Relationeel werken

op

Relationeel werken vraagt om een gesprek vanuit gelijkwaardigheid, dat is de kern van een vruchtbare dialoog. En gelijkwaardigheid hangt samen met het accepteren van verschillen, het omarmen van variatie, het besef dat alle menselijke eigenschappen in meerdere of mindere mate voorkomen en een functie hebben voor de groep. Er is een open blik nodig om de volle complexiteit  van de interactie tussen mensen en hun dynamische omgeving te aanvaarden en niet naar reductionistische modellen te grijpen omdat we daar minder angst bij voelen. Controle is in dit geval contraproductief, want met het schrappen van complexiteit gooi je het kind met het badwater weg.
Floortje Scheepers (Mensen zijn ingewikkeld)


De afgelopen jaren heb ik veel meegewerkt binnen de jeugdzorg, op het gebied van samenwerking met ouders binnen pleegzorg en gezinshuizen, maar ook door veel te praten met mensen die opgegroeid zijn in de jeugdzorg. En doordat ik zelf veel contact had met jeugdzorg door de zorg voor mijn eigen pleegzoon. Ik heb daar ontdekt hoe waar het bovenstaande is. Hoe je je een nummer kan voelen door iedere maand dezelfde stomme vragenlijst in te moeten vullen. Lees verder →

Wees moedig

op

Vandaag postte een vriend de volgende foto op zijn Social media.  ‘Bingo!’ dacht ik. Het thema ‘moed’ kwam me tegemoet dit jaar. Want het was een weerbarstig jaar. Een jaar waarin ik optrok met moedige mensen, die ondanks weerstand en tegenstand zichzelf kwetsbaar opstelden om gelijkwaardigheid te bevorderen. Maar ook een jaar waarin ik me geconfronteerd voelde met vastzittende systemen.  Het vergde moed om iedere keer weer op de bres te staan voor mensen die als minder of kwetsbaar worden gezien. Mijn eigen Regenboogprins hoorde daar ook bij. Lees verder →

Spiegel der raadselen ( of hoeveel vertelt de context over één persoon)

op

Wat mama niet vertellen kon – Marcel Maassen

Haar achternaam: zelf verzonnen
Geboorteland en -plaats: onbekend
Namen van haar vader en moeder: ook onbekend

Wat maakt dat iemand haar achtergrond geheim houdt voor haar kinderen? Welke geheimen kunnen nooit gedeeld worden?  In dit boek beschrijft Maassen de zoektocht van Cyrilla van der Donk naar het leven van haar moeder voordat Cyrilla geboren werd.
Hoe langer ik in het boek las, hoe meer ik werd gegrepen door het verhaal en met name door hoe gebeurtenissen in de wereld het leven van individuele mensen bepalen. Maarssen neemt ons mee naar Duitsland, Oekraïne en Rusland  tijdens WO2 en naar Nederland vlak na de oorlog.
Wat ik zelf fijn vond in dit boek is hoe het de geschiedenis beschrijft, maar hoe in die geschiedenis het leven van één persoon mogelijk gevormd wordt. En hoe dat leven van die ene persoon voortgaat in haar kinderen en kleinkinderen. Verder moet je vooral het boek zelf lezen en wil ik er niet teveel over prijsgeven.
Check alvast Wat mama niet vertellen kon.

 

 

 

 

Dingen die mij bezig houden

op

Herken je dat er soms zoveel belangrijke zaken spelen dat je niet goed meer weet hoe je die moet verwerken? Ik verwerk veel ervaringen in mijn blogs. Daar schrijf ik wat ik in mijn leven zie, lees, denk en beleef. Via de woorden orden ik mijn geest. De afgelopen weken had ik een flinke griep te pakken waardoor ik weinig energie had. Mijn werk kon ik doen, mijn verantwoordelijkheden bleef ik oppakken, maar s avonds was ik zo moe dat van schrijven niets meer kwam. En ondertussen beleefde ik bijzondere momenten, las mij in in nieuwe projecten, ontmoette nieuwe mensen, verwonderde ik mij, werd ik nieuwsgierig en las enkele boeken over wat er gebeurt met mensen die in een oorlog of onderdrukking belanden.

Photo by Michael C on Unsplash

Vanochtend heb ik een half uur naar het scherm zitten staren terwijl ik nadacht over een blog die ik wilde schrijven. Waar moest ik beginnen? Wat zou het thema worden? Hoe kon ik mijn ervaringen opschrijven? En op welke partij en op wie ga ik stemmen de 22e? De gedachten buitelden over elkaar heen. Meestal spreek ik mezelf streng toe, ‘Begin met één ervaring, dan volgt de rest daarna wel’.
Okay, ik begin dan maar met wie mij naast mijn lief het meeste bezig houdt. De Regenboogprins. Lees verder →

Vreemden voor onszelf (boek van Rachel Aviv)

op

Psychiaters weten opvallend weinig over de kwestie waarom sommige mensen met een psychische aandoening herstellen en anderen met dezelfde diagnose een ‘carrière’ in de ziekte hebben. Om die vraag te beantwoorden is er volgens mij meer aandacht nodig voor de afstand tussen de psychiatrische modellen die een ziekte verklaren en de verhalen waar mensen zelf betekenis mee vinden. Zelfs als de kwesties van interpretatie ondergeschikt zijn aan het vinden van een medische behandeling, veranderen deze verhalen het leven van mensen soms op een onvoorspelbare manier en hebben ze grote invloed op iemands besef van identiteit – en de wens om te worden behandeld.

De afgelopen week las ik op aanraden van een collega het boek ‘Vreemden voor onszelf’ van Rachel Aviv. Het bovenstaande fragment schreef zij in de inleiding van dit boek waar ze vijf levens van vijf mensen met verschillende culturele achtergronden beschrijft. Iedere persoon heeft een psychische aandoening en zoekt naar een manier om hiermee te leven. Aviv beschrijft de levens van deze mensen via wat ze over hen heeft gelezen en gehoord, via gesprekken met henzelf en via gesprekken met belangrijke naasten. Lees verder →