Vreemd hoe de dingen kunnen gaan. De afgelopen tijd is op zijn zachtst gezegd wonderlijk te noemen. Lief en ik kregen een aanvraag voor een plaatsing van een pleegkind. De vraag bracht grote twijfels bij ons boven omdat het profiel van het kind op geen enkele wijze leek aan te sluiten bij het plan dat wij in ons hoofd hadden.

Maar na kort beraad besloten we om eerst maar eens uit te zoeken wat de vraag was, met wie we te maken zouden krijgen en daarna opnieuw te beslissen. Dus lief belde onze contactpleegouder en had een bijzonder gesprek. Hij keek me die avond anders aan dan de avond ervoor. Hij drong er op aan dat ik haar ook zou bellen. Dat deed ik de volgende dag en ook ik stond er ’s avonds anders in dan de dag ervoor.
Ik zag een pad tevoorschijn komen. ‘Misschien was er wel zoiets als co-ouder-pleegzorg’ bedacht ik enthousiast waarop mijn lief mij temperde en zei dat we ze eerst maar eens moesten leren kennen.
De volgende dag ontmoetten we de huidige pleegouders. Het klikte als vanzelf. Het gesprek ging direct over waar het om ging. Geen beleefdheden. Ik voelde me even terug bij mijn vrienden in Zuid-Afrika.
Toen sprak een van de ouders plotseling over ‘it takes a village to raise a child’ en liet het woord co-ouderschap vallen. Mijn lief en ik keken elkaar verrast aan. Toen ik wat later de tekst van het lied ‘zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder’ van Ramses Shaffy naar een van hen had gestuurd, bleek dat dat precies het lievelingsliedje van het kind te zijn…

Zo’n twintig jaar geleden had ik het zeker geweten. Dit is ‘leiding’. Er is een God en Hij helpt wie de kwetsbaren te hulp schiet. Hij wijst de weg. Ik weet niet of ik dat nu nog durf te geloven. Mede om al het lijden dat ik heb gezien waar Hij niet te hulp schoot. Maar bijzonder is het wel. Heel bijzonder.
Mijn oude moslimbuurvrouw die geen enkele last had van intellectuele bagage zou gezegd hebben. ‘Allah ziet wie goed is en zegent dat’. Mijn oude buurvrouw Hans zou gezegd hebben dat wie goed doet, goed ontmoet.
Samen met mijn lief loop ik nu een spannend pad op, waarover we geen enkele zekerheid hebben. We weten niet hoe dit pad zal gaan lopen, maar we weten dat er een groep mensen om ons heen staat die ons zal steunen. En we leven op een manier waar we in geloven. We lopen op de weg van betrokkenheid en verantwoordelijkheid.
We hebben twee wonderlijke weken achter de rug met bijzondere ontmoetingen. Twee weken vol zegeningen van ieder mens(je) dat we daarin ontmoetten. Wonderlijk.