Zondagochtendfile op de camping

Photo by Michael C on Unsplash

Het is zondagochtend, 8.30. Wat slaperig loop ik met de hond langs caravans en tenten.  In tegenstelling tot andere ochtenden in de week rijden er geen vroeg wakker geworden kinderen op fietsjes rond. Wel passeer ik vrouwen in mooie jurken, mannen in nette pakken met een zwart boekje in hun hand en kinderen met een tasje om hun nek (ik denk dat er pepermuntjes in zitten).  Ook rijden er auto’s met hele gezinnen mij voorbij. Tenslotte is het zwembad, dat iedere ochtend toch wel gevuld is met baantjeszwemmers, leeg.

Het is zondagochtend. En zondagochtend betekent voor het grootste deel van ons campingpubliek dat het tijd is voor een kerkbezoek. Het is de dag des Heren. Lees verder →

Papa

Sinds een jaar ben ik bijna wekelijks bij mijn ouders. Mijn vader dementeert, net zoals vele ouderen in Nederland. Af en toe heb ik momenten die ik wil opschrijven en delen.

We rijden naar het ziekenhuis. Zoals mijn moeder me instrueerde zet ik hem vlak voor het ziekenhuis op een bankje om even op me te wachten en parkeer de auto op de invalidenparkeerplaats. Dan haal ik een rolstoel uit de gang en rijd hem naar de afdeling cardiologie, waar hij voor controle heen moet. Ik heb een zeldzaam moment alleen met mijn vader.
Mijn vader, inmiddels nog 1.60 m, hij zal zo’n 8 centimeter gekrompen zijn de laatste jaren. Tot enkele jaren geleden, nam hij me nog altijd in zijn armen en knuffelde me fijn. Ik hield daarvan. Dat ik kon voelen dat hij blij was me te zien. ‘Ik ben trots op jou’ zo vaak heeft hij dat gezegd als hij kwam kijken bij een voorstelling, of een lezing of boekpresentatie. Zijn liefde heb ik altijd gevoeld en ik ben er zo dankbaar voor. Ik keek altijd graag naar zijn gezicht. Goedlachs, maar ook woedend of aarzelend. Ik kon gewoon lezen wat hij ergens van vond en dat was fijn. Lees verder →