Er is niets dat niet vergeven kan worden en niemand die geen vergeving verdient. (Uit: Het boek van vergeving van Desmond en Mpho Tutu)
Vergeving is een thema dat me al lange tijd bezig houdt. Door de vele gesprekken met mensen en ook door het leed dat ik om me heen zie en hoor, heb ik er moeite mee.
Wat is het nut en de zin van het vertellen van verhalen uit ie eigen leven? Die vraag wordt mij de laatste tijd veel gesteld. Ik ben er zelf ook naar op zoek. Dat het delen van persoonlijke verhalen iets in beweging zet weet ik zeker. Lees verder →
Daar stond ik. Terwijl ik mijn collega’s vertelde over een etentje waar ik ooit voor uitgenodigd was. Terwijl ik vertelde over mijn ongemak toen ik ervoer dat ik geen aansluiting had met de mensen die naast me zaten omdat hun leven geen enkele connectie met dat van mij leek te hebben. Terwijl mijn collega’s gniffelden en voor zich zagen hoe ongelukkig ik aan tafel zat en zich soortgelijke situaties uit hun eigen leven herinnerden. Terwijl iedereen met me meegenoot toen een onverwachte wending na een speech plaatsvond en er een boeiend gesprek volgde tussen mij en de tafelgenoot die plotseling een echt mens bleek. Ik stond daar en zij tekende. Ze tekende wat ze hoorde. Mijn verhaal werd een tekening. Wauw!
Mufkeekje, sabon, die vierlippige mevrouw, tomaslachje. Zo maar wat uitspraken van de jonge artiest die ons huishouden beroert en onze hersens laat kraken.
Met verwondering en vol bewondering zie ik in de handen van de regenboogprins een windmolen ontstaan. En even later nog een. Vakkundig zijn beide molens in elkaar gezet. Even later komen er allerlei lego-mannetjes tevoorschijn. Eentje met vier hoofden. Een ander met twee paar benen. Weer een ander met een legoblokje tussen hoofd en lijf. Schaterend komt hij ze laten zien. ‘Grappig he?’ roept hij. Ik ben vooral onder de indruk. Heb ik een mini-Dali of Gaudí in mijn huis wonen? De manier waarop hij woorden en beelden verzint heeft absoluut te maken met hoe zijn hersenen werken, maar de uitkomsten zijn kunstig!
Als je voor de voordeur staat lijkt het een prachtig, maar ook gewoon Hollands gebouw. Als je naar binnen gaat waan je je plotseling in Azië en Afrika.
Ik sta voor een oer-Hollands gebouw in het Drentse dorpje Vries. Om het gebouw staan grote houten bakken waarin verschillende groenten en planten groeien. Johan en Yvonne, de eigenaren vertellen me over het project. Wat een paar jaar geleden begon als een idee van twee betrokken en bevlogen mensen, is inmiddels een waardevol initiatief voor velen geworden. Lees verder →
