Het ging even goed mis vandaag. De regenboogprins ontplofte toen ik hem begrensde en begon zo’n keiharde scheldkanonnade tegen mij dat ik in mijn eigen woede terecht kwam en ook ontplofte. Wat natuurlijk niet hielp maar de  boel alleen maar erger maakte. Gelukkig was er lief die het conflict overnam, waardoor ik mezelf kon herpakken en de prins ook weer kon kalmeren.

Hij had vervolgens diep verdriet over alle woedende dingen die hij had geroepen. Ik kon hem even op schoot nemen en zeggen dat ik het ook niet goed had aangepakt. Dat ik niet zo woedend naar hem had mogen  schreeuwen. Ik zei sorry en hij zei sorry en daarna was hij nog 20 minuten heel erg verdrietig over de dingen die hij had geroepen.  En ik ook, al liet ik dat niet zo merken. Na die 20 minuten konden we weer lachen, en na nog een kleine wandeling was het echt weer helemaal goed en hebben we samen op de bank een film gekeken en later heb ik hem  lekker ingestopt, waarbij hij nog een keer zei dat hij niet zo had willen schelden en ik zei dat het allang helemaal goed was en hij zich nu niet meer schuldig moest voelen.

Daarna ging ik op de bank zitten, praatte er nog even met lief over. Wat ik anders had kunnen doen en hoe we hem beter konden helpen.

En nu? Nu moet ik mezelf nog zien te vergeven.  En dat is moeilijk. Ik had dit niet gewild, meestal lukt het me goed om traumasensitief te reageren. Waarom vandaag nou niet? Waarom, waarom? Heb ik dan toch last van die zeven weken Corona-maatregelen? Waarschijnlijk wel, meer dan ik dacht. Lees verder →