Na maanden uitstel was het dan eindelijk zo ver. Ik mocht weer theaterles geven.  ‘Maak je er een ontspannen avond van?’ vroeg mijn opdrachtgever. ‘We hebben al erg lang niet meer gespeeld.’  Na maanden via de computer te hebben gewerkt ben ik het helemaal met hem eens.

Ik maak een naar mijn idee leuke en ontspannen les en ga vol goede moed naar Amstelveen waar de Orde der Dwazen, de leukste theatervereniging van Nederland, me warm ontvangt.

Het is geweldig, heerlijk, ontroerend, inspirerend, fantastisch en ouderwets genieten. Zo fijn om weer op de speelvloer te staan. Zo bizar ook om te merken dat er zoiets als een theaterconditie bestaat, dat  alle theaterspieren, schakeltechnieken klagend en krakend weer tot leven komen.   En tegelijk  te merken dat je lichaam gewoon onthoudt hoe het ook al weer moet. Weliswaar iets langzamer dan een half jaar geleden, maar al snel gaat het beter.
Zo fijn om te herontdekken dat ik uit meer besta dan een hoofd en een deel van mijn bovenlichaam. Zo fijn om de ruimte weer te voelen, te zien. Om mijn vinger dwars door het scherm te steken en dan te ontdekken dat het scherm er niet is. Om te lopen door de ruimte, en de lucht te voelen verplaatsen. Yesss! Ik mag weer. En de Orde der Dwazen ook! We gaan er nog vier fantastische theaterbijeenkomsten van maken!