Als jij iets wilt bereiken, zul je zelf initiatief moeten nemen, want de mensen om je heen zullen er niet aan denken dat jij intellect, vakmanschap en humor hebt te brengen (uitspraak van de vader van een deelnemer aan deze documentaire, die met een open ruggetje geboren is en het alleen met hoofd, romp en armen moest redden in het leven)

Gisteravond bekeek ik op Netflix de documentaire Grip Camp. Alle verhalenvertellers in deze docu gingen begin jaren zeventig naar Camp Jened. Dit zomerkamp vlak bij Woodstock was voor lichamelijk gehandicapten en had een revolutionaire aanpak in vergelijking met de meeste andere instellingen en tehuizen voor deze groep. Begeleiders en deelnemers beleefden beiden plezier en er was geen machtsonderscheid tussen beide groepen.

A still from Crip Camp by Nicole Newnham and Jim LeBrecht, an official selection of the U.S. Documentary Competition at the 2020 Sundance Film Festival. Courtesy of Sundance Institute | photo by Steve Honigsbaum.tehuizen en instellingen van die tijd. Dit kamp, waar  begeleiding en bezoekers samen plezier maakten, liet de gehandicapten ontwaken in de zin dat ze ontdekten dat ze als groep iets te melden hadden aan de samenleving. Tijdens het kamp ontdekten de vertellers dat ze volwaardige mensen zijn, ook al zag de rest van de samenleving dat anders.

Ademloos heb ik gekeken naar de ontspanning en zelfverzekerdheid die tevoorschijn kwam tijdens het kamp en de jaren erna. De deelnemers en begeleiders bleven elkaar opzoeken en groeiden in hun zelfvertrouwen en uitgesproken mening. Toen president Nixon een voorstelwet verwierp die stelde dat alle overheidsgebouwen invalide-vriendelijk moesten worden gebouwd, kwamen de voormalige kampleden in opstand en bezetten een overheidsgebouw in San Francisco om op te komen voor hun burgerrechten.
Protesteren en lobbyen is zwaar, maar voor deze groep was het nog veel zwaarder. Mensen die niet konden lopen, mensen die eigenlijk dagelijks steun nodig hadden of beademing, verbleven 25 dagen en nachten in het overheidsgebouw terwijl maar weinig journalisten geïnteresseerd waren in hun lobby.  Ondertussen werd het gas en water afgesloten om de activisten te dwingen weg te gaan. Mensen kregen naast het gebrek aan hygiene, doorligplekken van de slechte matrassen waar ze op sliepen en vele andere kwalen.  Het was echt afzien.
Wat tof was, was dat de Black Panthers voedsel kwamen brengen, verpleegkundigen kwam assisteren, en veel begeleiders uit het camp loyaal waren en ook bij hen bleven.

Lees verder →