Kan het anders?

op

‘Ik vroeg mij af of het werkelijk mogelijk was om met dezelfde liefde als die voor mijn kinderen, van anderen te houden. Zouden we een veel grotere groep in zo’n cirkel van betrokkenheid kunnen opnemen? Groter dan onze eigen familiekring?’ (Uit: Het boek van vreugde, Dalai Lama, Desmond Tutu, Douglas Abrams.

In de afgelopen zeven jaar hebben wij als pleegouders van de Regenboogprins een groep betrokken mensen om ons heen gehad. Als het moeilijk was dachten vrienden mee, familie accepteerde hem onvoorwaardelijk  en omdat wij alles wat hij al had opgebouwd aan relaties ook belangrijk vonden, deden we ons best om ook die de ruimte te geven die hij nodig had.
Er is geen ander moment in mijn leven geweest dat ik me zo goed realiseerde dat je alleen op je eigen gezin richten, niet voldoende is. Er zijn kinderen en ouders en ouderen, vluchtelingen en eenzamen die uit een veilige cirkel zijn gevallen. Deze mensen hebben het nodig om ergens bij te horen. Als ze stevig genoeg zijn en kansen krijgen, maken ze hun eigen cirkels, maar dat kan niet iedereen.  Lees verder →

Madelon!

op

Woorden om te beschrijven wat dit boek met me deed zal ik moeten zoeken. Bij deze een poging. Vijf minuten geleden legde ik het aan de kant.
Ludo Hekman schreef het boek ‘Madelon’, over een jonge vrouw op zoek naar een gewoon leven.
Het boek bestaat uit vele herinneringen aan de vrouw die op het moment dat het boek geschreven is, niet meer leeft.
Madelon komt als kind in aanraking met een stiefvader die haar mishandelt, wat voor Madelon betekent dat ze een post traumatische stress stoornis ontwikkelt.
Ze leert overleven en ze leert dat mensen die dicht bij je staan niet te vertrouwen zijn. God zij dank voor het pleeggezin dat Madelon ontmoet. Voor Jacqueline en Maarten en Lotte en Maaike, hun dochters. Met ijzingwekkend respect heb ik gelezen wat dit gezin investeert en doorstaat als Madelon bij hen komt wonen. Lees verder →

De brief.

op

Zaterdag 25 september. Met Engage the Village zijn we aanwezig in Netl, de wildste tuin van Nederland. Simone, van Zogemaakt, en ik. We vullen drie grote tafels met allerlei materiaal. De kinderen kunnen Leporello ‘s maken en brieven schrijven of kaarten. De Leporello mag direct mee naar huis. De briefkaarten worden met adres erop bij mij ingeleverd. Die worden ergens dit jaar verstuurd naar de adressen die op de brief staan. Met grote aandacht worden tekeningen, collages en korte zinnen gemaakt.
Ik ben altijd al geïntrigeerd geweest door brieven. Er staat op onze zolder nog een oude doos vol brieven die ik heb gekregen van vriendinnen en vrienden en geliefden. Eens in de zoveel tijd zoek ik ze op en lees ik ze. Het zijn geelgeworden schatten. De handschriften, de tekeningen, de woorden. Ik had het niet willen missen. Lees verder →

Verwonder je met Marlin Wildeboer (boekenblog)

op

Je laat weten waar je bent en met wie.
Je bent op het afgesproken tijdstip thuis.
Als je naar bed gaat, leg je je telefoon op de gang aan de lader.

Drie basisregels in gezinshuis Verwonder. Toen ik ze las, herkende ik ze direct. Ze zijn nodig om samen te kunnen leven. En het zijn ook precies die regels, waar, als er niet aan gehouden wordt, van alles in misgaat. Marlin Wildeboer deed mee aan één van de eerste podcasts van Engage the Village. Tijdens de opname vertelde ze dat ze een boek aan het schrijven was over hoe het voor haar was om in een gezinshuis te leven. Marlin’s ouders startten in 2015 met gezinshuis ‘Verwonder’ waar naast hun eigen dochters, vier kinderen wonen. Voor die tijd deden haar ouders crisispleegzorg, sinds haar 9e wonen er dus voor kortere of langere tijd extra kinderen bij het gezin waarin ze opgroeit.  Marlin beschrijft in haar boek wat een gezinshuis is, hoe het er bij haar ouders aan toegaat en hoe het voor haar is dat haar ouders gezinshuisouders zijn.

Er gebeurt nogal wat!

Lees verder →

Wat is mijn plan vandaag?

op

Alles draait, alles gaat zoals het gaat
Hoe moet ik leven
Waar gaat het heen
Alles draait, alles gaat zoals het gaat
Wat gaat vanzelf
Wat doet iedereen wat is mijn plan vandaag

Wende zingt en wij zingen mee. Wende zingt en plotseling zwaait de Regenboogprins naar een passerende motor. ‘Zag je hoe hij keek?’ lacht hij en dan zijn we allebei even stil. Ik slik een traan weg. Want hier delen wij een ander moment, een paar weken geleden nog maar, toen hij en Sis bij mij achter in de auto als twee  jonge tieners speelden en zwaaiden naar iedereen die ze tegenkwamen op de snelweg. Zoveel plezier, zoveel fun, het spatte van ze af.
Dat  had vandaag ook zo kunnen zijn als Sis niet op de dag van ons vertrek verdwenen was van de groep waar ze woont. We zijn zonder haar naar ons chalet vertrokken voor ons Hemelvaartweekend.
Ik zie de prins denken; ‘het is toch anders alleen, het is een leuker spelletje samen. En waar is ze eigenlijk? Als ze maar weer terugkomt.’

Lees verder →