De regenboogprins loopt voor mij uit het nieuwe kantoor van mijn lief binnen! Er is hard gewerkt en verhuisd de afgelopen week en nu wordt het officieel gevierd met een borrel.  Als we ons tussen de mensen door manoeuvreren, zie ik af en toe glimlachende gezichten van medewerkers richting de regenboogprins. Hij lacht vrolijk terug en zegt dan triomfantelijk: “Mijn papa is hier de baas hè?’  

‘Oh, oh’ denk ik. Ik weet niet zeker of deze opmerking in goede aarde valt. Misschien denken de medewerkers wel dat mijn lief iedere dag bij het eten op zit te scheppen over zijn directeurschap. Misschien zien ze de prins nu wel als een over het paard getild directeurszoontje. Ik wil ze het liefst direct uitleggen dat mijn lief dat juist nooit doet. Dat hij leiding geeft vanuit het principe om mensen ruimte te geven. En dat mijn pleegzoontje autistisch is en in zijn leven een aantal moeilijke dingen heeft meegemaakt, waardoor de wereld erg onveilig voor hem is. En dat het daarom heel prettig voor hem is dat zijn papa ‘de baas’ is, want als een goed iemand ‘de baas’ is heb je de grootste kans dat alles goed komt. Dat wil ik graag uitleggen, maar de regenboogprins is al doorgelopen en om hem niet kwijt te raken in de massa loop ik achter hem aan, ik werp nog een verontschuldigende blik naar de medewerkers en hoop dat ze het begrijpen. Net zoals ik hoop dat mijn directeur ook begrijpt dat ik voorlopig nog even de ‘baas’ van de Christelijke Hogeschool Ede blijf.