Art Based Learning

op

Jeroen Lutters is de grondlegger van de methode ‘Art based Learning’ en benoemd dat mensen ‘unknown thoughts’  kunnen krijgen als ze met een open mind naar kunst kijken met een leervraag in hun achterhoofd. Unknown thoughts komen uit het onbewuste en zou je kunnen vertalen als ‘het nog niet gedachte weten’. Ideeën, emoties en associaties die je in je draagt, komen naar boven zonder dat je dat proces helemaal bewust meemaakt.

Ik vind het een fantastische methode en geef samen met  Catharina Kohler een aantal online meetings over art-based-learning en supervisie en coaching.
Vorige week was de eerste meeting. Het was  boeiend om naar elkaar te luisteren en elkaars ervaringen te horen en achteraf na te denken over hoe de methode gebruikt kan worden.

Voor mij een uitnodiging om er nog wat meer in te gaan duiken de komende tijd.

 

Een dag vol liefde

op

Het was zo’n dag dat alles er tegelijk was. De dood, nieuw leven, het lijden, de waarheid en de schoonheid. Maar boven alles was er het goede, dat gekleed ging in  de mantel van liefde.

Het is 8.30. We zetten de regenboogprins af bij school en rijden samen door naar Drachten. Mijn telefoon ligt op schoot terwijl ik denk aan Sis die het deze week moeilijk had. Ik probeer het even; contact maken via Insta. Het lukt. We chatten een tijdje over wat er gebeurde en waarom en wat eventueel ook een oplossing zou kunnen zijn. Ik zoek samen met Egbert mogelijkheden om haar tegemoet te komen. In het nu is daar een kans. Een bliksembezoek vanmiddag. Terwijl we doorrijden bedenk ik me dat we ongeveer een jaar verder zijn in ons intensievere contact met Sis en dat dat nu heel okay is. En tegelijk kunnen we ook veel niet. We kunnen de oneerlijkheid in haar leven en haar rugzak niet dragen. Ik word er altijd een beetje verdrietig van. Maar wat we nu doen, een beetje meedragen en de prins en Sis vaak de mogelijkheid geven samen op te trekken is ook iets. Is dat genoeg? Ik hoop het.
We rijden ondertussen door naar het afscheid van Egbert’s oom Klaas, die Corona kreeg en vorige week zondag overleed. Oom Klaas, die ik maar een beetje ken, maar die me altijd het gevoel gaf dat ik er helemaal bij hoorde.
We kunnen niet bij de begrafenis zijn, door alle maatregelen. Maar we kunnen wel even langskomen om een menselijke erehaag te maken.
Ter plekke aangekomen bedenk ik me dat heel Drachten ook dacht; daar moet ik zijn, want de erehaag is verdeeld over de volledige ‘eigen weg’ van de familie. Lees verder →

Art is it! Ik weet het zeker.

op

‘ Poëzie dat is als de woorden gaan zingen’ jongen, 6 jaar.

Al drie weken lang werk ik samen met andere kunstenaars aan het deelproject ‘Brus en Zo’ waarbij we samen met jonge tieners hun verhalen als eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders omzetten in van alles. Er zijn de twee weken hiervoor liedjes geschreven door tieners en er is theater gemaakt. En alles helemaal online. Als organiserend team volgden we wat er gebeurde en ik stond er vorige week helemaal versteld van. Ik neem je graag mee in een klein verslag.

Het is tien voor twee. Met de workshopleiders hebben we nog een korte voorbereiding.   ..zzzz… de telefoon begint te zoomen. ‘Ik ben er al hoor!’ Appt de eerste. ‘Ik ook!’ Antwoord een 2e. ‘Wie ben jij dan?’ is het volgende bericht. De groep is er duidelijk klaar voor. Als we om vijf voor twee de groep toelaten, is iedereen er.
Sommige deelnemers doen voor de 2e keer mee. Anderen zijn nieuw.

Tabitha en André, de hosts, beginnen met de workshop. Er hangt een ontspannen, open en enthousiaste sfeer. Al snel zitten alle deelnemers met snor, bril en hoofddeksel voor de camera. Ze vertellen verhalen over hun eigen leven. Ze maken een mindmap over hun talenten. Ze denken na over het woord ‘veerkracht’. Want ja…wat betekent dat eigenlijk? Lees verder →

Dichterbij

op

Ik dacht altijd, dat ga ik nooit kunnen, andere kinderen erbij. Door de podcast denk ik dat niet meer. Ik weet niet of ik het ooit zal doen, pleegmoeder worden, maar ik denk niet meer dat ik het niet kan.  Gerdien

Afgelopen week kreeg ik via Whats App een uitgebreide reactie van een moeder op de podcasts van Engage the Village die de afgelopen tijd gepubliceerd zijn. Met veel plezier las ik wat ze schreef. Ze schreef hoe tijdens het luisteren de verhalen van de eigen kinderen en pleegkinderen steeds iets dichterbij kwamen.  Hoe ze er langzaam in kwam. Ze was blij met ook de oudere eigen kinderen die meer terugkeken in de tijd en die,  verrassend voor haar,  het verrijkend vonden om pleegbroers en zussen in hun leven te krijgen. Maar wat ik het mooiste vond om te lezen was dat ze, door de podcast niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn. Die ontdekking bleef echt bij me hangen. Waarom eigenlijk?

Een van de redenen dat ik met dit project en mijn foto-instagram ben begonnen, is dat ik mijn eigen levenssituatie en die van pleegkinderen wat dichter bij de samenleving wilde brengen.  Als mensen mij vroegen, ‘waarom?’ begon ik een filosofisch verhaal over dat ik hoopte dat ik wat minder ‘nobel’ gevonden zou worden. Dat zei namelijk ooit iemand tegen mij.

Er hangt een vreemde sfeer om de pleegzorgwereld heen en die varieert van ‘ verschrikkelijke horrorverhalen’ tot ‘bijzonder liefdevole harteverhalen’.  Pleegouders zijn helden, falende vrijwilligers, of bijzonder pragmatisch professionele ouders, die iets goeds willen voor de wereld. Eigen kinderen zijn kinderen die veel opgeven voor hun pleegbroers en zussen en die graag willen helpen. Pleegkinderen zijn kinderen die ‘beschadigd en kwetsbaar’ zijn en hun ouders zijn ook op zijn minst ‘heel kwetsbaar’ maar kunnen ook ‘de grote afwezige of slechterik’ zijn. En al deze beelden stoorden me.  Het vertelde me dat pleegzorg op de een of andere manier ver af staat van mensen. Zo veraf, dat je gemakkelijk aannames kan doen over hoe het is.   Lees verder →

Hier Blijven?

op

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.

Het is alweer ruim zes jaar geleden dat de Regenboogprins bij ons kwam wonen en wat hebben we in ons gezin veel geleerd. Iedereen. De Regenboogprins moest leren

Charissa Bakema

dat hij ons kon vertrouwen. Wij moesten leren om met al zijn regenboogkleuren om te gaan. Wij moesten veel en vaak nadenken over onszelf en onze acties en nog steeds, want inmiddels is de Regenboogprins de puberteit in gerold en bespreekt hij met ons wat hij wel en niet prettig vindt. Over het algemeen is de beoordelingsmeter van ons allemaal positief.  We  hebben veel lol en we maken als we ruzie hebben, het goed met elkaar.

Naast dat we moesten leren  met elkaar om te gaan, moesten we ook leren omgaan met het hele systeem om de Regenboogprins heen. Als eerste een band opbouwen met zijn moeder en zus en daarna de verschillende hulpverlening en school.

Na een paar jaar hadden we het best goed onder de knie.

Ik had zin om mijn eigen talenten en die van de Regenboogprins te combineren en maakte een fototentoonstelling over ons leven als pleeggezin. . Muziekduo Boter bij de Vis, maakte een paar liedjes op basis van de verhalen die ik had gemaakt over de bijzondere uitspraken van de Regenboogprins. Vitree en Simone van der Meulen van Kunstuitleen Emmeloord boden mij de gelegenheid de expositie te starten.

Na de fototentoonstelling bedacht ik samen met pleegzorgorganisatie Vitree een superleuk kunstproject om nog veel meer van het pleegzorgleven te laten zien, en dan niet de ellende, want we weten dat er veel narigheid en ellende is in het leven van ouders en kinderen voor er sprake is van een uithuisplaatsing. Nee, we zijn  op zoek (alhoewel de ellende er ook mag zijn) naar verhalen van veerkracht en hoop. Want die verhalen zijn er ook. En het is goed om die te laten horen. Echte verhalen, waar dwars door ellende en narigheid nieuwe wegen worden gevonden. Het klinkt misschien gek, maar een paar jaar geleden had niemand van ons gekund wat we nu hebben gedaan. En dan is dit ook maar weer een soort van begin. Ik ben benieuwd waar het eindigt.

Boter bij de Vis, De Regenboogprins, zijn pleegvader, pleegmoeder en een goede vriendin (allemaal van theatergroep het Ei) maakten een video bij het liedje ‘Hier Blijven’ . Bijna zeven jaar komt in vier minuten voorbij en daarnaast de eigenheid ven ieder. Want eigenheid is iets dat, als dat in je bevestigd wordt, je veerkrachtig maakt. En ook, dat je ergens hoort en mag blijven.