Vandaag is de Regenboogprins 15 geworden. Ik maakte een kleine film van hem tijdens het bezoek aan een tentoonstelling. Iedereen die die film ziet, ziet iets van wie ik zie. Een uniek mens. Een jongen uit de lucht gevallen, een kind dat speelt. Een mens die zich niet schaamt. Het woord dat in mij opkwam toen ik de fragmenten zag was: Open.
Ik zet de video een of twee dagen openbaar. Daarna verberg ik hem weer. Voor wie even mee wil kijken met mijn ogen.
Al een jaar geleden kreeg ik het boek van mijn goede vriendin Paulien op mijn verjaardag. Niet te geloven dat het zo lang op mijn ‘nog te lezen’ stapeltje lag. Dit boek opende voor mij de klassieke mythologie. Ik heb al veel geprobeerd om de verhalen te lezen, maar altijd verdwaalde ik in de wirwar van relaties en verhalen. Bij het boek Circe gebeurde dat niet. Madeline Miller brengt de oudheid tot leven in dit fantastische verhaal van goden en godinnen, helden en heldinnen, leven en sterven.
Zo’n 7 jaar geleden was ik op het Greenbeltfestival in Engeland aanwezig bij een viering van de IKON-community uit Belfast. Deze community was gebaseerd op het gedachtengoed van Peter Rollins, en de radicale theologie. Ik kan mij van die viering alleen nog het slot herinneren. Op het podium stond een groot kruis, met daarop in ballonnen een soort lichaam geprikt. In mijn herinnering waren de ballonnen roze. Vlak voor het einde van de viering werden alle ballonnen doorgeprikt en plotseling was er niets meer, ja dat lege kruis was er nog, maar het had een ander effect dan ik had verwacht. Het was voor mij niet het ‘overwinningskruis’ dat ik zo goed kende uit mijn geloofsopvoeding.
Het kruis was echt leeg. Een illusie werd doorgeprikt. Knalde weg. Vervolgens werd ons als publiek gevraagd om een blinddoek om te doen en elkaar te helpen de ruimte te verlaten. Dat laatste heb ik niet gedaan. Ik was te geschokt. Wat was er gebeurd?
Als ik nu terugkijk denk ik dat ik op dat moment voor het eerst op existentieel niveau ervaarde dat een belangrijke geloofsovertuiging die ik had, geen stand hield. Namelijk de overtuiging dat een hemelse God, ver buiten mij en ver voor mij geboren, alles goed zou maken. De blinddoek en de uitnodiging elkaar te helpen kwam werd als alternatief geboden. Moest ik gaan vertrouwen op mensen die beperkt waren? En op mijn eigen beperkte vermogens? En dat dan in plaats van het bouwen op een God die alles goed maakt?
Het verlies van die overtuiging was een flinke schok, en een schuchter zoeken kwam eruit voort. Want welke overtuiging was dan nog waar?
Pas toen ik het boek ‘hopeloos hoopvol’ van John Caputo las vond ik iets wat weer of meer waar leek te zijn. Iets wat ik kon geloven en wat me bracht bij een nieuw perspectief, waarbij God daadwerkelijk de Ander blijft, maar toch alleen opereert van binnenuit. In het Engels gebruikt Caputo hiervoor de term Insist inplaats van exist.
In Nederland is er sinds enkele jaren het Platform Thomas voor mensen die geïnteresseerd zijn in het gedachtengoed van de Radicale Theologie. Bram Kalkman, Gerko Tempelman en Rikko Voorberg schreven het boek ‘Onzeker weten’ waarin ze zich laten inspireren door dit gedachtengoed.
Waaraan herken je de Radicale Theologie? Soms kom je deze tegen als luis in de pels, soms als kritische teamgenoot, soms als Irritante buur. De Radicale Theologie is gericht op inclusief in plaats van exclusief. Het is gericht op verbinding, maar via de confrontatie. Het daagt de gelovige uit op zoek te gaan naar de ongemakkelijke ander en is ook zelf een ongemakkelijke ander. Lees verder →
Photo by Michael C on Unsplash
Het is zondagochtend, 8.30. Wat slaperig loop ik met de hond langs caravans en tenten. In tegenstelling tot andere ochtenden in de week rijden er geen vroeg wakker geworden kinderen op fietsjes rond. Wel passeer ik vrouwen in mooie jurken, mannen in nette pakken met een zwart boekje in hun hand en kinderen met een tasje om hun nek (ik denk dat er pepermuntjes in zitten). Ook rijden er auto’s met hele gezinnen mij voorbij. Tenslotte is het zwembad, dat iedere ochtend toch wel gevuld is met baantjeszwemmers, leeg.
Het is zondagochtend. En zondagochtend betekent voor het grootste deel van ons campingpubliek dat het tijd is voor een kerkbezoek. Het is de dag des Heren. Lees verder →
Sinds een jaar ben ik bijna wekelijks bij mijn ouders. Mijn vader dementeert, net zoals vele ouderen in Nederland. Af en toe heb ik momenten die ik wil opschrijven en delen.
We rijden naar het ziekenhuis. Zoals mijn moeder me instrueerde zet ik hem vlak voor het ziekenhuis op een bankje om even op me te wachten en parkeer de auto op de invalidenparkeerplaats. Dan haal ik een rolstoel uit de gang en rijd hem naar de afdeling cardiologie, waar hij voor controle heen moet. Ik heb een zeldzaam moment alleen met mijn vader.
Mijn vader, inmiddels nog 1.60 m, hij zal zo’n 8 centimeter gekrompen zijn de laatste jaren. Tot enkele jaren geleden, nam hij me nog altijd in zijn armen en knuffelde me fijn. Ik hield daarvan. Dat ik kon voelen dat hij blij was me te zien. ‘Ik ben trots op jou’ zo vaak heeft hij dat gezegd als hij kwam kijken bij een voorstelling, of een lezing of boekpresentatie. Zijn liefde heb ik altijd gevoeld en ik ben er zo dankbaar voor. Ik keek altijd graag naar zijn gezicht. Goedlachs, maar ook woedend of aarzelend. Ik kon gewoon lezen wat hij ergens van vond en dat was fijn. Lees verder →
