Het kennen van onze familieverhalen en van onze geschiedenis is van vitaal belang voor ons, op welke leeftijd dan ook. Marshall Duke, psycholoog aan de Emory University in Atlanta, begon in de jaren negentig van de twintigste eeuw met een onderzoek naar de veerkracht van kinderen. Hij ontwikkelde samen met een collega een onderzoekslijst met twintig vragen, getiteld ‘Do you know’ die ze aan kinderen gaven om aan de weet te komen welke verhalen kinderen over hun gezin wisten. Hoe meer kinderen wisten, hoe veerkrachtiger ze bleken te zijn. Het kennen van de verhalen van hun familie was ‘de beste voorspeller van de emotionele gezondheid en het geluk van kinderen’. Ook bleek uit vervolgonderzoek bij deze kinderen na de aanslagen van 11 september 2001 in New York dat de kinderen die hoog op de schaal scoorden, die de geschiedenis van hun familie het best kenden – de successen en de tegenslagen – in tijden van traumatische ervaringen en stress het veerkrachtigst waren. Deze kinderen waren verbonden met een groter verhaal over hun leven, met een uitgebreider beeld en een uitgebreidere context van wie ze waren. Desmond & Mpo Tutu (uit: Het boek van vergeving)
Yebo, Sawubona, ik zie jou ook!
In addition, we have come to believe that if we distance ourselves from our own and others’ humanity, we will be better able to help others. We have therefore acquired ways of speaking about others with labels, so that we are left feeling no connection to them as human beings. Speaking about people by using labels turns human beings into objects that can be analysed, judged and scrutinised. Examples of such labels are ‘feminist’, ‘rebellious teenager’, ‘gay nurse’, ‘homeless man’, ‘negative team’, ‘unethical organisation’, ‘poor community’ and ‘violent nation’. Chene Swart – Re- authoring the world
Er blijft altijd een spoor
Het verhaal van buurvrouw Hans en de passiebloem leerde me de eindigheid van het bestaan te zien in de context van het leven. Het leerde me zien dat ik iets kan verliezen, maar dat er van het leven dat ik verlies altijd een spoor zal blijven.
De kunst van het kerst vieren
Het was al laat. ”Kom schiet nou op!” riep iemand. Met grote haast holde iedereen naar buiten, naar de auto’s. Het was de hoogste tijd om naar de kerstnachtdienst te gaan! En zoals altijd was de jongste zus haar hakken kwijt, zocht de op 1 na jongste zus nog naar een sjaal, was tante net op de valreep ook aangekomen, terwijl pa voor zijn gevoel al uren buiten op iedereen stond te wachten. Lees verder →
Kerstgeschenk
Het is 24 december 2014. Ik word wakker van een hoog stemmetje dat mij vertelt dat het 8.00 is en twee kleine handjes die koud op mijn gezicht liggen. Als ik mijn ogen open doe zie ik een koud neusje en twee glinsterogen vlak bij mijn gezicht. Ik voel een soort vreemde traan in mijzelf opwellen. Het wezentje huppelt al weer weg richting de badkamer en stapt daar luid pratend in bad.