‘De zaligheid van er zijn’ of ‘puzzelen met opa’

Ik zie ze zitten. Mijn vader in zijn grote stoel naast het raam. Mijn pleegzoon, heel rustig, vlak naast hem op een krukje. Beiden hebben hun volle aandacht bij de puzzel die ze aan het maken zijn. Terwijl ik naar hen kijk besef ik dat er hier iets anders gebeurt dan puzzelen. Hier ontvangt mijn pleegzoon de warmte van mijn vader en mijn vader de volledige aandacht van mijn pleegzoon. Alsof mijn moeder mijn gedachten kan lezen vertelt ze op dat moment dat een pastoraal werker die ze deze week ontmoette vroeg  wie die jongen op de ingelijste foto  was. ‘Dat is mijn kleinzoon!’ had ze gezegd. Lees verder →

Blue monday eindigde hoopvol.

Het is al even geleden dat ik een bericht postte op Facebook waarin ik aangaf een weg uit de polarisatie te zoeken. Al vrij snel had ik een aantal reacties. Een van de reacties kwam van Mirjam vd Vegt. Ze nodigde me uit aan haar keukentafel.
Inmiddels heb ik al twee ‘Open tafels’ meegemaakt. Beide avonden waren bijzonder. Misschien wel het meest omdat iedereen aan tafel zich een verliezer voelde. Ik probeer een korte impressie te geven van de 2e avond die ik meemaakte:

Maandag 17 januari.  Acht uur. Ik loop nieuwsgierig naar binnen. Aan de grote keukentafel zit een klein gezelschap.  Het zijn mensen die met elkaar in gesprek willen over de tijd waar we in leven, wat we ervaren in de samenleving. Spreken over waar we op hopen en wat we bang zijn te verliezen. Het kleine gezelschap deelt hun christelijke achtergrond en is verder divers. De helft is gevaccineerd, de andere helft niet.
Allemaal zijn we gekomen omdat we willen verbinden in plaats van breken. In onderstaande tekst geef ik mijn ervaring weer.

“Op één en dezelfde dag kun je in tegenovergestelden terecht komen. Beide polen claimen de waarden en de visie, beide hangen dezelfde religie aan. Je begint netjes met beargumenteren (uiteraard op wetenschappelijke basis), maar voor je het weet sta je te briezen van woede over zoveel stijfkoppigheid en stompzinnigheid. Je hoort jezelf fel uithalen tegen de ander en daarna keer je verdrietig huiswaarts omdat je geen begrip kreeg en geen begrip gaf.

Bang en klein voel je je, want waar leidt dit alles toe?  Mag naast de solidariteit die gevraagd wordt, ook vrijheid blijven bestaan? En wat als je weigert mee te gaan?  Wat dan? Blijf je dan een weigeraar? Of wordt je aangepakt? Opgepakt? Omdat je geen weigeraar mag zijn? Kun je ermee leven dat je als outcast wordt gezien?

Bang en klein voel je je, want waar leidt dit alles toe?  Zal er een grotere kloof ontstaan tussen arm en rijk? Er is ook nog een enorme klimaatcrisis. Er is een enorme vluchtelingencrisis. Er zijn overstromingen en vulkaanuitbarstingen. Het lijkt alsof alle leven gedomineerd wordt door de constante focus op de bestrijding van de pandemie. Zou het helpen als iedereen gevaccineerd is? Dat we eindelijk de crisis achter ons kunnen laten?
Maar zo werkt het niet. Zelfs al zou iedereen gevaccineerd zijn. Het is een wereldpandemie en samenwerken met alle (dus ook de arme) landen is noodzakelijk, toch?  Pffff, zie het maar eens te doen.

Bang en klein voel je je, want je weet dat we als samenleving een enorme slag te verwerken hebben. Het leven is namelijk niet maakbaar. Dat heb je lange tijd gedacht, maar dat is niet zo. Je moet opnieuw leren leven met lijden, met onafheid en met dingen die niet op te lossen zijn. Lijden is er. Je kunt er niet omheen.

Bang en klein voel je je, want je maakt je zorgen om je kinderen. Met welk wereldbeeld groeien zij op? Wat leren ze van volwassenen? Leren ze dat volwassenen die bang zijn modder naar elkaar gaan gooien?  Wat biedt je hen?  Wat heb je ervoor over dat zij zelf mogen denken?

Bang en klein voel je je. Is er iets niet pluis? Zou, wat er gebeurt te groot zijn voor onze leiders? In welke golf gaan zij mee? En daardoor ook jij?
Bang en klein voel je je. Maar in de ontmoeting met de ander, die anders denkt dan jij, recht je je rug.

Je deelt je angst, je deelt je kracht en je deelt dat je veel niet weet. Je deelt je geloof in Wie verder reikt dan deze prachtige aardbol. Je steekt een kaars aan en je spreekt je vertrouwen uit in elkaar, in je mens zijn en zingt; Jehovah Telumoja, kom Schepper Geest. Je zingt; ‘ik wil jou van harte dienen’. En je weet dat het goed is.”

Kan het anders?

‘Ik vroeg mij af of het werkelijk mogelijk was om met dezelfde liefde als die voor mijn kinderen, van anderen te houden. Zouden we een veel grotere groep in zo’n cirkel van betrokkenheid kunnen opnemen? Groter dan onze eigen familiekring?’ (Uit: Het boek van vreugde, Dalai Lama, Desmond Tutu, Douglas Abrams.

In de afgelopen zeven jaar hebben wij als pleegouders van de Regenboogprins een groep betrokken mensen om ons heen gehad. Als het moeilijk was dachten vrienden mee, familie accepteerde hem onvoorwaardelijk  en omdat wij alles wat hij al had opgebouwd aan relaties ook belangrijk vonden, deden we ons best om ook die de ruimte te geven die hij nodig had.
Er is geen ander moment in mijn leven geweest dat ik me zo goed realiseerde dat je alleen op je eigen gezin richten, niet voldoende is. Er zijn kinderen en ouders en ouderen, vluchtelingen en eenzamen die uit een veilige cirkel zijn gevallen. Deze mensen hebben het nodig om ergens bij te horen. Als ze stevig genoeg zijn en kansen krijgen, maken ze hun eigen cirkels, maar dat kan niet iedereen.  Lees verder →

Omhels het leven

Mijn dag begon met het lezen van een post op Linked In, waar een verpleegkundige vertelde over twee oude mensen die stervende zijn. Voor ze naar binnen ging voelde ze zich zwaar. Het leek haar een moeilijke en pijnlijke situatie. Wat ze aantrof was echter totaal anders, ze ontmoette twee mensen die haar liefdevolle instructies gaven in de zorg voor de ander. En toen ze haar vraag stelde over hoe dit voor ze was antwoordden ze: Ach zuster, als je zo een mooi en vol huwelijk samen mag afsluiten. Wanneer je weet dat je geen van beide alleen achterblijft, hoe mooi is dat eigenlijk?”

Ik werd direct blij van het verhaal. Waarom? Omdat het zo rijk en dankbaar was. Hun levensvreugde raakte direct die van mij. Lees verder →

Gedeeld opvoederschap vanuit Tibetaans perspectief.

De term ‘Gedeeld opvoederschap’ leerde ik kennen door mijn betrokkenheid bij het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede. Het begrip wordt veel gebruikt als het gaat om gezinshuizen en pleegouders die kinderen opnemen die om allerlei redenen (tijdelijk) niet bij hun ouders kunnen opgroeien. De laatste jaren ontstaat er steeds meer inzicht binnen de jeugdzorg dat samenwerking tussen gezinshuisouders/pleegouders en ouders een belangrijke factor is voor rust en veiligheid voor het kind, waardoor het zich weer verder kan ontwikkelen.
Op dit moment lees ik ‘Het boek van vreugde’ van de Dalai Lama, Desmond Tutu en Douglas Adams. Een boek dat langzaam gelezen wil worden.

Bijzonder is dat ik in het eerste hoofdstuk het perspectief van de Dalai Lama op zijn ballingschap las. Desmond Tuti vraagt hem waarom hij geen sacherijn is geworden. De Dalai Lama antwoord daarop dat hij als hij alleen vanuit zijn eigen perspectief had gekeken naar de wereld om hem heen, hij dat waarschijnlijk wel was geworden. Lees verder →