Vandaag ben ik te gast bij de Noorderlichtkerk in Rotterdam om een rol te spelen tijdens de startzondag van deze kerk. Ik mag met de deelnemers aan de slag rond bijbelverhalen. De afgelopen weken dwaalde ik rond in mijn eigen geschiedenis met bijbelverhalen. Het ene na het andere verhaal kwam bovendrijven. De boeiende vormende, de verhalen die ik nooit begrepen heb, de verhalen die mij bang maakten, de verhalen vol helden waarbij ik er later achter kwam dat die helden regelmatig op sokken de goddelijke taak vervulden. Ik realiseerde hoe rijk mijn traditie is. Dat ik vanaf dat ik ook maar enigszins een verhaal kon begrijpen al deel kon nemen in die lange Joods Christelijke canon. Als peuter en kleuter leren tellen via de schepping en ontdekken dat er een ordening was in alles om me heen. Weten dat ik verbonden ben met de sterren, omdat ik een sterretje speelde tijdens de kerstmusical. Als schoolkind ontdekken dat ik niet op mezelf sta, dat ik verbonden ben met mensen, dieren de natuur om me heen en met het verleden en de toekomst. Dat ik een gevoel van ‘belonging’ mag kennen omdat er Iemand is die me zal zoeken, die zoekt naar wie zich verloren voelt. Als puber en adolescent ontdekte ik nieuwe verhalen en vond via pop-artiesten soms interpretaties die ik nog niet kende. Als volwassene met een man en pleegzoon, krijgen veel verhalen opnieuw een weer andere betekenis. Hoe wonderlijk en hoe rijk is dat.

Vandaag vertel ik daar iets over. Een paar verhalen, in de hoop dat het aanstekelijk zal zijn. Al snel is iedereen met elkaar in gesprek. Persoonlijk, soms onwennig, soms zoekend naar waar aangehaakt kan worden. Maar als ik verder wil kan ik er bijna niet meer tussen komen om de bijeenkomst te beëindigen.  De verhalen komen tot leven en krijgen nieuwe sferen en kleuren door de ogen en oren van de deelnemers. Daar hou ik van. Het is  goed om in Rotterdam te zijn vandaag.

Homepagina