Het is 24 december 2014. Ik word wakker van een hoog stemmetje dat mij vertelt dat het 8.00 is en twee kleine handjes die koud op mijn gezicht liggen. Als ik mijn ogen open doe zie ik een koud neusje en twee glinsterogen vlak bij mijn gezicht. Ik voel een soort vreemde traan in mijzelf opwellen. Het wezentje huppelt al weer weg richting de badkamer en stapt daar luid pratend in bad.
Daarvoor leef ik!
Gisteravond liep ik om 19.45 de hogeschool in waar ik werk. In de hal liepen her en der wat verdwaalde docenten en studenten die nog aan de slag waren. Ik liep door naar onze eigen Starbucks. Aan een aantal tafeltjes zat een groep studenten en docenten. Ik was uitgenodigd voor een nieuw initiatief. Niet voor studiepunten, niet voor geld, maar gewoon omdat mensen er zin in hadden. Een filosofie-groep.
Deze avond stond het boek ‘De zin van het bestaan’ van Victor Frankl centraal. Ik werd deelgenoot van een boeiend gesprek.
Medema blogt over verhalenkathedraal
Verhalen aan elkaar vertellen is een stukje van je leven delen. Charissa Bakema weet veel van het leven, maar kan daar ook wat mee. Ze vertelt, vaak verbazend openhartig, verhalen uit haar eigen levensrijkdom. Maar ze deelt ook met de lezers van haar boek een brede selectie van allerlei verhalen van anderen – waarbij je vaak voelt dat het je bij de strot grijpt, of subtiel aanraakt, of je gedachten zomaar op een ander spoor zet, of je een heel ander beeld laat krijgen van iemand die je net in beeld dacht te hebben… Lees verder op de site van Henk Medema.
Reacties op mijn boek ‘De verhalenkathedraal’
‘Ik lees telkens tussendoor een verhaal, sla alle tussenstukken over’
‘Ik lees eigenlijk weinig, maar was hier zo helemaal ingedoken dat ik’m dag twee al uit had.’