Ergens in de Franse Ardennen staat een huis. In dat huis was ik dit weekend te gast, samen met mijn vrienden van Blossom030. Twee dagen lang genoten we van wandelingen in de natuur, kampvuurtjes, heel veel lekkere Franse stokbroden en kaas, gesprekken en humor. Piano, hangmat, muziek, wijn en de gebeden van het afgelopen jaar passeerden de revue.
Matthijs Vlaardingerbroek schreef een stuk over het blijven steken van de evangelische beweging in de tienerleeftijd. Het is nodig tijd volwassen te worden. Ik moet gelijk denken aan het boek ‘Eindelijk thuis’ van Henri Nouwen. Henri schrijft over de parabel van de ‘verloren zoon’. Hoe hij (en velen met hem) de neiging had om zich te blijven identificeren met de oudste of de jongste zoon. Hoe hij, kijkend naar een schilderij van Rembrandt over dit verhaal, zich langzaam aan ging realiseren dat hij moest doorgroeien naar de vader en moederrol.
Regenboogprins: ‘ Heeft God die auto gemaakt?’
Ik: ‘Nee, God kan geen auto’s maken.’
Regenboogprins: ‘Heeft ie dan de boeken gemaakt?
Ik: ‘Nee, de mensen maken boeken en auto’s’
Regenboogprins: ‘Wat heeft hij dan gemaakt?
Ik: Wat denk jij?’
Regenboogprins: ‘Water?’
ik: Ja, dat wel denk ik. weet je nog meer?
Regenboogprins: ‘Eh als laatste de mensen toch?’
Ik: ‘Ja. En weer je nog meer?’
Regenboogprins: ‘De dieren en het gras?’ (even stil) Eigenlijk heeft God maar weinig gemaakt.
ik: ‘Ja, bar weinig’.
Ik ken haar nu een paar jaar. Rabbijn Nava-Tehila Livingstone. Deze kleine vrouw heeft me al veel geïnspireerd. Vlak voor pinksteren schoof ze aan bij de leertafel van Blossom030. Ze vertelde over het feest van Shavuot en gaf ons een aantal vragen om over na te denken. Ik wil ze de lezer van de broedgebiedblogs graag meegeven
‘Ssst, niet praten!’ zei meneer Trox als ik teveel zat te kletsen tijdens de les.
‘Ga jij maar op de voorste rij zitten.’ zei hij als ik dan toch door ging. Lees verder →