Daar staat hij. Boven op het podium. Zijn twee juffen geven hem trots zijn rapport en zijn certificaat. “Wat ben jij gegroeid” zegt zijn juf. Blij en een beetje verlegen neemt hij het aan en springt weer van het podium af.
Ik ben ook trots. Apetrots op deze grote vent. Dat het hem is gelukt om door te zetten toen het zo moeilijk was. Dat hij iedere juf of meester die met hem werkte opnieuw een kans gaf, ook al was dat soms zo lastig.
Ik zie hem weer voor me, zeven jaar oud. In groep drie. Zijn tafeltje links achter in het lokaal, ver van de andere kinderen “zodat hij niet door ze afgeleid wordt” zegt de juf. Ik denk er het mijne van. Ik besluit het ook te zeggen: “Een kind dat uit huis geplaatst is, moet niet buiten de groep geplaatst worden”. “Ja, maar hij vertoont storend gedrag!” is haar weerwoord. Het kan me niets schelen. Dit kind heeft veiligheid nodig en moet dicht bij de juf.
Ze zijn nooit vrienden geworden dat jaar, de juf en hij. Ze waren meer tot elkaar veroordeeld. Ik weet ook niet zeker of ze elkaar een eerlijke kans gunden. In het leven van de regenboogprins gebeurde veel dat onveilig was en de juf had zo haar eigen uitdagingen.
Na groep drie had de prins geen vertrouwen meer in zichzelf. Een paar moeilijke jaren volgden. Gelukkig was er zijn individuele begeleider die hem hielp, en met hem meeging, klas na klas. In groep zes kreeg hij met hulp van de juf, zijn individueel begeleider en ons langzaam maar zeker weer iets vertrouwen in zichzelf. En in groep zeven mocht hij nog een keer bij deze juf en schoten zijn cito-uitkomsten omhoog. Ook kreeg hij langzaam maar zeker leukere contacten in de klas. De prins heeft geen ontspannener jaar gehad dan in groep zeven. Lees verder →
Niet perse ontspannend voor je vakantie, maar toch onmisbaar.
Een lang verzwegen oorlogstragedie wordt eindelijk verteld. De Jodenverraadsters is het waargebeurde verhaal van de Joodse Ans van Dijk en Rosa Roozendaal. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen tot een hels dilemma; andere Joden verraden of zelf gedeporteerd worden. In tijden van oorlog worden slachtoffers soms daders en maken onmenselijke keuzes tussen verraad, vrijheid en relaties. Met verstrekkende gevolgen.
De Jodenverraadsters is geschreven en geregisseerd door theatermaker Helmert Woudenberg. De cast bestaat uit onder andere: Myrthe Burger, Maarten Wansink, Anneke Blok, Anna Raadsveld en Jaap Spijkers.
Een vijfdelig podcast-drama van Palentino Media, de NTR en NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt door het NPO-fonds.
Ik heb de hele serie geluisterd, plus het interview met Helmert Woudenberg. Sowieso is het fijn dat het een theatermaker is die de werkelijkheid heeft omgezet naar een hoorspel. Theatermakers ordenen emoties, situaties en verhalen op zo’n manier dat de luisteraar gedwongen wordt om zelf te denken. Theatermakers zijn als geen ander bereid om tegenstrijdigheden te laten bestaan.
Dat gebeurde ook met mij als luisteraar. Waar ik, voordat ik de serie en het interview beluisterde me afvroeg of ik het zou kunnen verdragen te horen dat deze vijf vrouwen verraders waren, vroeg ik me tijdens het luisteren meer en meer af wie deze vrouwen waren en wat ik zelf zou heb en gedaan. Precies wat de theatermaker wilde bereiken; Zwart en wit bestaat niet (ook al doen we af en toe alsof dat wel zo is).
Het levensverhaal van Helmert Woudenberg komt naar voren in het interview dat erbij is en gaf me nog een sterker begrip van zijn keuze om deze serie te maken.
Ik raad hem iedereen aan om te luisteren.
Als je ervan houdt om in de vakantie eens goed na te denken over levensvragen en ziel perikelen en menselijke keuzes, dan zeker ook dan!
Allemaal wonderen
Vandaag bezocht ik de expositie ‘allemaal wonderen’ van het Catharijne Convent in Utrecht. Het was een bonte verzameling van oude en nieuwe kunst over wonderen. Zelf vind ik de moderne kunst toch het leukst. Een greep uit de tentoonstelling van werk dat mij aansprak.
’There will be no miracles here ‘ – De Schotse kunstenaar Nathan Coley maakte een 6 meter hoog lichtkunstwerk dat hij in de stad Stirling plaatste. Hij ontleende de uitspraak aan een koninklijk bevel dat in de 18e eeuw werd uitgevaardigd als reactie op vermeende wonderen in Parijs. ‘Typisch Schotland’ dacht ik (en waarschijnlijk slaat het nergens op). Het Franse Parijs als stad van romantici tegenover Schotland het land van de kilts waar honend de billen worden getoond als provocatie.”There will be no miracles here” als een statement. Wij doen het zelf wel.
Een boeiend begin van de tentoonstelling. Lees verder →
Engelse drop
We zijn er gek op, de Regenboogprins en ik; Engelse drop! Ik herinner me nog van vroeger dat ik alle kleuren en smaken testte en maar niet wist welke ik nou het lekkerst vond.
Nu doet de Regenboogprins dat. Hij test de verschillende kleuren, de anijssmaak van het bolletjessnoepje, de kokossmaak van de roze en gele ronde snoepjes en de smaak van de gele, roze, bruine en oranje vierkantjes. We vinden allebei de bruine het minst lekker van de vierkantjes en het zwarte dropje zonder overheerlijk zoet jasje blijft standaard achter in de bijna lege zakjes. We hebben ook ooit driedubbellaagsvierkantjes gehad, in het groen, maar we weten het merk van die soort niet meer. N’ja, het is dus alsof ik samen met Sjakie vd Chocoladefabriek in de auto zit (daar eten we namelijk de dropjes) en dat is toch wel heel leuk! Dat je dus hele ritten over snoep kan praten, want er wordt natuurlijk niet alleen Engelse drop getest.
En by the way, zeer regelmatig koop ik een zak drop die hij lekker vindt en ik niet. Je snapt wel waarom.
Van twee kanten – podcast.
Een aantal weken geleden vroeg Sylvia Huisman, communicatie-adviseur bij Vitree of ze mijn naam en die van mijn lief door mocht geven voor een interview voor de Podcast ‘van twee kanten’ van de Volkskrant. Inmiddels is het interview gedaan en gepubliceerd. Als je ‘m nog niet gehoord hebt; hierboven staat de link. Misschien wil je’m eerst luisteren voor je verder leest. Lees verder →