Mijn veranderde reactie op de Regenboogprins.

op

Edited in Prisma app with Cartoon

OPGETOGEN

Ik herinner me nog dat kereltje van 7 dat daar stoer voor me uit liep met mijn tas, die hij voor mij droeg. Dat ventje met die grote ogen die me iedere dag verraste met zijn bijzondere verhalen. Dat kereltje dat zijn verdriet de wereld in schold en de tafels en stoelen in de klas verschoof. Die lieve kleine prins die ik dag aan dag naar school en weer terug reed. Opgetogen was ik en met mij vele anderen. Vrienden, kennissen, familie, juffen, meesters en hulpverleners leefden mee. Hoe moeilijk soms ook, iedere dag ervoer ik ook die opgetogenheid. De blijdschap om deel uit te mogen maken van zijn leven. Om heel dicht bij hem te kunnen leven.  Ik vertelde, ik schreef, ik fotografeerde en bracht onze gezamenlijke avonturen in beeld met zijn toestemming.

Lees verder →

Er is maar één mama.

op

Het is de week van de pleegzorg 2022. Deze week deed ik meerdere programma’s. En eigenlijk kwam het in alle programma’s naar voren;  Mama!
Wie is er de mama? Is dat de vrouw die haar kinderen baart? En als deze vrouw haar kinderen opgroeien in een pleeggezin, wordt de pleegmoeder dan mama?

Inmiddels heb ik er al veel over gehoord. Pleegouders die meerdere jonge kinderen hebben, en wiens pleegkind ook mama begint te zeggen. Ouders die me met tranen in hun ogen vertellen dat hun kind mama tegen de pleegouders zegt.  Pleegouders die hun pleegkinderen vanaf het begin vertellen dat ze maar één mama hebben, en dat is degene uit wie ze geboren zijn. Gezinshuisouders die duidelijk aangeven nooit de vervanger te kunnen zijn van de ouders, en gezinshuisouders die voor iedereen mama en papa worden. Onderzoekers die verdeeld zijn hierover. De ouders van Mijnkinduithuis, met wie ik samenwerk zijn er duidelijk over; er is maar één mama en dat zijn zij. Lees verder →

Schaamte en tevoorschijn komen.

op

‘Niets liever wil ik dan mensen laten SHINEN! En zelf SHINE ik natuurlijk ook graag.’

Ik sprak met twee vrouwen, een van 30 en eentje van 40. Beiden zijn opgegroeid in een pleeggezin. Het was een diep gesprek.  Zo’n gesprek dat je normaal gesproken alleen ’s avonds heel laat bij een kampvuurtje hebt, of tijdens een lange wandeling. Ik was de interviewer. Zij vertelden over hun leven.
Tijdens het gesprek werd ik bevestigd in iets wat ik ook vaak zie  bij onze eigen Regenboogprins:  Op het moment dat je in een pleeggezin komt wonen, weet je niet goed meer bij wie je hoort. Je weet niet goed meer of je nou bij je ouders hoort, omdat je daar niet woont. Je weet ook niet goed of je bij de nieuwe mensen hoort waar je  bent gaan wonen. Je moet je opnieuw gaan hechten, terwijl je niet goed weet waarom je niet meer bij je ouders woont en welk deel jij daarin hebt gehad. Misschien was het wel jouw schuld dat je weg moest? Je weet ook niet of de nieuwe mensen wel te vertrouwen zijn, of ze wel echt willen dat jij er bent.  Lees verder →

Truusje

op

‘Daar vragen we Truusje voor!’ zei Martine zo’n twee jaar geleden toen we voor een filmpje op zoek waren naar een ouder van uithuisgeplaatste kinderen.
Truusje bleek een stevige no-nonsense-dame te zijn die heel goed wist wat ze wilde en wat niet. Een vrouw met humor. Een vrouw met een missie. Een vrouw waarvoor ik, naarmate ik haar beter leerde kennen, steeds meer respect kreeg. Een oervrouw, een overlever van verschrikkelijke dingen. En een vrouw die niet bang is voor een podium. Steeds vaker dacht ik: meer mensen moeten deze vrouw leren kennen. Haar verhaal moet gedeeld worden. Het begon te borrelen in mij. Zou ik de boeken die ze heeft geschreven om kunnen zetten in theater? Zou ze haar eigen verhaal willen spelen?

Een half jaar geleden begonnen we. Truusje kreeg haar allereerste theaterlessen en samen met haar werkte ik aan het eerste deel van een voorstelling. Ik schreef de tekst, Truusje dacht mee over de inhoud en volgorde en al spelend ontstond  TRUUSJE: ONE WOMAN!
Iets bijzonders, iets dat over een week voor het eerst voor publiek op een podium wordt gepresenteerd. Truusjes zus, Dineke gaat met haar mee en doet de techniek. De gezinshuisouder van het gezinshuis waar haar kinderen wonen zit in de zaal. Martine Noordegraaf van het Lectoraat Jeugd en Gezin, zal met Truusje de voorstelling nabespreken. De toeschouwers zullen Truusje vertellen wat het optreden bij hen oproept. Ik hoop op een ontmoeting, op ontschotting en op een basis voor verstevigde samenwerking tussen mensen die in de jeugdzorg werken en zorg nodig hebben.
Deze uitvoering is helaas besloten, maar erna zal ik nog een blog schrijven. Voor nu ben ik vooral blij en dankbaar voor de mooie samenwerking die we hebben en zo trots op deze fantastische vrouw! Er is maar 1 Truusje! Je moet haar echt leren kennen.
Wordt vervolgd.

 

Wow-momenten!

op

Voor het project Engage the Village werk ik telkens met andere mensen samen. Bij de nieuwste podcast waren naast het vaste team van Vitree en Broedgebied 8 pleegouders, de podcastmaker en 6 muzikanten betrokken. Eigenlijk komt alles wat we maken tot stand door de betrokkenheid van pleegouders, ouders, kinderen, jongeren en professionals (waaronder de gezinshuisouders). Zo wil ik graag werken. Het is niet de professional die bepaalt hoe en of een plaatsing werkt, het is niet het pleegkind, het is niet de ouder, het is niet de pleegouder. Het is de community waardoor er ontwikkeling, ruimte en mogelijkheden ontstaan. Daar bedoel ik mee dat als er sprake is van pleegzorg er ook altijd sprake is van pijn. Van dingen die misgelopen zijn.  Bijzonder vaak is er sprake van trauma met alle gevolgen die daar bijhoren zoals woede buien, weglopen, depressie, stelen. En dat is niet altijd makkelijk te dragen. Vaak is het ronduit zwaar voor iedereen. Een community van betrokken familieleden, vrienden en ondersteunende professionals helpt echt om rust en kalmte te creëren. In deze nieuwe podcast vertellen verschillende pleegouders grote en kleine WOW-momenten. De WOW-momenten geven iedereen een boost. Ze zorgen ervoor dat relaties hechter worden en zelfvertrouwen groeit. Ik vind WOW-momenten zo enorm belangrijk. Ze wegen op tegen jaren werk. Met deze podcast willen we een hart onder de riem steken van iedereen die meewerkt en helpt om kinderen en gezinnen in de knel weer op weg te helpen.

Ken jij pleegouders? Ken jij ouders wiens kinderen in een pleeggezin of gezinshuis wonen? Ken jij kinderen die pleegzusjes of broertjes hebben? Ken jij kinderen die opgroeien in een pleeggezin?
Ken jij professionals die in de jeugdzorg werken? Studenten Social Work?
Of wil jij ook gewoon wel eens weten waarom WOW-momenten zo belangrijk zijn?

Hier is de podcast:  HET WOW-MOMENT

Er staat ook een prachtig liedje in van Roeland en Mirte Smith, ingespeeld door verschillende muzikanten, waaronder Bart, één van de pleegouders. Een mooi voorbeeld van de veerkracht van mensen die in een community om anderen heen staan.