De afgelopen weken waren vol van onmacht en verdriet. Zo dat klinkt wel heftig. Op het moment dat het gebeurt ga je er gewoon doorheen voelt het als ‘zo gaat het nu eenmaal’.
Maar nu het wat langer duurt, merk ik dat ik moe ben.
Het is moeilijk als je klaar staat voor iemand en veel tijd vrij maakt, maar het is niet genoeg. Dit klinkt als een verwijt, dat is het niet. Het is eerder dat ik weet dat zij een thuis nodig heeft, maar dat ik alleen de ‘tante’ rol kan bieden.
Daarom schrijf ik maar een klein gedicht. Lees verder →
Hoe de huid weer heel werd
De feniks vloog naar de zieke vrouw toe. Hij landde op haar kapotte lichaam en liet een traan vallen. De gebarsten huid heelde.
Het is waarschijnlijk niet zo verwonderlijk dat ik met kerst op de een of andere manier altijd bezig ben met het thema moeder en kind. Het christelijke kerstverhaal draait daar immers om. Maar sinds de regenboogprins bij ons woont hebben de gedachten huid gekregen. Ze zijn tastbaar geworden. Ze hebben vlees en bloed gekregen. Lees verder →