Van twee kanten – podcast.

https://www.volkskrant.nl/kijkverder/t/podcasts/serie/van-twee-kanten/we-omarmen-ons-pleegkind-zoals-hij-is/

Een aantal weken geleden vroeg Sylvia Huisman, communicatie-adviseur bij Vitree of ze mijn naam en die van mijn lief door mocht geven voor een interview voor de Podcast ‘van twee kanten’ van de Volkskrant. Inmiddels is het interview gedaan en gepubliceerd. Als je ‘m nog niet gehoord hebt; hierboven staat de link. Misschien  wil je’m eerst luisteren voor je verder leest.  Lees verder →

Ik vroeg om een aanbeveling..

… ik kreeg een prachtige brief van Anita:

Aanbeveling Charissa Bakema

Mijn hart vult zich nog steeds met dankbaarheid en in mijn hoofd speelt de ene mooie herinnering na de andere zich af als ik terugdenk aan de lessen van de Theater & Creativiteit minor. Ik neem je graag mee in een paar van deze herinneringen.

Helaas had ik een les gemist. Ik had uitgesproken dat ik misschien wel weer iets met dansen wilde doen voor onze voorstelling, daar hadden we wat mee gespeeld en nu krabbelde ik direct weer terug. Een gevoelig punt. Dus ik bleef thuis. De ochtend les was lang en breed voorbij voor ik durfde te reageren op de vragende berichten met uitgesproken zorgen om mij. Charissa vroeg of ik die dag toch nog even langs kon komen. Ik voelde me ondertussen best wel schuldig en heb haar in de middag opgezocht op school. Al snel kwamen er tranen, ik zat vast in mijn hoofd en durfde niet. Lees verder →

Meikevers!

Verknocht aan Utrecht, leefde ik al zo’n 30 jaar met een niet kloppende overtuiging. Namelijk dat ik, ondanks dat ik gek op de stad ben, ten diepste een natuurkind ben. Als ik met mensen over mijn jeugd sprak, vertelde ik standaard over de bossen van Ommen, waar ik als kind doorheen zwierf, op zoek naar uileballen, die ik dan uit elkaar ploos om de botjes van de opgegeten muisjes te vinden.

Een paar jaar geleden kwam de eerste barst in die overtuiging toen ik met lief en regenboogprins op een boscamping stond in mei, en we de hele dag de knagende kaakjes van 1000en kleine rupsjes hoorden. Groene rupsjes die uit de bomen kwamen met zijden draadjes en op mijn haar en in mijn nek landden. We ontmoetten daar ook de eerste meikevers, vreemde grote bruine torren die met massa’s tegen de lamp vlogen en dan op hun rug op de grond vielen en vervolgens meestal doodgingen. Toen wij een beetje verontwaardigd aan de boscamping eigenaar vertelden dat we die rupsjes niet zo leuk vonden, haalde hij zijn schouders op en zei ‘ het is een boscamping!’  Ik zag hem denken: ‘stelletje stadsmensen’.
Een maand geleden sneuvelde de overtuiging helemaal. Sinds juni vorig jaar zijn wij samen met mijn zus en zwager de trotse eigenaars van een chalet, in Giethmen, op een klein park omringd door bos, heide, heuvels, akkers en weilanden. Lees verder →

Films over kleine levens.

Wil jij iedere dag twee van je favoriete films op Facebook posten? Vroeg Dwi me. Dwi ken ik van lang geleden, toen ik haar regisseerde en zij speelde in een voorstelling die ik had gemaakt. Ergens in de tijd kwamen we elkaar in de online wereld weer tegen. Zij leest mijn verhalen, ik die van haar. Toen ze vroeg om favoriete films dacht ik eerst; ‘ oh nee, niet nog een challenge’, maar ja, ik vond haar aardig, dus ik besloot een poging te wagen. Met enige paniekgevoelens liep ik naar mijn dvd-kast.
En daar zag ik ze. Al mijn zeer geliefde grappige, ontroerende en bovenal om over na te denken films over kleine mensen op zoek naar hun bestemming. Geen beroemdheden, maar gewone mannen en vrouwen die geconfronteerd worden met verlies, die verrast worden door vreemde snuiters die ze plotseling tegen komen, die worstelen op een manier dat ik er om moet lachen, clowns zonder clownsneus. Lees verder →

Sis dient zich aan.

Sinds half februari is de zus van de regenboogprins  van het gezinshuis waar ze woonde, wegens een breakdown verhuisd naar een crisisopvang. En sinds die tijd haalden wij haar (tijdens de lock down) wekelijks op voor een wandeling. Twee weken geleden ging het slot weer open en nu komt ze ook logeren. Ik noem haar online Sis.
Sis is dertien en leeft via haar telefoon, daarnaast heeft ze honderden wensen en een goed relativeringsvermogen omdat veel wensen nog iets te kostbaar zijn en ze dat gelukkig beseft. Ook is ze grappig en op een leuke manier sarcastisch.
De Regenboogprins leert van haar gretig alle mogelijkheden die een mobiel heeft en vindt het heerlijk om zijn zus zo vaak te zien.
Gisteren, tijdens een wandeling, zei lief ergens tegen de Regenboogprins, ‘Het leven is heel simpel’. Nou, daar was Sis het niet mee eens. En daar kan ik goed inkomen.
Haar leven is allesbehalve simpel.

Er is veel gebeurd,  al vanaf haar babytijd.  Daarna 5 verhuizingen naar andere plekken. Dat is hartstikke ingewikkeld voor een kind. We hopen dat we in de rol van soort ‘oom en tante’ ruimte kunnen geven aan de band tussen broer en zus de komende jaren tijdens weekenden en vakanties.

Voor mezelf is het wel weer even wennen. Met z’n vieren is er een totaal andere dynamiek dan met z’n drieën. Regenboogprins heeft plotseling een speelkameraad. Dus doet minder appèl op ons. Tegelijk hebben we een vertrouwd ritme opgebouwd met tijden voor beeldscherm, en andere gewoontes en gebruiken, die Sis heel anders doet. Dus weer opnieuw zoeken naar evenwicht en balans. Benieuwd welke avonturen we nu weer gaan beleven.