Wat is Verleden tijd

op

De Regenboogprins is in de puberteit beland en vol verwondering kijk ik naar wat dat met hem doet. Ik zie hoe zijn lichaam verandert en zijn gezicht. Hoe hij langer wordt en zijn voeten groter. Hoe hij plotseling bezig is met zijn klas en klasgenoten en met er wel en niet bij horen. Hoe hij soms moppert en zeurt en ook hoe hij totaal van de wereld kan zijn als ik hem een opdracht geef, waardoor er tien minuten later nog niets is gebeurd.  Allemaal zaken die horen bij een 14-jarige en ook dus bij deze 14-jarige.

Vandaag had de prins een huilbui, Een flinke. Zo eentje waar het hele leven en alle pijn die hij daarin heeft opgedaan voorbij komen. Een bui vol verdriet en woede. En na het verdriet en de woede kwam de wroeging en nieuw verdriet. Wroeging over eerdere buien, over woorden die hij in het verleden heeft  geroepen, over nare dingen die hij heeft gedacht. Schuldbewust is hij dan en hij keert dat gevoel naar zichzelf. Hij zegt dat hij zichzelf ziet als iemand die bloed uitspuugt.

Mijn  lieve puber, onze Regenboogprins  heeft een bijzondere geest. Niet voor niets houdt hij van Dali en andere surrealistische schilders en kunstenaars. In zijn hoofd  zitten allerlei surrealistische taferelen. Gevoelens zetten zich om in beelden. Fijne gevoelens leveren grappige beelden op, nare gevoelens bedreigende.  Lees verder →

Shaking the tree!

op

Vandaaag is het Internationale vrouwendag!
Dat jij kleine babygirl mag opgroeien tot een trotse sterke vrouw.
Dat jij meisjelief de mensen zal volgen die je een weg wijzen waardoor je weet wie je bent en waar je voor staat.
Dat jij tienermeisje je niet laat vangen in beelden van anderen over wie je moet zijn en hoe je je moet kleden.
Dat jij, meisje in jongenslijf, gezien en geaccepteerd zal worden zoals je bent.
Dat jij moeder voor jouw dochters en zonen  zo betrouwbaar en veilig zal zijn, dat zij de ruimte voelen om op te groeien tot volwassen mensen  die rechtvaardig, liefdevol en verantwoordelijk kunnen leven zonder zichzelf te kort te doen.
Dat jij, vrouw die gevangen zit in een relatie van geweld en misbruik, de moed zal vinden hulp te zoeken. En dat jij, vrouw die meer ziet dan anderen, andere vrouwen wegen wijst, als ze die niet zelf kunnen vinden.
Dat jij, grootmoeder, de  wrange teleurstellingen in je leven om wist  te zetten in innerlijke kracht en wijsheid en dit deelt met de mensen die na jou komen.
Dat jij, vrouw die het leven gaat verlaten, degenen die zonder jou verder moeten zo achterlaat dat ze met trots en liefde aan je denken.

En dat wij vrouwen elkaars steunende zussen zijn in plaats van bemoeizuchtige tantes.

En als dat allemaal even niet lukt! Laten we dan de boom schudden! Heel hard!

 

 

 

 

 

 

 

Het verborgen meisje.

op

Je moet er toch niet aan denken dat het je overkomt. Als je vijf jaar oud bent, gaat je moeder met je kennismaken bij een mogelijk pleeggezin en laat je daar direct achter. Ze neemt je niet meer mee. Dat kan toch niet?
Maar het gebeurt. Het overkomt mensen. En het overkwam heel specifiek Lily Monori, schrijfster van ‘Het verborgen meisje’.

 

Blijkbaar is de band met onze ouders zo bepalend voor ons gevoel van eigenwaarde dat we verschrikt in een holletje kruipen als daar iets in misgaat. Dat gebeurde bij Lily ook. Het verschrikte meisje dat de eerste drie jaar zich veilig en vrolijk had geweten bij haar opa en oma in Suriname, kwam op haar vierde naar Nederland en ontdekte dat ze ook zorg kon ontberen, dat ze verwaarloosd kon worden en mishandeld. Wat doet dat met je? Wie ben je dan? Wat ben je waard?

Vanaf het moment dat ze bij haar pleegouders en nieuwe broer en zus ging wonen veranderde er iets. Lily bleef en Lily verdween. Want wat moet je met het gegeven dat je moeder je achterlaat bij voor jou vreemde mensen? Hoe moet je dat plaatsen? Wie ben je dan? Wat ben je waard?  Lees verder →

Wow-momenten!

op

Voor het project Engage the Village werk ik telkens met andere mensen samen. Bij de nieuwste podcast waren naast het vaste team van Vitree en Broedgebied 8 pleegouders, de podcastmaker en 6 muzikanten betrokken. Eigenlijk komt alles wat we maken tot stand door de betrokkenheid van pleegouders, ouders, kinderen, jongeren en professionals (waaronder de gezinshuisouders). Zo wil ik graag werken. Het is niet de professional die bepaalt hoe en of een plaatsing werkt, het is niet het pleegkind, het is niet de ouder, het is niet de pleegouder. Het is de community waardoor er ontwikkeling, ruimte en mogelijkheden ontstaan. Daar bedoel ik mee dat als er sprake is van pleegzorg er ook altijd sprake is van pijn. Van dingen die misgelopen zijn.  Bijzonder vaak is er sprake van trauma met alle gevolgen die daar bijhoren zoals woede buien, weglopen, depressie, stelen. En dat is niet altijd makkelijk te dragen. Vaak is het ronduit zwaar voor iedereen. Een community van betrokken familieleden, vrienden en ondersteunende professionals helpt echt om rust en kalmte te creëren. In deze nieuwe podcast vertellen verschillende pleegouders grote en kleine WOW-momenten. De WOW-momenten geven iedereen een boost. Ze zorgen ervoor dat relaties hechter worden en zelfvertrouwen groeit. Ik vind WOW-momenten zo enorm belangrijk. Ze wegen op tegen jaren werk. Met deze podcast willen we een hart onder de riem steken van iedereen die meewerkt en helpt om kinderen en gezinnen in de knel weer op weg te helpen.

Ken jij pleegouders? Ken jij ouders wiens kinderen in een pleeggezin of gezinshuis wonen? Ken jij kinderen die pleegzusjes of broertjes hebben? Ken jij kinderen die opgroeien in een pleeggezin?
Ken jij professionals die in de jeugdzorg werken? Studenten Social Work?
Of wil jij ook gewoon wel eens weten waarom WOW-momenten zo belangrijk zijn?

Hier is de podcast:  HET WOW-MOMENT

Er staat ook een prachtig liedje in van Roeland en Mirte Smith, ingespeeld door verschillende muzikanten, waaronder Bart, één van de pleegouders. Een mooi voorbeeld van de veerkracht van mensen die in een community om anderen heen staan.

 

 

 

‘De zaligheid van er zijn’ of ‘puzzelen met opa’

op

Ik zie ze zitten. Mijn vader in zijn grote stoel naast het raam. Mijn pleegzoon, heel rustig, vlak naast hem op een krukje. Beiden hebben hun volle aandacht bij de puzzel die ze aan het maken zijn. Terwijl ik naar hen kijk besef ik dat er hier iets anders gebeurt dan puzzelen. Hier ontvangt mijn pleegzoon de warmte van mijn vader en mijn vader de volledige aandacht van mijn pleegzoon. Alsof mijn moeder mijn gedachten kan lezen vertelt ze op dat moment dat een pastoraal werker die ze deze week ontmoette vroeg  wie die jongen op de ingelijste foto  was. ‘Dat is mijn kleinzoon!’ had ze gezegd. Lees verder →