Avondland (zandverhalen)

Zand is er, maar liefst 4000 kubieke meter uit het Markermeer is door 35 kunstenaars omgezet in drie hallen vol sculpturen die oud- en nieuwtestamentische verhalen vertellen. En wat de interpretatie van deze verhalen voor invloed had op Europa.
Aad Peters, de samensteller en eigenaar van de tentoonstelling in Elburg, is een verhalenverteller en dat merk ik als ik langs de beelden dwaal. Oude deuren, knokige olijfbomen, koffers, vioolkisten, horens van dieren, geweien, oude huiden, flessen (met geesten daarin?) liggen half verborgen in het zand. Het is alsof de wind net zo lang tegen de zandkorrels heeft geblazen tot het verleden zich via de voorwerpen en reuze sculpturen Openbaarde. Maar nooit helemaal want een deel blijft verborgen in het duin.

Ik passeer de sculptuur (of is het een decor?) ‘Avondland’. Het beeld raakt me direct. Een tijd lang staar ik naar het kreupelhout vol pokdalige wortels en de roestige crucifixen en daartussen het meisje van zand. Ik denk na over wat de kunstenaar me wil vertellen. Vertelt deze over de geschiedenis van Europa?

Lees verder →

Zandverhalen in Elburg

Zand is er, maar liefst 4000 kubieke meter uit het Markermeer is door 35 kunstenaars omgezet in drie hallen vol sculpturen  die oud- en nieuwtestamentische verhalen vertellen. En wat de interpretatie van deze verhalen voor invloed had op Europa.
Aad Peters, de samensteller en eigenaar van de tentoonstelling in Elburg, is een verhalenverteller en dat merk ik als ik langs de beelden dwaal. Oude deuren, knokige olijfbomen, koffers, vioolkisten, horens van dieren, geweien, oude huiden, flessen (met geesten daarin?) liggen half verborgen in het zand. Het is alsof de wind net zo lang tegen de zandkorrels heeft geblazen tot het verleden zich via de voorwerpen en reuze sculpturen Openbaarde. Maar nooit helemaal want een deel blijft verborgen in het duin. Lees verder →

Vijf Euro Vijf

Mijn zus schildert al enkele jaren. Ze maakt vlekken op papier met aquarelverf en acryl en tovert allerlei beelden uit de vlekken. Fantasierijke figuren komen er tevoorschijn. Ik vond het inspirerend en begon er ook mee. De Regenboogprins vond het ook wel interessant en deed ook mee. We werkten op aquarelpapier. Toen de vlekken droog waren gingen we tekenen. Er ontstonden dansende aliens, olifantjes, draken, flubberwormen. Een van de schilderijtjes van de Regenboogprins vond ik erg mooi.

Regenboogprins

Hij had een gevaarlijke spin met daarnaast een flamingo gemaakt. Aangezien ik houd van flamingo’s in al hun kracht, schoonheid en tegelijkertijd lelijkheid en krakkemikkigheid, maakte ik een foto en zette hem online.

En toen gebeurde er iets onverwachts – een kunstenaar wilde het schilderijtje kopen.
Ik ging in gesprek met de Regenboogprins en die wilde zijn schilderij wel verkopen. Na een overleg had hij zijn prijs bepaald. Vijf euro vijf werd het.

De kunstenaar koper vroeg of de Regenboogprins nog een bijschrift wilde maken. Dat heeft hij gedaan en zo zijn beeld en bijschrift met zorg ingepakt en naar de koper gegaan.
Ook dit ging op een bijzondere manier, maar daar vertel ik in een volgende blog over.

Eenheid en verscheidenheid

Gisteren verzorgde ik een creatieve lezing bij SIK, studenten in kringen, tijdens hun jaarlijkse bezinningsbijeenkomst. Het thema was ‘wees allen eensgezind’ n.a.v een hoofdstuk (3) uit de bijbel van het eerste boek van Petrus. Een thema wordt voor mij pas interessant als er spanning in aangebracht wordt. Wat gebeurt er als je eensgezindheid tegenover verscheidenheid plaatst? Ik ging op zoek naar artikelen die me inspireerden en kwam een lezing  tegen van Dom Bernardus Peters waarin ik de volgende wijze woorden las.

De verschrikking van een dictatoriaal bewind is dat het elke verscheidenheid weg probeert te nemen! Uniformiteit is de verstikkende dwang van overheersing. Eenheid in verscheidenheid lijkt zo’n vanzelfsprekend iets maar de geschiedenis van de mensheid, ook die van de kerkgemeenschap, laat tot op de dag van vandaag zien dat wij eerder geneigd zijn om de nadruk te leggen op eenheid dan op verscheidenheid. De echte cultuur van ontmoeting bestaat slechts wanneer wij tijd en ruimte maken voor de ontmoeting met God. Het is vanuit die intimiteit dat Jezus tot ons zegt: Ga, uit naar de ander toe, over de verste grenzen heen. Die ontmoeting met God is fundamenteel wil je de verscheidenheid van anderen kunnen laten bestaan want God heeft jouw eigenheid immers lief: niet zo maar of omdat Hij niet anders kan. Neen, Hij heeft ieder van ons lief omdat Hij ons geschapen heeft zoals we zijn! (Dom Bernardus Peeters, abt van Abdij Koningshoeven, in Nieuw Wij, 28-10-2014)

Wat ik er uit haal is dat eenheid tot stand komt als je leert omgaan met verscheidenheid en deze accepteert als een gegeven. Een wijze gedachte, maar hoe ziet dat er dan uit?

In gesprek met studenten kwamen er verschillende boeiende gedachten naar voren. Zo zei een meisje dat verscheidenheid een vanzelfsprekendheid voor haar is omdat ze alles en iedereen in kleuren ziet. Iedere persoon die ze tegenkomt duidt ze via een kleur. Een jongen zei dat het voor hem ging over zijn ‘ik’ ten opzichte van de ander. Zijn ‘ik’ sluit in of uit en heeft anderen nodig om dit bij te stellen. Weer een ander benoemde dat het voor hem ging om ruimte voor authenticiteit maar dat dit niet kon zonder af te stemmen met anderen. Eigenlijk herkenden we allemaal in onszelf een verlangen naar verbondenheid en ontdekten dat ‘eensgezindheid’ misschien niet zo zeer gaat om ‘er hetzelfde van vinden’  maar om het toelaten van wie anders dan je is. Dat het gaat om de bereidheid elkaar te ontmoeten.
Okay, die bereidheid is er, vonden we samen. Maar hoe dan verder?

Dom Bernardus schrijft dat het ontstaat vanuit de ontmoeting met God. Vanuit de intimiteit van de ontmoeting met de Stem van de Liefde, kunnen we iets begrijpen van Jezus die zegt: ga uit naar de ander toe, over de verste grenzen heen.  Het is een persoonlijke vraag voor iedereen wie dit is. En vanuit de intimiteit van de ontmoeting met God wordt deze opdracht misschien minder beangstigend.

Annemarie Haverkamp

Het was een bijzondere ochtend. Toen ik gisteren thuiskwam las ik een tweet met daaraan een klein krantenknipsel en ik dacht: dit is de kroon op de dag. Deze gast heeft het helemaal begrepen. Het verhaal raakte vele lezers. Ik deel het graag. Laat de verstandelijk gehandicapte Job je inspireren.

Een expo met een staartje.

Sinds 2 November hangen 16 foto’s bij Kunstuitleen Emmeloord aan de wand. Als theatermaker is dat een beetje vreemd, omdat ik gewend ben aan het eind van een voorstelling alles weer in te pakken en weer mee naar huis te nemen.
Een deel van mijn leven met mijn lief en de Regenboogprins is dus te zien in Emmeloord.

Op 2 November hebben we een prachtige opening beleefd, een opening waarin we samen de waarde van ‘it needs a village to raise a child’ leerden kennen.

Lees verder →