Theater, theater, theater.

Toen ik 15 jaar op het HBO had lesgegeven wist ik, ik wil weer meer zelf maken. Ik had studenten leren spelen, leren maken en zowel me geirriteerd als genoten van de dingen die ze maakten. Soms zag ik kunstenaars voor mijn ogen wakker worden, wetend dat ze iets met theater of kunst wilden. Soms zag ik mensen met moeite de zo begeerde punten binnen slepen. Maar steeds vaker zag ik mezelf in een droom weer op de spelvloer staan, of nee, ernaast, maar dan weer als theatermaker. En op het podium, als speler, als nar, als persoon die verhalen tot leven brengt en mensen met elkaar in gesprek brengt.
Ik houd van het podium. En ik houd er net zoveel van om mensen op dat podium te zetten met iets wat ik, samen met hen heb gemaakt. Dus…. ik werk niet meer als docent, maar ben maker, trainer en regisseur.
Verbonden aan het Sociale Domein zoals met de theaterlezing ‘samenwerken met ouders’ die ik heb gemaakt voor het Lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede.

Of via het creatieve project Engage the Village, waarbij ik zo veel mogelijk mensen uit de pleegzorgwereld een podium biedt via allerlei kunstinterventies. Samen met Vitree Jeugdzorg en met de mensen waar het om gaat onderzoeken we op een creatieve manier waar nou eigenlijk de veerkracht en hoop in deze community zit. De moeilijkheden kennen we wel. De veerkracht en hoop mag meer gezien worden!

Of bij theaterwerkplaats Orde der Dwazen, waar ik sinds mei lesgeef en regisseer. Wat een heerlijke spelers. Goede spelers. Toegewijd aan het vak. Passie voor theater. Een feestje om met deze groep te werken.  en ze spelen weer. In november kun je gaan kijken naar hun voorstelling Eensaam die in verschillende theaters vertoond wordt.

https://www.ordederdwazen.nl/

Of gewoon op maat, als er een vraag binnenkomt. Zoals de vraag die mijn theatermaatje Tabitha van Dongen en ik kregen om het theater tijdens het oogstfeest voor een leernetwerk rondom de sociale basis in Ede te verzorgen. We hebben in korte tijd heel veel geleerd over de sociale basis en over hoe irritant zussen kunnen zijn voor elkaar.

En ik voel me zo levend. Het was de beste stap die ik heb gemaakt de afgelopen jaren. Geen makkelijke stap, maar wel eentje waardoor ik blij ben. Alsof mijn hart een sprongetje maakt.
Omdat ik het leven wil tonen. Het goede leven, met al zijn mitsen en butsen. Maar zeker goed! Theater waar de ontroering, de waardering, de pijn en de humor hand in hand gaan. In ben in mijn element. Mijn toekomst is vandaag.