Draken
Wellicht zijn alle draken in ons leven
uiteindelijk wel prinsessen
die er in angst en beven
slechts naar haken
ons eenmaal dapper en schoon
te zien ontwaken
Wellicht is alles
wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen
niets anders dan iets
dat onze liefde nodig heeft
Rainer Maria Rilke
Ik groeide op in een meisjesgezin. Ik hield van meisjesdingen en maakte af en toe een zijsprong naar meer androgyne avonturen. Het bouwen van hutten, het cowboy’tje en indiaantje spelen en het lopen van speurtochten met allerlei opdrachten vond ik ook leuk.
Ik vond onderstaand beeld van de zonsverduistering vandaag. Het deed me denken aan het thema waar ik deze dagen over schrijf; lijden dat als een hardnekkige schaduw en mist voor de zon glijdt en het licht ontneemt.
Een vraag voor vandaag:
Als iemand je in vertrouwen neemt over pijn die hij of zij in het leven ervaart, houd je het daar dan bij uit?
Of moet je het oplossen zodat je je niet langer ongemakkelijk en machteloos hoeft te voelen?
Was het ooit anders? Waren er ooit geen miskramen?
Geen verkrachtingen? Geen psychoses? Geen blindheid, doofheid, verlammingen?
Waren er geen scheidingen van partners, organisaties, kerkelijke denominaties?
Gingen mensen niet vreemd? Maakten ze ruzies altijd weer goed?
Waren kinderen open om met elkaar om te gaan, ook al waren ze heel anders?
Was het ooit zo dat er geen onderscheid werd gemaakt op basis van ras of het werelddeel waar je werd geboren?