En we noemen het: Schrikbeelden!

op

Twee dagen geleden haalden we hem op. Dante, de Spaanse soort van windhond gemengd met andere rassen. De prachtige Dante, die ons bang aankeek toen we hem haalden. Die in paniek raakt van het verkeer in onze straat. Maar ook, die vrij snel gewoon zijn plasje deed, die s nachts alsnog het eten oppeuzelde dat hij overdag liet staan, en die de 2e ochtend al kwispelend naar me toe kwam en zelfs even op zijn rug ging liggen zodat ik hem over zijn buik kon aaien.
Die Dante, die schrikt van iedere man en van iedere plotselinge beweging.
Afgelopen middag wandelden de Regenboogprins en ik in Amelisweerd en vertelde ik dat Dante als hij iemand met een bal zag spelen, misschien bang was dat diegene de bal naar hem zou gooien. Lees verder →

Docenten door de ogen van een auti-puber.

op

Toen ik 12 was en op de middelbare school zat begonnen we docenten bij hun achternaam te noemen. ‘Wie heb jij voor wiskunde?’ ‘Jansen!’ ‘ Oh, da’s een goeie, die legt echt goed uit. Heb je ook les van Wiersma?’  ‘Ja, die is echt heel streng! En ze kijkt ook een beetje scheel als ze je de beurt geeft, je weet  nooit zeker of ze naar je kijkt en ze wordt kwaad als je dan naar je klasgenoot kijkt.’

Vanmiddag liep ik met de Regenboogprins en zijn vriend Fedde in Amelisweerd. Allebei auti. Ze hadden het over hun leraren. Net zoals  ik vroeger, alleen totaal anders. Lees verder →

Een slechte dag?

op


‘Hij heeft een lastige dag’ appt zijn begeleider me. ‘Hij had een lastige zware dag’ zegt zijn meester als ik hem ophaal van school. Een wit hoofd met blauwe kringen er onder staart mij aan. In de auto zegt hij ‘het was een slechte dag, ik deed veel slecht vandaag’.  Ik zeg: ‘neem eerst maar even een dropje!’ Lees verder →

Van Cito-toets tot postzegels tot stilte

op

Direct na de vakantie beginnen de Cito toetsen op school. Voor de regenboogprins een spannende en tevens moeilijke start met grote kans op moeilijk gedrag in de klas en verdriet daarover thuis. DC771D58-31CC-40D7-97DF-0619159DFC35Dus lief en ik hadden ons voorbereid. Iedere volbrachte dag leverde een muntstuk op en om de drie dagen een speciaal cadeau. Vandaag waren de eerste drie dagen voorbij en het cadeau ging gezocht worden in de postzegelwinkel. Utrechters kennen misschien net als ik vooral de buitenkant van deze winkel. Een etalage vol bankbiljetten, postzegels, oude postkaarten. Ik was echter nog nooit binnen geweest.

Tot vandaag!

Het was alsof ik de hersens van de regenboogprins binnen stapte. Stapels met postzegelalbums reikten om me heen tot aan het plafond. Grote potten vol munten, Bakjes met oude kaarten. Zakken vol postzegels. Bakken met oude bankbiljetten. Het was alsof ik een film was binnengestapt. Lees verder →