TOOИ! j(Morgen te bezoeken)

op

Willen jullie iets doen met je studenten tijdens het ‘Singer-songwriterfestival’? was de vraag van projectleider Hedzerd de Boer van Cultura Ede.
Ja graag!

En zo gingen we op weg. Brainstormen, concept bedenken, programma’s maken, organiseren. Zeven weken lang werd er zoals dat gaat door studenten van de minors Art&Creativity en Creatief Werken keihard, wat aarzelend, struikelend, vol energie, in paniek, enthousiast en minder enthousiast gewerkt aan een middagfestival.

Omdat niet alle studenten muzikanten en zangers waren werd de focus gelegd op GELUID.  Het maakt niet uit wat je doet, als het maar een link heeft met GELUID zeiden de docenten.
En zo ontstond er van alles – workshops, verhalen, exposities, experimenten, theater.
In de ‘baarmoeder’ (de Christelijke Hogeschool Ede) werd de vrucht langzaam maar zeker een echt kindje.  ‘Hoe moet het eigenlijk heten?’  vroegen we ons af.
Een lijst van namen werd bedacht, geproefd en weer afgewezen. Weet je wat? Zei een student toen. ‘We noemen hem TOOИ!

Morgen tussen 12.00 en 16.00  kun je TOOИ! Ontmoeten bij Cultura in Ede tijdens het muzikale singer-songwriter festival (dat nog tot in de late uurtjes door zal gaan)!
Adres: Molenstraat 45, Ede.

En ik moet zeggen – het is een wolk van een festival.

 

 

 

 

 

 

Een andere wereld.

op

De afgelopen week had voor mij hetzelfde gevoel als ik wel eens op vakantie heb. Er even helemaal uit zijn of zo… In een andere wereld kijken, en dat gevoel was fijn. (Reactie 2e jaars studente social work CHE)

 

Vrijdagochtend, kwart over tien. Mensen in rolstoelen komen de zaal inrijden. Een meisje spreekt mij aan. Ze pakt me bij de hand en loopt naar het noodplan waar ze dingen over aan mij vertelt. Ik versta er niets van. Een van de spelers komt naar me toe. ‘Wanneer beginnen we? Ik ben bang dat ik alles vergeet. Moeten we alvast naar de gang lopen?’ Een andere speler loopt 4x de route van de gang naar het podium. ‘Hier moet ik langs he?’ Zegt ze. ‘Ik ben zo zenuwachtig’. De tranen beginnen over haar wangen te stromen. Er staat direct een van mijn studenten bij haar die haar moed inspreekt en zegt dat we de klus samen gaan klaren. De als klok en zee geschminkte Meryam staat met haar witte bruidsjurk en prachtige witte hoed voor zich uit te staren. Af en toe ziet ze iemand die ze kent. Dan zwaait ze. Een bezoeker wil duidelijk niet naar binnen. Hij lijkt bang. De technicus wenkt me. ‘Wanneer moet de film aan?’. Lees verder →

‘Zeventien’ van Eva Line de Boer

op

Een paar jaar geleden zag ik van haar een voorstelling over ‘alles wat er tegelijk gebeurde’. Ik vond de voorstelling boeiend, leuk origineel en ontroerend. En super vormgegeven. Dus toen ik de aankondiging zag van deze voorstelling zag wilde ik er naartoe. Samen met een vriendin zat ik in een halfvolle zaal. Ik vroeg me af waarom? Zou het kunnen zijn omdat de gemiddelde theaterbezoekers het als ‘intercultureel en dus niet interessant’ beschouwde? Of omdat de voorstelling door grotendeels ‘niet geschoolde spelers’ werd gespeeld? In de theaterkrant las ik later een recensie over het stuk waarin vooral de dramaturgie kritiek kreeg; het was ‘rommelig’. Lees verder →

Wonderlijk kunstig!

op

Ik denk dat dit de meest bijzondere werkweek was van schooljaar 2017-2018. .

Gemaakt door Esther Ras.

Gemaakt door Esther Ras.

Afgelopen maandag ontmoetten we elkaar. Een groep 2e jaars social work studenten, de acteurs van de theaterwerkplaats van ‘s Heeren Loo (de Hartenberg), hun regisseurs en ondergetekende.  Onder de dennenbomen van het terrein, in de gymzaal op het terrein van de Hartenberg verzamelden we.  Het was het begin van een week die ik niet snel zal vergeten.  Lees verder →