Op de deur van het toilet in het restaurant hangt een bewerkte zwart-witfoto aan de deur van een aantal jonge mensen die enthousiast in de camera kijken, terwijl ik de boodschap lees die er onder staat: enthousiast jong personeel gezocht.

Als ik uit het toilet kom staat de regenboogprins bij het fonteintje.  Ook hij ziet de foto. ‘Charissa, waarom hebben die mensen geen ogen?’ vraagt hij. 

Ik kijk nog een keer naar de foto en probeer te zien wat de prins ziet. Ik bekijk puur het plaatje zonder de betekenis te interpreteren. Ik bestudeer de gezichten. Wat ik nu zie is een groepje jonge mensen met zwarte vlekken op de plek waar hun ogen zitten. Een soort scream-maskers, maar dan lachend. Verbazingwekkend. De hele betekenis van het beeld verandert daarmee voor mij. Ik zie nu een soort Addamsfamily, een wat spookachtig geheel.

Het maakt het werken bij dat restaurant plotseling een stuk spannender. En het doet mij voor de zoveelste keer beseffen hoe ik lijd aan ‘uitgesleten en doorwinterde denkpatronen’ waardoor ik alles maar keurig interpreteer zoals de reclame mij probeert te laten doen!

De regenboogprins mag dan onder het kopje ‘hersenstoornissen’ passen, hij is een origineel mens dat mij telkens opnieuw leert zien en inzien!