Knakkende knieën en een prik van een hommel.

op

De dode takken knisperen en kraken onder mijn voeten. In de verte zie ik een boom dwars over het pad liggen. Maar weinig bomen vertonen jonge groene blaadjes. Ik hoor geen vogels, het is alsof slechts enkele bomen nog zuchten.  Of is het een specht? De rest heeft het leven achter zich gelaten, die indruk krijg ik tenminste. Vanaf de landweg zijn we een wandelpad door het bos ingeslagen, maar zo’n doods bos heb ik zelden gezien.

Is het de droogte van vorige zomer die hier nog te zien is? Heeft dit stuk bos zich niet kunnen herstellen? Of zie ik door de Corona-pandemie plotseling de dood overal? Zie ik eerder de droge dorheid dan het nieuwe groen? Het zou kunnen en het geeft wel iets aan over hoe ik me zorgen maak denk ik. Het past ook goed bij de lijdensweek die we ingaan nu.
De regenboogprins, lief en ik volgen nu een onduidelijk pad. Na een tijdje blijkt dat dat pad uitkomt bij het erf van een boerderij. We lopen terug en volgen een ander pad. Bijna geruisloos houdt het op en we dwalen dan direct door het knisperende bos. De regenboogprins begint te mopperen. De struikjes waar we doorheen lopen prikken in zijn benen en hij denkt dat we het bos nooit meer uit komen. Lees verder →

40 dagen duister (dag 19: vermiste kinderen)

op

Af en toe komt er via Facebook een berichtje voorbij over een kind of een tiener die vermist is. Vandaag viel mijn blik ook op zo’n berichtje. Meestal vraag ik mij als eerste af wat er is gebeurd. Ruzie thuis? Ontvoering? Kans op uitzetting? Zo ook vandaag. Ik staarde naar de foto van de 14-jarige jongen en klikte toen door naar de site van de politie om meer informatie te lezen. Direct zag ik in de rechterkolom een link naar meer ‘vermiste kinderen’. Ik klikte er op en tot mijn verbazing en ook verbijstering zag ik vele kinder en tienerhoofden van mensen die de afgelopen maanden en jaren zijn verdwenen. Ik neem aan dat als ze nog op de site staan, ze tot op heden nog niet gevonden zijn. Ik keek naar al die gezichten. Jonge mensen, die gemist worden. Die een gat achter hebben gelaten in het bestaan van hun familie.

http://www.politie.nl/gezocht-en-vermist/vermiste-kinderen?page=1.

 

 

40 dagen duister (dag 17: au!)

op

Het is de gewoonte om na een tijd te stoppen met medicijnen om te checken of ze werken en of ze nog nodig zijn. Aarzelend en onzeker gingen we er in mee.  Zou hij dat aankunnen? Meteen de dag nadat we stopten zagen we het effect. We zagen de kleine jongen veranderen van een dappere prins in een angstig en boos vogeltje dat zich plotseling voor ons verstopte en dacht dat hij zich tegen ons moest verdedigen. Au. Dat deed heel erg pijn.

 

image Lees verder →

40 dagen duister (dag 13: als de liefde verdwijnt)

op

Voor ons lag een gesloten envelop. In die envelop zaten drie opdrachten gemaakt door kinderen. Vandaag kregen we de eerste: “Maak liefde voor iemand” stond er op het briefje dat we pakten. Met z’n drieën bedachten we mensen die onze liefde nodig hadden en maakten liefde voor ze.

een paar jaar geleden speelde theatergroep ‘het ei’ een voorstelling over de liefde, of beter gezegd, over het verdwijnen daarvan in de loop van het leven, de tijd en de dingen die gebeuren.  In deze voorstelling heb ik het nummer ‘don’t leave’ van Faithless  gebruikt.  Een nummer over pijn, onmacht en liefde. En over verlangen.