bracht hoop. Toen viel er een bom op het souterrain. Zeven kinderen en de lerares overleden.
Theater en kerk?
Najaar 2014 werd ik uitgenodigd om een workshop te geven voor Eredienst Creatief, een gezelschap dat zich buigt over de kwaliteit van de eredienst. Hoe theater kon bijdragen aan de liturgie? Ik kende de organisatie niet, maar vind het altijd bijzonder om twee disciplines met elkaar te vergelijken, dus ik zei ja.
Afgelopen zaterdag, 11 April 2015 gaf ik mijn workshop. Ik had het kleinste aantal deelnemers en relatief veel vrouwen die aanschoven. Was ik onbekend? Was het fenomeen theater onbekend? Ik weet het niet. Ik weet wel dat de groep mensen die mee deed in de materie dook die ik aanbood. Na het laten zien van de eerste theatrale filmpjes was direct helder dat het een kunst is om tekst verstaanbaar te maken. Hoe wordt tekst je zo eigen dat de mensen in de zaal gaan luisteren? Het Hooglied van de bible-tapes drong binnen.
De soorten
3 VWO’ers zitten op een barkruk. Ze zijn aanwezig bij ‘iets bij de koffie’ van KEEK en Blossom030. Ze vertellen over gender en seksualiteit. Vanaf jonge leeftijd leren de meeste mensen dat er maar twee vormen van gender zijn. Man en vrouw Zij zien gender meer als een spectrum met schalen van hoeveel manlijk of vrouwelijk je bent. En ze worden daarin ondersteund door biologen en seksuologen, die dit al lange tijd weten.
Op de avond voor rokjesdag..
Donderdagavond 20.00 druppelen ze binnen met chocola en wijn onder hun armen. Sommige mensen kennen elkaar, maar iedereen kent mensen niet. Namen worden uitgewisseld en daar laten we het ook even bij. Want deze avond begint niet met het uitwisselen van gegevens, en ook niet met het bespreken van wie er morgen een rokje zal dragen, maar met twee verhalen over bezieling en hoe die soms ergens in ons zich zachtjes teruggetrokken heeft. Wachtend op een kans om zich opnieuw te openbaren. Na de twee verhalen uit ‘de verhalenkathedraal’ blijft het even stil voordat de eerste verteller begint.
Nachtdomein
Om half vier schrik ik wakker uit een droom. In golfjes komen daarna de gedachten. Over de regenboogprins en zijn juf die niet weet hoe ze hem kan bereiken. Over een workshop die ik ga geven. Over verhalen die verteld gaan worden.Over werkzaamheden en planningen. Over mijzelf, mijn irritaties en angsten.
Als kabbelend water golven ze door mij heen en omdat ik niet gefocust genoeg ben om ze te leiden neem ik alleen die gestage stroom waar. Totdat het 4.44 is. Dan klinkt er een tjilp buiten. De eerste vogel wordt wakker. Een moment waan ik mij in Italië, of Noorwegen, of Nunspeet. Ik lig in de camper en wordt wakker van het gezang van de vogels. Voor mij ligt een warme dag met mijn lief. Een tijdje luister ik naar de merel buiten. Dan besluit ik toch nog even te gaan slapen. Op mijn linkeroor zodat ik daadwerkelijk nog even terug kan keren naar hopelijk een droomloos uur.