Eindejaarslijstjes: concerten

Ik ben nooit zo’n concertbezoeker geweest. Je kunt de concerten die ik in mijn leven heb bezocht denk ik op twee handen tellen. Dus een lange lijst wordt dit niet. Om precies te zijn ben ik in 2024 naar twee concerten geweest. Naar Typhoon en naar Wende.

Op deze eerste kerstdag daarom een tekst van Typhoon die voor mij wel een beetje 2024 typeert:

Vertel me, Hoelang moet je vallen tot je denkt dat je vliegen kan, Tot ik niet tegen mezelf of jou liegen kan, Als ik de wereld even stilzet, zie je me dan?

Ik heb me vaak machteloos gevoeld als ik de ontwikkelingen in ons land en wereldwijd zag. Alsof we met z’n allen in een vrije val terecht zijn gekomen. Regelmatig zong ik het volgende nummer van Wende heel hard mee…

Ben je daar?
Dan gaan we hoog naar boven
Daar, de hemel opent

Kijk, de maan
We gaan steeds verder, hoger
Tot waar we over sterren lopen

Ga je mee?
Ga je mee?
Want ik kan het niet, ik wil het niet, ik doe het niet alleen

Daar ergens tussen het vallen en het vliegen.. daar begeef ik me, en daar zal ik nog wel een tijdje blijven in 2025. Het grootste geluk? Ik ben niet alleen. Ik heb geliefden, familie en vrienden en fijne collega’s om me heen.

Toch een betekenisvolle opbrengst, die twee concerten 😀😇.

Eindejaarslijstjes: Films

Toffe documentaires:

1. Sur L’adament – deze tedere documentaire nam me mee aan boord van een boot in het midden van Parijs, waar mensen met psychische problemen worden opgevangen. Een film van Nicolas Philibert (Étre et avoir).
2. Mama mag ik naar huis toe (2024) van Eline van der Kaa & Jesse van Venrooij (Filmmoment). Respectvol en leerzaam zijn ervaringen van moeders wiens kinderen uit huis geplaatst zijn in beeld gebracht. Ook de relatie met pleegouders en gezinshuisouders van deze moeders komt in beeld. Trots om vanuit de leergemeenschap ‘ouders’ hier in meegedacht te hebben en enorm trots op Coby die hier aan meedeed.
3. Love in the Spectrum– deze  Netflix docu-serie volgt de zoektocht naar een relatie van jonge mensen in het autistisch spectrum. In mijn huis woont ook zo’n held. De serie was een feest van herkenning, soms pijnlijk, maar ook vreugdevol en verrijkend.
4. Where dragons live (2024) van Suzanne Raes over hoe een vrouw terugkijkt, samen met haar broers, op haar kindertijd, door het opruimen van hun huis, waarin allerlei draken te vinden zijn, maar ook een draak woonde. Een beetje geheimzinnig en eigenlijk ook heel gewoon…dat je als terugkijkende volwassene zowel de intimiteit als de vervreemding van wat toen normaal was ervaart. Lees verder →

Eindejaarslijstjes: boeken!

Mijn lijstje van 2024:

Met stip op 1 staat (wat een fantastisch boek!):

Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili

En daarna op nummer 2 een veel korter boekje, maar zo bijzonder:

Zwijgmannen – Jaap Robben

Van Jan Brokken  (nummer 3 en 4) las ik: De Vergelding en In het huis van de dichter

Ik las weer heel wat boeken dit jaar, maar bovenstaande boeken sprongen er uit in de zin dat ze me zo meenamen dat ik met de verhaalfiguren meereisde door landen en tijden en ze als mensen ging beschouwen die ik ook kende, met wie ik meekeek in hun levens. Hieronder nog een aantal boeken waar ik blij van werd dit jaar:

5. Mensen zijn ingewikkeld – Floortje Scheepers
6. Kwetsbaarheid omhelzen – Christa Anbeek
7. Gerechtigheid voor dieren – Martha Nussbaum
8. Wat mama niet vertellen kon – Marcel Maasse
9. Vreemden voor onszelf – Rachel Aviv

en dan nog een paar jeugdboeken die ik nog niet kende:

10. Hasse Simonsdochter – Thea Beckman
11. De jongen die van de wereld hield – Tjibbe Veldkamp
12. Daantje de wereldkampioen – Roald Dahl

Met smart wacht ik al twee jaar lang op het laatste deel van  de serie Nevermoor over Morrigan Crow ( Zilverkind), geschreven door Jessica Townsend.

Wat waren jouw toppers? Misschien heb je een tip voor mij voor het komende jaar!

 

 

 

Terug naar de bron

Al geruime tijd voel ik onbehagen. Ik maak me zorgen over onze aarde. Over het leiderschap wereldwijd, de oorlogen, de ongelijkheid, het onrecht. Nu is dat niet vreemd. Maar waar ik last van heb, is de angst en verlamming die dat bij mij teweeg brengt. Ik ga door natuurlijk, ik weet mijn verantwoordelijkheden, Maar de zorg om de toekomst ligt vaak als een koude schaduw om mijn hart.

nodig
Soms heb je inkijkjes in iets groters dan jezelf, iets groters dan de tegenwoordige tijd en iets groters dan het dagelijks leven. Ik had dat nodig en ik kreeg het. Ik neem je graag mee in mijn ervaring.
Mijn lief en ik zijn uitgenodigd voor de pensionering van Edward de Kam, die ik als directeur van YFC Nederland leerde kennen  30 jaar geleden. Hij vertelt over de laatste tien jaar, waar hij als directeur van YFC Europa, Midden-Oosten en Noord Afrika werkte. Tijdens zijn verhaal voel ik iets warms door me stromen.
Ik zie hoe dwars door oorlogen en armoede wereldwijd kleine gemeenschappen worden gebouwd waar jonge mensen een plek krijgen, gezien worden en nieuwe hoop krijgen voor hun leven.  Ik zie foto’s van jonge stevige mensen in landen hier ver vandaan. Ik hoor Edward verhalen vertellen over mensen. Over bewogen, moedige, eigengereide mensen vol humor, die een missie hebben. Die gestuurd worden door iets groters dan henzelf.
Lees verder →

Theater haalt de ervaring uit de MIST!

Het is even stil. Dan komt het applaus. Enkele mensen gaan staan. Ik zie mensen in tranen. Naast me staat Janine van der Duin, die net voor de eerste keer haar eigen voorstelling ‘Mist’ heeft gespeeld. Ze lacht en straalt. Het is gespeeld, het is gedaan. Hier hebben we een jaar lang samen naartoe gewerkt. De sfeer in de kleine zaal van ‘Indekerngezond’  is aandachtig en warm. De mensen gaan weer zitten en het nagesprek begint. Wat raakt? Wat haakt? Een geanimeerd gesprek volgt.

Ik ken Janine al lang. Ik kan me nog goed herinneren dat ze lang geleden als deeltijdstudent Social Work in een ontzettend leuke klas deelnam aan mijn dramalessen. Een aardige open vrouw, initiatiefrijk, geïnteresseerd en actief betrokken. Na haar opleiding kwamen we elkaar af en toe weer tegen. Ze woonde een tijdje in Utrecht, reisde naar Zuid- Afrika, en later was ze getrouwd, werkte bij Lister en speelde bij de Orde der Dwazen. Via haar leerde ik dat theatergezelschap kennen en regisseerde ik een aantal jaar met plezier de producties die deze groep maakte.

Verdwenen
Echter, zo’n anderhalf jaar geleden kwam ze plotseling niet meer. Ik vroeg waar ze was. Het antwoord was dat het niet goed met haar ging en dat ze er verder niet zoveel over konden zeggen. Ik wist niet goed wat te doen. Uiteindelijk stuurde ik een app met een groet en dat ik aan haar dacht. Ik wilde haar laten weten dat het voor mij niet normaal was dat ze zo maar was verdwenen. Dat zij ook bij het gezelschap hoorde ook al was ze daar niet. Ik snapte het niet precies…. het was wat mistig om de situatie.

Terug
Een zomer ging voorbij en ergens in september zag ik haar gelukkig weer.  Ze straalde en keek me doelbewust aan Ze moest me spreken over iets wat ze wilde. “Ik had een depressie” vertelde ze me. “ En ik wil daar iets mee. Ik wil een voorstelling maken. Wil jij me helpen?”

Maken
En zo begon een boeiend maakproces. Janine maakte een storyboard over de gebeurtenissen die in de drie maanden van haar depressie plaatsvonden. Ze schreef teksten. Samen bespraken we het storyboard, ik hielp om de teksten geschikt voor een voorstelling te maken. We herschreven, we schrapten. We zochten een dramaturgisch concept. En daarna begon het spelen. Janine speelde haar verhaal. Ze doorleefde veel opnieuw. En vaak waren er tranen. Soms van verdriet, maar veel vaker en dieper vanuit de liefde die zij voelde voor mensen om haar heen. Mensen die haar niet wilden missen. Mensen die zij niet wilde missen. Het was een persoonlijk en intiem proces om zo samen op te trekken en langzaam maar zeker kwam de voorstelling tot stand. Janine ontmoette ondertussen mensen die haar aanmoedigden. Haar man, haar vrienden en collega’s, haar mede-netwerkleden  van ‘het blauwe paard’. Marike, een lid van haar theatergezelschap wilde het decor wel voor haar maken. Haar schoonzus maakte opnames voor een trailer. Haar man maakte foto’s van haar en haar broer bouwde een website.

Eenzaamheid en onvermogen
Gaandeweg ging ik me steeds meer realiseren hoe eenzaam mensen zich kunnen voelen in en om een depressie. Hoe moeilijk het kan zijn voor vrienden, familie maar ook professionals om te begrijpen wat er gebeurd en passend te reageren. Janine liet me zien hoe zij zich vasthield aan een paar existentiële mantra’s die ze in die tijd repeterend tegen zichzelf zei. Hoe ze haar diepste gedachten niet uit durfde spreken en het toch deed. En hoe die keuze, eindelijk de eenzaamheid doorbrak en  de mensen om haar heen in beweging zette, waardoor er de hulp kwam die nodig was.

En nu is de voorstelling af en speelde Janine hem voor het eerst op de unieke plek ‘ In de Kern Gezond’ in Leidsche Rijn in Utrecht. Tijdens de voorstelling zag ik hoe de theatrale wetten helpen om datgene wat verteld moet worden te laten landen. Het ritme, het spel, de muziek, het decor, de ervaring gestileerd in een vertelbaar verhaal. Wat heb ik toch een mooi vak.
Dankbaar ben ik voor dit bijzondere traject. Ik hoop dat de voorstelling mensen die depressie kennen vanuit eigen ervaring, vanuit de positie van familie, vrienden, maar ook professionals met elkaar in gesprek zal brengen. Meer ervaringen uit de ‘mist’ zal halen en dat het zal leiden tot meer openheid, begrip en inzicht.

Ben je geïnteresseerd geraakt in de voorstelling? Janine wil graag komen optreden. Je kunt haar vinden via www.routepositief.nl

 

Ps: Wil je weten wat voor plek ‘In de kern Gezond’  is? Misschien ook een mooie locatie voor iets wat jij wilt laten zien: Check www.indekerngezond.nl
En kijk ook eens op www.blauwepaard.nl als je ook vindt dat iedereen kwetsbaar én krachtig is!