Ik heb de afgelopen weken van deze 40-dagen-tijd telkens gezocht naar beelden, ideeën en mensen die vragen oproepen of antwoorden geven die niet  zijn ‘zoals verwacht’. Ieder mens (zelfs ik) heeft veel patronen en schema’s over wat waar is. Vaak zijn dit onze eigen platgetreden paden vol onderweg opgedane overtuigingen. Deze patronen zorgen voor duidelijkheid en efficiëntie, maar ze kunnen ook starheid en conflict teweegbrengen. Ik ben in de loop van de tijd van de verhalen in de bijbel en van het paasverhaal van Jezus, de kern van het christelijk perspectief gaan houden omdat het volstrekt tegendraads is. Omdat het gaat over wat niet kan, maar toch gebeurt, zowel in het lijden als het opstaan. Het christelijk perspectief is er niet om mensen groter of kleiner te maken, maar om ze gewoon mens te laten zijn. Het  is er niet om mensen te onderdrukken. Het is er niet om gevangenismuren of beschermingsmuren om mensen heen te zetten. Het is er niet om mensen te manipuleren. Da Daarvoor wordt het helaas te vaak gebruikt. Maar daarvoor is het er niet.

Het christelijk perspectief is er om ons te leren onszelf te openen voor wie anders is, voor wat verrassend is, om te leren kijken met de ogen van de ander en zo te reageren op wat we waarnemen  dat de plekken waar wij ons begeven en de mensen die wij ontmoeten tot bloei komen. Het is er ook om ons te leren dat dit wel erg idealistisch is. Daarom ben ik blij met iemand als Herman Finkers: