Papa

Sinds een jaar ben ik bijna wekelijks bij mijn ouders. Mijn vader dementeert, net zoals vele ouderen in Nederland. Af en toe heb ik momenten die ik wil opschrijven en delen.

We rijden naar het ziekenhuis. Zoals mijn moeder me instrueerde zet ik hem vlak voor het ziekenhuis op een bankje om even op me te wachten en parkeer de auto op de invalidenparkeerplaats. Dan haal ik een rolstoel uit de gang en rijd hem naar de afdeling cardiologie, waar hij voor controle heen moet. Ik heb een zeldzaam moment alleen met mijn vader.
Mijn vader, inmiddels nog 1.60 m, hij zal zo’n 8 centimeter gekrompen zijn de laatste jaren. Tot enkele jaren geleden, nam hij me nog altijd in zijn armen en knuffelde me fijn. Ik hield daarvan. Dat ik kon voelen dat hij blij was me te zien. ‘Ik ben trots op jou’ zo vaak heeft hij dat gezegd als hij kwam kijken bij een voorstelling, of een lezing of boekpresentatie. Zijn liefde heb ik altijd gevoeld en ik ben er zo dankbaar voor. Ik keek altijd graag naar zijn gezicht. Goedlachs, maar ook woedend of aarzelend. Ik kon gewoon lezen wat hij ergens van vond en dat was fijn. Lees verder →

Madelon!

Woorden om te beschrijven wat dit boek met me deed zal ik moeten zoeken. Bij deze een poging. Vijf minuten geleden legde ik het aan de kant.
Ludo Hekman schreef het boek ‘Madelon’, over een jonge vrouw op zoek naar een gewoon leven.
Het boek bestaat uit vele herinneringen aan de vrouw die op het moment dat het boek geschreven is, niet meer leeft.
Madelon komt als kind in aanraking met een stiefvader die haar mishandelt, wat voor Madelon betekent dat ze een post traumatische stress stoornis ontwikkelt.
Ze leert overleven en ze leert dat mensen die dicht bij je staan niet te vertrouwen zijn. God zij dank voor het pleeggezin dat Madelon ontmoet. Voor Jacqueline en Maarten en Lotte en Maaike, hun dochters. Met ijzingwekkend respect heb ik gelezen wat dit gezin investeert en doorstaat als Madelon bij hen komt wonen. Lees verder →

Meisjelief, je wordt gezien.

De afgelopen weken waren vol van onmacht en verdriet. Zo dat klinkt wel heftig. Op het moment dat het gebeurt ga je er gewoon doorheen voelt het als ‘zo gaat het nu eenmaal’.
Maar nu het wat langer duurt, merk ik dat ik moe ben.
Het is moeilijk als je klaar staat voor iemand en veel tijd vrij maakt, maar het is niet genoeg. Dit klinkt als een verwijt, dat is het niet. Het is eerder dat ik weet dat zij een thuis nodig heeft, maar dat ik alleen de ‘tante’ rol kan bieden.
Daarom schrijf ik maar een klein gedicht. Lees verder →

Een dag vol liefde

Het was zo’n dag dat alles er tegelijk was. De dood, nieuw leven, het lijden, de waarheid en de schoonheid. Maar boven alles was er het goede, dat gekleed ging in  de mantel van liefde.

Het is 8.30. We zetten de regenboogprins af bij school en rijden samen door naar Drachten. Mijn telefoon ligt op schoot terwijl ik denk aan Sis die het deze week moeilijk had. Ik probeer het even; contact maken via Insta. Het lukt. We chatten een tijdje over wat er gebeurde en waarom en wat eventueel ook een oplossing zou kunnen zijn. Ik zoek samen met Egbert mogelijkheden om haar tegemoet te komen. In het nu is daar een kans. Een bliksembezoek vanmiddag. Terwijl we doorrijden bedenk ik me dat we ongeveer een jaar verder zijn in ons intensievere contact met Sis en dat dat nu heel okay is. En tegelijk kunnen we ook veel niet. We kunnen de oneerlijkheid in haar leven en haar rugzak niet dragen. Ik word er altijd een beetje verdrietig van. Maar wat we nu doen, een beetje meedragen en de prins en Sis vaak de mogelijkheid geven samen op te trekken is ook iets. Is dat genoeg? Ik hoop het.
We rijden ondertussen door naar het afscheid van Egbert’s oom Klaas, die Corona kreeg en vorige week zondag overleed. Oom Klaas, die ik maar een beetje ken, maar die me altijd het gevoel gaf dat ik er helemaal bij hoorde.
We kunnen niet bij de begrafenis zijn, door alle maatregelen. Maar we kunnen wel even langskomen om een menselijke erehaag te maken.
Ter plekke aangekomen bedenk ik me dat heel Drachten ook dacht; daar moet ik zijn, want de erehaag is verdeeld over de volledige ‘eigen weg’ van de familie. Lees verder →

Nu nog mezelf vergeven.

Het ging even goed mis vandaag. De regenboogprins ontplofte toen ik hem begrensde en begon zo’n keiharde scheldkanonnade tegen mij dat ik in mijn eigen woede terecht kwam en ook ontplofte. Wat natuurlijk niet hielp maar de  boel alleen maar erger maakte. Gelukkig was er lief die het conflict overnam, waardoor ik mezelf kon herpakken en de prins ook weer kon kalmeren.

Hij had vervolgens diep verdriet over alle woedende dingen die hij had geroepen. Ik kon hem even op schoot nemen en zeggen dat ik het ook niet goed had aangepakt. Dat ik niet zo woedend naar hem had mogen  schreeuwen. Ik zei sorry en hij zei sorry en daarna was hij nog 20 minuten heel erg verdrietig over de dingen die hij had geroepen.  En ik ook, al liet ik dat niet zo merken. Na die 20 minuten konden we weer lachen, en na nog een kleine wandeling was het echt weer helemaal goed en hebben we samen op de bank een film gekeken en later heb ik hem  lekker ingestopt, waarbij hij nog een keer zei dat hij niet zo had willen schelden en ik zei dat het allang helemaal goed was en hij zich nu niet meer schuldig moest voelen.

Daarna ging ik op de bank zitten, praatte er nog even met lief over. Wat ik anders had kunnen doen en hoe we hem beter konden helpen.

En nu? Nu moet ik mezelf nog zien te vergeven.  En dat is moeilijk. Ik had dit niet gewild, meestal lukt het me goed om traumasensitief te reageren. Waarom vandaag nou niet? Waarom, waarom? Heb ik dan toch last van die zeven weken Corona-maatregelen? Waarschijnlijk wel, meer dan ik dacht. Lees verder →