Papa dementeert.

op

‘We zaten een tijdje op zijn kamer en spraken over schepen. Hij vertelt me dat hij drie ruimtes heeft waarin hij kan leven. Ik knikte instemmend. Zijn kamer, de douche en de huiskamer van de groep natuurlijk. Maar een minuut later zegt hij; ‘Het duurt wel lang voor we vertrekken!’ Ik realiseerde me dat de drie ruimtes niet in het verzorgingshuis waren, maar op het schip waar hij zich waande,’

Dit vertelde mijn lief toen hij even bij mijn vader op bezoek was geweest. Mijn vader is gedesoriënteerd in de tijd en ook in zijn omgeving. Regelmatig vindt een verzorgende hem s nachts aangekleed op het bankje voor in de hal van zijn groep. Als hij zijn appartement verlaat weet hij niet meer waar hij naartoe moet, ook al is de huiskamer 10 stappen van zijn appartement vandaan.
Iedere dag lees ik de rapportages en zie dat men het zorgplan aanpast, waarbij hij steeds meer assistentie krijgt. Vaak denk ik aan de woorden van Henri Nouwen; het laatste stuk van je leven moet je aanvaarden dat je weer afhankelijk wordt van anderen. Lees verder →

Gelijkwaardig samenwerken.

op

Vandaag was ik met Truusje van Zanten en de spelers waarmee ik de theaterlezing ‘Samenwerken met ouders’ uitvoer, te gast op de HAN, in Nijmegen. Het was een bijzondere ochtend waar jeugdprofessionals, docenten, studenten en ervaringsdeskundigen met elkaar een boeiend gesprek voerden  na de lezing. Wat is eigenlijk gelijkwaardig samenwerken? Zo vroegen we ons af. Lees verder →

En dingen die voorbij gaan.

op

We zitten in de auto. Mijn vader voorin, mijn moeder naast hem, de hond tussen haar benen op de grond. Mijn zusje en ik achterin. Zo ging het mijn hele kindertijd.

Het is lang geleden dat we met z’n vieren in de auto zaten. Maar vandaag is dat anders. Alleen is de volgorde veranderd. Ik zit aan het stuur. Mijn vader zit naast me, zijn wandelstok tussen zijn benen geklemd. Mijn zusje is bedreven in het inklappen van rollators en legt die achter in de auto. Ze stapt daarna naast mijn moeder op de achterbank. We gaan kijken naar een appartement in een verzorgingshuis.
Mijn vader dementeert en heeft daarnaast zoveel  lichamelijke zorg nodig, dat mijn 87-jarige moeder het niet meer volhoudt. Het is onvermijdelijk.
Mijn vader gaat in een verzorgingshuis wonen. Lees verder →

15 jaar en zo eigen…

op

Vandaag is de Regenboogprins 15 geworden. Ik maakte een kleine film van hem tijdens het bezoek aan een tentoonstelling. Iedereen die die film ziet, ziet iets van wie ik zie. Een uniek mens. Een jongen uit de lucht gevallen,  een kind dat speelt. Een mens die zich niet schaamt.  Het woord dat in mij opkwam toen ik de fragmenten zag was: Open.

Ik zet de video een of twee dagen openbaar. Daarna verberg ik hem weer. Voor wie even mee wil kijken met mijn ogen.

 

Circe

op

Al een jaar geleden kreeg ik het boek van mijn goede vriendin Paulien op mijn verjaardag. Niet te geloven dat het zo lang op mijn ‘nog te lezen’ stapeltje lag. Dit boek opende voor mij de klassieke mythologie. Ik heb al veel geprobeerd om de verhalen te lezen, maar altijd verdwaalde ik in de wirwar van relaties en verhalen. Bij het boek Circe gebeurde dat niet.  Madeline Miller brengt de oudheid tot leven in dit fantastische verhaal van goden en godinnen, helden en heldinnen, leven en sterven.