Gisteren liep ik door de prachtige Spaanse velden en plotseling dacht ik; ‘ Het is onontkoombaar. We zijn hier op onszelf. Er is geen God’. Een angstwekkende gedachte voor iemand die altijd een Aanwezigheid heeft ervaren buiten en in zichzelf. De volgende gedachte was: ‘Het komt er dus op aan te leven volgens de wet van de Liefde en Goedheid, te leven alsof God er wel is. Dat is de enige weg.’

Daarna kwamen er een hele reeks gevoelens. Verdriet, schuld en angst in ieder geval, maar ook iets van nieuwsgierigheid. Want, hoe kwam die gedachte plotseling bij mij op?  Heb ik een plotselinge geloofscrisis? Zo voelt het niet. Ik heb de laatste jaren zoveel boeiende perspectieven op geloof gelezen dat ik alle ruimte voel om mijn vragen te onderzoeken.

Ik liep terug naar de camping en onze camper en pakte het boekje er uit waar een collega mij op attendeerde afgelopen jaar. ‘MIjn heldere afgrond’ van Christian Wiman.

Ik hoop een aantal korte blogs te schrijven over mijn zoektocht en de vragen die achter mijn gedachten vandaan komen. Misschien zijn er meer mensen die de gedachte van God’s afwezigheid herkennen?

‘Mijn God mijn heldere afgrond

alle verlangen verdwijnt niet in uw zwarte gat

weer nader ik van wat ik weet de rand

niets kan ik geloven en toch geloof ik dat:…’

Christian Wiman