Geslaagd en BillieBillieBOB (de Regenboogprins en zijn vriend, en de wonderbare Wouter)

In juni belde, na een spannende week, de mentor van de Regenboogprins dat hij geslaagd was voor zijn VMBO! YES!!!!!! Het is hem gelukt!!!! Alle ouders en pleegouders en begeleiders en vrienden waren supertrots op hem! En hij was ook trots, alhoewel hij ‘wel al had verwacht dat hij zou slagen’. Op 4 juli 2024 ontving hij zijn diploma! Voor ons was het een 2e mijlpaal! Eerst de basisschool overleefd en volbracht, nu de middelbare school. Na de vakantie begint de volgende mijlpaal. Het MBO. Opnieuw zal het een challenge zijn voor ons allen, en opnieuw laten wij de Regenboogprins weten; probeer het maar, lukt het niet, dan zoeken we wel wat anders! Geeft niets.

Maar voor we aan het nieuwe avontuur konden beginnen moest er eerst gefeest worden!
We vonden een prachtig plekje bij ‘Food for Good’ in Utrecht. Een prachtige tuin vol bloemen, kruiden, fruit en groenten. De Regenboogprins houdt van tuinen en bloemen, vogels en insecten (als ze niet te dicht bij hem in de buurt komen).
Zondag 7 juli om 15.30 kwam een bont gezelschap van vrienden en familie bij de locatie  aan en aten we heerlijke taart, door Beppe gemaakt.
Van de moeder van de Regenboogprins kregen wij een bijzondere kaart, die ik niet snel zal vergeten, maar haar woorden beschreven eigenlijk precies wat er kan gebeuren als mensen, ondanks moeilijkheden, verschillen weten te overbruggen. Als ze met elkaar blijven zoeken naar liefde, aandacht en begrip voor al die dingen die mis kunnen gaan in het leven. ‘Familie is niet altijd de verbondenheid met DNA, maar in hoeverre men er voor de ander is als familie. Een familie moet als een thuis voelen en die hebben jullie hem gegeven’ schreef de moeder van de Regenboogprins en daarmee zei ze eigenlijk alles wat ik ervoer. Dit was een kleine oase van inclusiviteit. Verschillen mochten er hier zijn. Lees verder →

Uit de Toon (theater)

Het afgelopen jaar werkte ik met de allereerste ‘ academie’  van theatergezelschap Orde der dwazen. Het was al een tijdje geleden dat ik met een groep mensen werkte die het niet gewend zijn om zelf theater te maken.

Foto: Marleen van der Duin

Ik realiseerde me gaandeweg hoeveel mensen leren als ze bezig gaan met theatermaken. Ze leren niet alleen spelen, maar ze leren ook nadenken over waar ze zijn op het podium en hoe ze zich daarop bewegen, leren snel schakelen, leren de controle en voorspelbaarheid loslaten, leren echt zichtbaar te zijn op het podium, zodat het publiek zich vrij voelt om naar ze te kijken in hun schoonheid en in hun lelijkheid, leren nadenken over woorden en hoe die willen worden uitgesproken. Een enerverend, boeiend, maar ook pittig proces is het om al die dingen eigen te maken. Het vraagt van spelers om grenzen te verleggen om zo het podium als veilige plek te kunnen ervaren.

Lees verder →

Inner Peace

“Inner Peace… inner peace… inner Peace… INNER PEACE…”  mompelde meester Shifu gefrustreerd terwijl hij vrede probeerde te vinden met zijn onwillige pupil Po in de film Kung Fu Panda.

Ik doe geen Kung Fu, maar was enkele weken geleden mee op een kloosterretraite bij de Abdij van Egmond. Samen met 15 collega’s waren we een weekend te gast. Het thema was ‘Vrede’  en mij was gevraagd ter voorbereiding iets mee te nemen wat voor mij bij dat thema hoorde.  Ik wist niets. Het enige wat er gebeurde was dat ik de letters van het woord vrede zag staan en dat er  met dikke zwarte letters het woord ‘oorlog’ overheen geschreven werd. De ontwikkelingen van de laatste tijd in en buiten Europa en ook in Nederland roepen veel onrust bij me op.
Vrede is een wankel evenwicht.

Ik ben op zoek naar hoe ik me moet verhouden tot alles wat er gebeurt om mij heen. Tijdens het weekend noemde een van de retraiteleiders (en mijn collega) dat innerlijke vrede volgens de Benedictijnse principes inhoudt dat je geen weerstand voelt bij je eigen zwakte en bij de zwakte en kracht van anderen. Die zin greep mij en wees een richting. Geen weerstand voelen, hoe doe je dat?
Wat ik niet direct verwacht had in een klooster, maar wat wel gebeurde was dat o.a. twee kunstenaars mij de weg wezen naar een manier om te handelen in de onrust die ik ervaar om mij heen en ook in mijzelf.

bron Foto: JR

De kunstenaar JR, die met zijn straatfotografie groepen die verdeeld zijn, groepen die in de marge dreigen terecht te komen, letterlijk aan de wanden hangt van belangrijke gebouwen en wijken. Met humor en bravoure brengt hij mensen in contact met hun angsten ten opzichte van elkaar en met situaties van onrecht. Hij zet zijn weerstand om in een vorm die oproept anders naar een probleem te kijken.
Voor mij is hij een voorbeeld in hoe je samen met mensen kan zoeken naar nieuwe wegen om met elkaar om te gaan. En ook om, hoe dan ook, die weg te zoeken, ook al verwachten instanties andere dingen van je en houden ze onrecht in stand.

Lees verder →

Co

Vandaag kregen we het tijdens een bijeenkomst over het woord  ‘Co’. Wat is eigenlijk de betekenis van dat woord?

Google-translate vertaalt het woord uit het engels en zegt dat het ‘samen’ of ‘aaneen’ betekent. De Van Dale online zegt dat het een afkorting is van Compagnon. De site ‘onze taal’ zegt dat het woord vooral ‘mede’ betekent.

Co-piloot, Co-assistent, Co-ouder, Co-onderzoeker, door het streepje laat je zien dat het om het woord ‘ mede’ gaat.

Co lijkt af te stammen van het oorspronkelijke woord Com, uit het Latijn, dat  ‘samen met’ betekent. Best een mooie betekenis. Alleen in de praktijk lijkt het anders te werken.  Lijkt er een hiërarchie bij het woord te komen. Je hebt een piloot en je hebt een co-piloot. Het lijkt… maar ik weet natuurlijk niet of dat klopt… het lijkt erop dat er toch een soort hiërarchie is. Je hebt de Piloot, die is helemaal Piloot. En je hebt de Co-piloot wat klinkt als ‘ assistent piloot’ . Misschien is dat helemaal niet zo. Maar waarom noemen we ze dan niet gewoon ‘ twee piloten?’  Of Piloot Rood en Piloot Groen. Of Piloot Jos en Piloot Hendrike? En hoe zit dat dan als je co-assistent bent in een ziekenhuis? Ben je dan met meerdere assistenten?  Bij het Co-ouderschap lijkt er nog de meeste overeenkomst met de betekenis van het woord. Beide ouders zijn en blijven samen verantwoordelijk voor hun kinderen, alhoewel ze natuurlijk wel wat taken en verantwoordelijkheden verdelen. Lees verder →

Verlangen naar connectie in een losgeslagen wereld (233 graden)

“Ik geloof niet dat zijn pijn alleen een biologisch defect is. Net als iedereen zoekt hij verbinding, wil hij van waarde zijn, een doel hebben. Met het maken van deze voorstelling heb ik geprobeerd mijn broer wat beter te begrijpen.”

Dit zijn woorden van regisseur  Abdel Daoudi  over  de voorstelling  233 ºC . Het is voor hem een persoonlijk verhaal omdat hij een psychose gevoelige broer heeft. De voorstelling was professioneel, prachtig, humoristisch en pijnlijk.
Jason lijdt aan psychoses en woont daardoor bij zijn moeder. Hij probeert de psychoses te beteugelen door ‘s nachts luidkeels te zingen. Dat doet natuurlijk iets in de wijk. De buren van het woonerf hebben last van hem. Voor je het weet zit je als kijker tijdens de voorstelling mee te denken over hoe veilig het is om met Jason in de wijk te wonen. Jason wil namelijk alles wat er gebeurt zuiveren door middel van vuur. Ik kon me helemaal voorstellen dat dat beangstigend is voor de omgeving. Probeer de motieven van Jason maar eens te begrijpen. Dat is een hele klus.
Terwijl de voorstelling zich ontwikkelt zie ik dat ook het queer-echtpaar flinke problemen heeft, dat een andere buurvrouw begint te dementeren en dat het meisje dat verliefd op Jason is post traumatische stress signalen geeft. Alleen ‘daar gaat het niet om’. Alle ogen zijn gericht op Jason, die voor onveiligheid zorgt. Lees verder →