Madelon!

Woorden om te beschrijven wat dit boek met me deed zal ik moeten zoeken. Bij deze een poging. Vijf minuten geleden legde ik het aan de kant.
Ludo Hekman schreef het boek ‘Madelon’, over een jonge vrouw op zoek naar een gewoon leven.
Het boek bestaat uit vele herinneringen aan de vrouw die op het moment dat het boek geschreven is, niet meer leeft.
Madelon komt als kind in aanraking met een stiefvader die haar mishandelt, wat voor Madelon betekent dat ze een post traumatische stress stoornis ontwikkelt.
Ze leert overleven en ze leert dat mensen die dicht bij je staan niet te vertrouwen zijn. God zij dank voor het pleeggezin dat Madelon ontmoet. Voor Jacqueline en Maarten en Lotte en Maaike, hun dochters. Met ijzingwekkend respect heb ik gelezen wat dit gezin investeert en doorstaat als Madelon bij hen komt wonen.Liefde, uithoudingsvermogen en wijsheid gaan  hand in hand. Tijd wordt gezocht en gevonden en toegestaan om langzaam de wonden die Madelon heeft opgedaan te verzorgen, zodat ze kunnen  helen. Warmte en respect voel ik ook voor Madelon, wiens kwetsbaarheid en overlevingskracht telkens hand in hand gaan  en wiens stralende talentvolle persoonlijkheid altijd nieuwe wegen weet te vinden. Die de laatste paar jaar van haar leven gelukkig is met Hilde, haar partner.
Het verhaal dat Ludo opschreef is een verhaal waar vele mensen in verbondenheid met Madelon zochten naar een gewoon en te leven leven voor haar.  Het is een verhaal van hoop en goedheid.  Niet alleen voor jongeren die met trauma’s leven, maar ook voor mensen er om heen. Het boek laat mij de waarde zien van verschillen. Verschillen in leeftijd, en persoonlijkheid, verschillen in betrokkenheid (ouders, vrienden, familie, en professionals werken zo  goed mogelijk samen).  Ieder heeft iets te bieden en samen kun je meer bereiken dan je in eerste instantie verwacht. Ludo beschrijft voor mij de waarde van een gemeenschap.
Tegen mij hebben mensen herhaaldelijk gezegd; wat een geluk dat de Regenboogprins bij jullie terecht kwam! Afgelopen week was ik bij twee andere pleeggezinnen op bezoek. Ook zij vertelden me verhalen van pijn, van doorzetten tegen beter weten in, van loslaten, en van herstel. En ze vertelden over mensen, die met hen meewerken  om het gewone leven voor de kinderen terug te winnen. Wat een geluk dat zij er zijn. Wat een geluk dat er pleeggezinnen zijn, die zich deel weten van een gemeenschap.
De moeder van Madelon, Marjan, wilde niet meewerken aan het boek maar was er wel.  Ze was er in haar twijfels en ongeloof rondom de trauma’s van Madelon. Ik wens haar de moed toe om onder ogen te komen, wat te pijnlijk is en wat haar hart zal breken. Ik moest denken aan de moeder van mijn pleegzoon en aan de moedige moeders van uithuisgeplaatste kinderen die ik de afgelopen maanden heb leren kennen. Zij durfden in de spiegel te kijken en zichzelf onder ogen komen. Hun hart is gebroken, maar hun rug recht zich met iedere stap die ze zetten in openbaarheid.

Het verhaal van Madelon, dat Ludo opschreef is voor mij een verhaal van menselijke goedheid, dwars door alle beperktheid heen. Madelon leeft niet meer, maar dit verhaal heeft ze achter gelaten.  Dank Ludo dat je het opschreef. En Jacqueline, voor jou maak ik een diepe buiging. De zin die je moeder tegen je sprak, toen je ooit twijfelde, heb ik onderstreept. En ook de zin aan het einde, over de handen van je vader.

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.