Tijdens deze 40 dagen tijd wilde ik op zoek naar inspirerende woorden, beelden en films. Maar vandaag ben ik moe. Ik heb geleerd dat het helpt om te accepteren dat ik dan niet tot veel kom.
Dus ik zocht naar een tekst over vermoeidheid.
Kortom; voor allen die zich vermoeid en belast voelen, een heerlijk kort verhaal:
De voorstelling ‘ Kanaries’ raakte mij diep. Muziek, teksten en mensen spraken tot mij in het prachtige intieme zaaltje van In de Kern Gezond in Leidsche Rijn, Utrecht.
Het raakt mij als professionaliteit en echtheid samen gaan. De voorstelling had iets religieus zonder religieus te zijn.
want denken heeft één vleugel
met één vleugel stort ik neer
Ik draai in cirkels van gedachten
en weten heeft twee vleugels
als mijn denken weten wordt
dan pas kan ik zweven
dan pas ben ik vrij
want weten heeft twee vleugels
met twee vleugels vlieg ik uit.
(Herman van Tongerloo, naar Rumi)
Misschien ga ik er ooit nog eens naartoe, deze inspirerende gemeenschap in Ierland. Maar voor nu plaats ik graag dit mooie gebed voor de vastentijd.
As we begin the season of Lent, we offer this prayer:
God whose love journeys with us,
God whose love will hold us close:
as we begin these forty days
and venture into deeper truth,
may we move towards an embrace
with a humanity we’ve lost.
May we find in simpler living
that comforts become crutches;
that self-protection suffocates.
And may we then see
in glaring desert light
a love you have for us,
a love that can restore us
to a place of fuller contentment.
Amen. (From Corrymeela)
Ik weet nog niet precies wat ik ga doen, maar ik heb zin om bewust de 40 dagen tijd in te gaan. Deze uitnodiging van Bishop Rose deed me goed.
In tranen zit hij naast me. Hij praat over al die jaren dat hij op deze school zat. Bijna zijn hele leven. In het begin van het jaar ging het nog over de ‘kussenruimte’ waar hij bijna iedere dag wel een keer zat tijdens zijn basisschooljaren. En over hoe’n hekel hij aan die ruimte had. Nu gaat het over de leraren en leraressen. Over de meesters en juffen die hij na dit jaar nooit meer zal zien, en over de leraren en leraressen van het voortgezet onderwijs. En over meester Chris, bij wie hij zo vaak even heeft gezeten als alles hem teveel werd. Hij huilt omdat hij na dit jaar geen lol meer met ze kan maken. 
Van zijn 5e tot zijn 16e zit hij al op deze school. Speciaal onderwijs. En speciaal is het voor hem. Zelf kan ik me niet heugen dat ik zo’n verdriet had als ik van de ene school naar de andere ging. Wel herinner ik me nog veel van zowel de meesters en juffen van de kleuterschool, basisschool als het voortgezet onderwijs (en bijna alle opleidingen erna ook). Blijkbaar gaat die band tussen leraar en leerling dieper dan ik in eerste instantie dacht. Maar bij de Regenboogprins speelt er meer. Als eerste dat afscheid nemen voor hem zwaar weegt op het moment dat het gaat gebeuren. Maar ook, zo vertelt hij mij, dat hij altijd heel erg zijn best heeft gedaan en dat dat zwaar was, en dat hij daar nu helemaal opnieuw mee moet beginnen. Want op een nieuwe school kent hij niemand en kent niemand hem. De docenten niet en de studenten niet.Hij ziet er tegenop. Lees verder →