‘Jij gaat een enerverende tijd in!’ zei een collega vorig jaar toen ik vertelde dat de Regenboogprins 14 werd. Inmiddels is hij al bijna 15, heeft mijn schoenmaat bereikt en groeit mij binnenkort voorbij. Dat alleen al is indrukwekkend. Dat een kind je voorbij groeit.

Het valt me alles mee hoe enerverend het is. De Regenboogprins heeft namelijk die leeftijd waar ik in het verleden veel mee heb gewerkt en over het algemeen ook heel enthousiast over was. Tieners zijn wezens met slingerende armen en benen, grapjes makend die net niet kunnen, verstrooid, verstrikt rakend in allerlei meningen en gedachten en vaak ongelofelijk onlogisch en daarmee erg origineel. Verder wordt er de kunst van het onderhandelen eigen gemaakt, wat ik ook altijd enorm amusant vond.

Al die dingen zie ik bij de Regenboogprins ook. Het enige verschil is dat ik nu in de rol van ouder zit in plaats van in die van leuke tienerleider. Ik leerde een paar weken geleden dat de basisschool pleegmoedertijd nu daadwerkelijk voorbij is. Samen met mijn lief merkte ik dat we te strict voor hem waren doordat we telkens conflicten hadden. Nadat ik de online Libelle, J&M, Oudersvannu had doorgespit hoorde ik mezelf uitleggen tegen lief dat we ruimte moesten geven, gecombineerd met duidelijke grenzen. Dat wist ik natuurlijk allang, maar ik was het als ouder eventjes vergeten.

In een paar dagen hadden we ons de nieuwe houding eigen gemaakt en inderdaad, de conflicten hielden op en er werd flink gelachen en geplaagd. Ik vind het leuk, puber(pleeg)moeder zijn. Het enige dat ik erg lastig vind is dat de Regenboogprins mij niet meer lijkt te horen, of eigenlijk zeer selectief. Als het bijvoorbeeld over tandenpoetsen gaat zeg ik:

’Heb je je tanden gepoetst?’

‘He?’

’Heb je je tanden gepoetst?’

’He?’

‘Ik vraag of je je tanden hebt gepoetst?’

Wat zeg je?

HEB JE JE TANDEN GEPOETST?????

’oh, ja hoor!  Ik hoorde je niet’.

Grrrr. Hoezo hoort hij me niet? Ik roep echt hard genoeg.

Vorige week kwam er ook een antwoord op dit mysterie. Het blijkt dat tienerhersenen zich meer afstemmen op nieuwe mensen en omgevingen dan op de ouders, waardoor ze soms letterlijk doof zijn voor de stem van hun ouders. Het ligt dus niet aan mij en ook niet aan de oren van de prins. Het is een volstrekt natuurlijk proces (daarmee niet minder irritant). Enfin, ik ben weer allerlei nieuwe dingen aan het leren van mijn geliefde Regenboogprins. Naast dat hij mij opnieuw leert ouder te zijn, heeft hij ook nog steeds een grote liefde voor taal en woorden, dus als het mij lukt om contact met hem te krijgen (aangezien hij doof is voor mijn stem) binnenkort wat lariekoek en kolder daarover. (Dit is een cliffhanger)

Link naar het onderzoek:

https://www.medischdossier.org/waarom-tieners-niet-naar-hun-ouders-luisteren/