Dit weekend logeert hij bij zijn geliefde pleegoom en pleegtante. Hij had er enorm veel zin in. Gisteren brachten we hem weg. Toen we thuiskwamen bleven we even stil luisteren. Van de slaapkamer boven kwamen geen geluidjes. Van de WC kwam geen luide stem dat we niet binnen mochten komen, er klonk geen liedje over een kuikentje op de radio, geen zinnetjes uit Zaai of Tita Tovenaar of Boss Baby, geen gegiechel vanaf de bank verstopt onder een deken, en daarna een hele harde BOE! en ‘zag je dat ik verstopt zat?’. Geen enthousiast verhaal  in twintig hakkelende zinnen over de parachute die met een ei in een bakje naar beneden kwam, geen vraag ‘is dat niet erg dat ik dat zei?’ Geen ‘sorry dat ik dat zei’. Geen gemopper omdat iets niet lukt. Geen boze schreeuw en dan harde lach omdat ie ons fopte. Geen hard gehuil omdat iets niet lukt. Geen klein warm lijf tegen ons aan en het geluid van kleine kusjes die ons gegeven worden

We hoorden niets. Het was stil in huis. En toen we vanochtend wakker werden was dat nog steeds zo. En dat is best aangenaam. Heel best. En toch…