Een paar jaar geleden vroeg ik mij af of de keuze om pleegouder te worden, wat betekende dat ik veel energie in één kind zou gaan steken, ook iets zou kunnen betekenen voor het grotere geheel. Ik was gewend om in de publieke ruimte te werken met theater, workshops, lezingen en trainingen.  Eerlijk gezegd was ik een beetje bang dat ik helemaal niet in staat zou zijn  om zoveel energie te steken in 1 mensje. Ik was bang dat ik mezelf niet genoeg weg zou kunnen cijferen.

Wat er gebeurde was iets heel anders. Ik ging een proces in van verwondering, maar ook van vorming en loutering. Ik kreeg les in geduld en rustig reageren, ik moest mijn best doen om iemand te begrijpen. Ik leerde wat trauma’s in mensenlevens doen en ik leerde om voor een kind op te blijven komen, als het zijn omgeving niet uit kon leggen waarom er zo hard geschreeuwd moest worden.
Ik werd ook enorm geïnspireerd door dat ene mensje. Zijn verhalen, zinnen, tekeningen, perspectieven op levensvragen. En ik zag mijn lief veranderen in een vader.
Ik begon te schrijven en te fotograferen- en velen begonnen mee te lezen.

Mijn praktijkkennis kon ik inzetten bij het lectoraat voor jeugd en gezin van de CHE, waar ik werk (hierover een volgende keer meer), maar ook kreeg ik de mogelijkheid om een aantal foto’s te exposeren.  Morgen begint de tentoonstelling ‘Bijzonder gewoon’ .
Tijdens de opening ontmoeten verschillende werelden elkaar.
De wereld van creatieve kunstzinnige mensen; duo ‘Boter bij de Vis’ zingt eigenzinnige  liedjes, ik vertel verhalen en exposeer. De wereld van de pleegzorg; Vitree is aanwezig, evenals de pleegzorgbegeleider van de Rading. En de samenleving – de wethouder opent de expositie. En last but definitely the best, Egbert en de regenboogprins, en de verschillende mama’s  onze familie  en vrienden, Ik ben tevreden en trots. Zo had ik het vijf jaar geleden niet kunnen bedenken.
Van 2 november tot 3 januari hangt de tentoonstelling in de kunstuitleen Emmeloord. Harem Visserplein 2. Loop vooral even binnen als je in de buurt bent.