Kunsttentoonstelling Nite Hotel

Het was alsof ik door een willekeurige stad dwaalde en plotseling een moderne kunst museum ontdekte. Nieuwsgierig ging ik naar binnen. Ik kwam in een soort optische illusie terecht. Een zwarte kamer die toch heel veel ruimte bood.  Ik keek rond en zag dat ik 23 kamers zou kunnen bezoeken, een voorstelling zou kunnen zien en dat er zelfs horeca was. En alles helemaal Corona-proof!

Ik bezocht de site NITE HOTEL. Het afgelopen uur dwaalde ik van kamer naar kamer en bezocht videokunst, fotografie, dans, theater en muziek. Ik zat thuis voor de computer, maar was ook in het museum. En ook nog op mijn favoriete manier, helemaal alleen, zodat ik kon opgaan in wat ik zag en niet afgeleid werd door de interpretatie, waarneming en het oordeel van iemand anders.

Guy Weizman is de regisseur van deze tentoonstelling die geopend werd in mei 2020 toen de theaters sloten. In elke kamer bevindt zich een verzameling aan digitale ‘objecten’. Teksten, audio-berichten, foto’s en video’s kun je bekijken, precies zoals je dat doet in een echte museumkamer, je dwaalt door de kamer. Sommige dingen roepen je, spreken je aan, andere passeer je met matige interesse. Het enige verschil is dat je nu dwars door de videoschermen kan lopen. De theatermakers en kunstenaars reageren op de actualiteit van corona en isolatie. Geen nieuwe tentoonstelling dus, maar wel de moeite waard om nog te bezichtigen (wat dus nog kan!). Op dit moment kun je de digitale voorstelling Swan Lake bezoeken. Dat lijkt me een mooi vervolg op de afgelopen ochtend. Wellicht schrijf ik er daarna nog een blogje over. Voor wie nieuwsgierig geworden is, hieronder de link. En misschien weet je nog meer toffe digitale tentoonstellingen die ik echt moet gaan bezoeken?

NITE HOTEL: ROOMS

Humaan.

Via Linked In zag ik een filmpje van een oude man, 96 jaar oud, die voor de rechter moest verschijnen ergens in Amerika. Of hij nou te hard of te langzaam reed is me niet duidelijk geworden. Wel zag ik een vader van een 63-jarige gehandicapte zoon, die ernstig ziek is. Een vader die zijn zoon regelmatig naar artsen moet brengen. En ik zag een diep ontroerde rechter, die hem leek te zegenen met zijn handen, een soort kruisteken maakte en hem niets ten laste legde. Een verhaal over medemenselijkheid. Een verhaal over kwetsbaarheid. En een verhaal dat mensen oproept met hun hart te luisteren naar de verhalen van ‘veroordeelden’.

Samenwerken met ouders van uit huis geplaatste kinderen.

Morgen is het symposium ‘Pleegzorg en Gezinshuis 2020’. Een symposium waar vele professionals, gezinshuisouders en pleegouders aan meedoen en deelnemen. Ook ik ben erbij. Samen met Mariam Tempelman en Anne-roos van der Meijden heb ik een aandeel met mijn eigen verhaal in het openingsprogramma. Daarnaast voer ik namens de Christelijke Hogeschool Ede, een theaterlezing uit over hoe je samenwerking tussen ouders en pleegouders en gezinshuisouders kunt versterken. Samenwerken kan heel hoopvol zijn, dat weet ik uit ervaring. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken.
Tijdens de lezing werk ik samen met twee actrices; Mariam Tempelman en Alie Wiertsema. Welke kleine dingen maken het verschil? We vertellen het morgen. Enne… we hebben dat natuurlijk niet zelf verzonnen. Gezinshuisouders, pleegouders, ouders, professionals en uithuisgeplaatste kinderen zijn gehoord! Wat zij belangrijk vinden is samengevat in het onderzoek ‘Jouw gezin, mijn zorg?’.  Op de verhalen van alle participanten van het onderzoek,  is de theaterlezing gebaseerd. Morgen dus, om 15.15 tijdens het symposium! Martine Noordegraaf, lector jeugd en gezin en eindverantwoordelijke voor het onderzoek zal tijdens deze dag ook een masterclass ‘Samenwerken werkt’ verzorgen. Het leuke is dat het hele symposium nog drie weken digitaal beschikbaar blijft voor deelnemers, dus mocht je iets gemist hebben, kun je het altijd op een ander moment bekijken. Ik heb er in ieder geval zin in. Waarom? Het is leuk en het is ook nog eens heel erg belangrijk. Omdat we wat mij betreft  gaan voor emotioneel gezonde volwassenen en een inclusieve samenleving, waar falen mag en veiligheid de basis is. Failing forwards voor iedereen, maar wel met je beste beentje voor.

De opening van pleegzorg en gezinshuis 2020

Dinsdag is het zover. Samen met mijn superleuke compagnons  Mariam en Anne-roos van duo Boter bij de Vis (www.boterbijdevismuziek.nl) mag ik meedoen in de opening van het symposium pleegzorg en gezinshuis 2020.

Een paar verhalen, een aantal foto’s en twee liedjes gaan we ten gehore brengen. Het programma is digitaal te volgen vanuit ieders eigen huiskamer.
Ik vind het superspannend en tegelijk heb ik er heel veel zin in. We staan er samen met dagvoorzitter Jan Willem Roseboom, de Alliantie Kind in Gezin, Lillian Stevens van Mocking Bird en Bartho Hengst van pleegzorg.nl.  Ik verheug me er op om hun verhalen te horen, en ben zo blij dat ik er het hele kleine bijzondere verhaal van ons leven met de Regenboogprins aan toe mag voegen. Dat kleine leven, dat iedere hulpverlener, onderzoeker, ouder en pleegouder iedere dag meemaakt. Daar moeten we goed naar blijven kijken en ook altijd blijven laten zien. Grote verhalen worden groot doordat vele kleine worden samengevoegd.  Naast de opening doe ik nog een programma, maar daarover morgen meer (tussen het oefenen en voorbereiden door).

Hier vind je meer informatie over het evenement: