10 dagen geleden beloofde ik te schrijven over mijn eigen ontluisteringen. Ik heb de afgelopen dagen geschreven over overtuigingen over leven en over God die illusies bleken. Zoals de overtuiging dat alles ten goede is te keren, of dat al ons lijden louteren is.
Draken
Wellicht zijn alle draken in ons leven
uiteindelijk wel prinsessen
die er in angst en beven
slechts naar haken
ons eenmaal dapper en schoon
te zien ontwaken
Wellicht is alles
wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen
niets anders dan iets
dat onze liefde nodig heeft
Rainer Maria Rilke
Ik groeide op in een meisjesgezin. Ik hield van meisjesdingen en maakte af en toe een zijsprong naar meer androgyne avonturen. Het bouwen van hutten, het cowboy’tje en indiaantje spelen en het lopen van speurtochten met allerlei opdrachten vond ik ook leuk.
Ik vond onderstaand beeld van de zonsverduistering vandaag. Het deed me denken aan het thema waar ik deze dagen over schrijf; lijden dat als een hardnekkige schaduw en mist voor de zon glijdt en het licht ontneemt.
Een vraag voor vandaag:
Als iemand je in vertrouwen neemt over pijn die hij of zij in het leven ervaart, houd je het daar dan bij uit?
Of moet je het oplossen zodat je je niet langer ongemakkelijk en machteloos hoeft te voelen?
