Verlangen naar connectie in een losgeslagen wereld (233 graden)

op

“Ik geloof niet dat zijn pijn alleen een biologisch defect is. Net als iedereen zoekt hij verbinding, wil hij van waarde zijn, een doel hebben. Met het maken van deze voorstelling heb ik geprobeerd mijn broer wat beter te begrijpen.”

Dit zijn woorden van regisseur  Abdel Daoudi  over  de voorstelling  233 ºC . Het is voor hem een persoonlijk verhaal omdat hij een psychose gevoelige broer heeft. De voorstelling was professioneel, prachtig, humoristisch en pijnlijk.
Jason lijdt aan psychoses en woont daardoor bij zijn moeder. Hij probeert de psychoses te beteugelen door ‘s nachts luidkeels te zingen. Dat doet natuurlijk iets in de wijk. De buren van het woonerf hebben last van hem. Voor je het weet zit je als kijker tijdens de voorstelling mee te denken over hoe veilig het is om met Jason in de wijk te wonen. Jason wil namelijk alles wat er gebeurt zuiveren door middel van vuur. Ik kon me helemaal voorstellen dat dat beangstigend is voor de omgeving. Probeer de motieven van Jason maar eens te begrijpen. Dat is een hele klus.
Terwijl de voorstelling zich ontwikkelt zie ik dat ook het queer-echtpaar flinke problemen heeft, dat een andere buurvrouw begint te dementeren en dat het meisje dat verliefd op Jason is post traumatische stress signalen geeft. Alleen ‘daar gaat het niet om’. Alle ogen zijn gericht op Jason, die voor onveiligheid zorgt. Lees verder →

Voorstelling Grensgevallen

op

Levi Loos is een doorsnee, hardwerkende Nederlandse man. Elke dag gaat hij naar zijn werk, hij heeft zijn hobby’s en op zondag gaat hij naar de kerk. Levi is op zijn eigen manier begaan met de wereld om zich heen, maar laat zich niet voor elk karretje spannen. Hij stelt zo zijn grenzen. Of liever gezegd; hij is kritisch, erg kritisch!
Op een dag ontmoet hij Greet Grens. Greet is grenswachter en heeft als taak mensen te helpen om te gaan met hun grenzen. De een moet zijn grenzen beter bewaken, de ander mag zijn grenzen wel eens verleggen. Greet en Levi beleven samen een aantal bijzondere avonturen, waarbij Levi zijn eigen grenzen onder ogen komt en ontdekt dat de wereld een andere vraag aan hem stelt dan hij dacht.

Een leuke gezinsvoorstelling voor jong en oud, waarbij de vraag blijft hangen: “Hoe zit het met mijn grenzen?”

Vandaag was de première van een nieuwe voorstelling in het prachtige Friese Oudehorne, bij de protestantse gemeente Tjongervallei. Gemaakt voor Zending Over grenzen. Gemaakt door Orde der dwazen en mijzelf. Geschreven en geregisseerd door mij.
Ik was tevreden vandaag. De zaal leefde mee, lachte op de goede momenten en was ook geraakt. Trots was ik op Martijn en Marleen die de volledige aandacht van het publiek hadden.  Het was een uur vol aandacht en vol humor en ik hoop dat de voorstelling nog veel gespeeld gaat worden.

Enkele reacties op de voorstelling:

De voorstelling was heel erg leuk, en er is goed over nagedacht. Heel erg goed acteerwerk van Greet Grens en Levi Loos!

Mooi hoe het spel verduidelijkt dat de levensomstandigheden zoveel anders zijn in Oost-Europa door heel praktische zaken aan te tippen.

Lees verder →

Truusje

op

‘Daar vragen we Truusje voor!’ zei Martine zo’n twee jaar geleden toen we voor een filmpje op zoek waren naar een ouder van uithuisgeplaatste kinderen.
Truusje bleek een stevige no-nonsense-dame te zijn die heel goed wist wat ze wilde en wat niet. Een vrouw met humor. Een vrouw met een missie. Een vrouw waarvoor ik, naarmate ik haar beter leerde kennen, steeds meer respect kreeg. Een oervrouw, een overlever van verschrikkelijke dingen. En een vrouw die niet bang is voor een podium. Steeds vaker dacht ik: meer mensen moeten deze vrouw leren kennen. Haar verhaal moet gedeeld worden. Het begon te borrelen in mij. Zou ik de boeken die ze heeft geschreven om kunnen zetten in theater? Zou ze haar eigen verhaal willen spelen?

Een half jaar geleden begonnen we. Truusje kreeg haar allereerste theaterlessen en samen met haar werkte ik aan het eerste deel van een voorstelling. Ik schreef de tekst, Truusje dacht mee over de inhoud en volgorde en al spelend ontstond  TRUUSJE: ONE WOMAN!
Iets bijzonders, iets dat over een week voor het eerst voor publiek op een podium wordt gepresenteerd. Truusjes zus, Dineke gaat met haar mee en doet de techniek. De gezinshuisouder van het gezinshuis waar haar kinderen wonen zit in de zaal. Martine Noordegraaf van het Lectoraat Jeugd en Gezin, zal met Truusje de voorstelling nabespreken. De toeschouwers zullen Truusje vertellen wat het optreden bij hen oproept. Ik hoop op een ontmoeting, op ontschotting en op een basis voor verstevigde samenwerking tussen mensen die in de jeugdzorg werken en zorg nodig hebben.
Deze uitvoering is helaas besloten, maar erna zal ik nog een blog schrijven. Voor nu ben ik vooral blij en dankbaar voor de mooie samenwerking die we hebben en zo trots op deze fantastische vrouw! Er is maar 1 Truusje! Je moet haar echt leren kennen.
Wordt vervolgd.

 

Truusje! (aankondiging)

op

Ongeveer twee jaar geleden hoorde ik van haar bestaan.
Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik haar voor het eerst.
Ongeveer een half jaar geleden las ik haar twee boeken ‘Achter mijn voordeur’ over het huiselijk geweld wat ze meemaakte en welke gevolgen dat voor haar en haar kinderen had.

Ongeveer een kwartaal geleden deed ze mee aan een podcast en vertelde ze me dat ze graag iets wilde maken van haar boeken, een film misschien of theater.
Ongeveer een week geleden brainstormden we over wat ze voor zich zag als ze aan theater dacht.

En een paar dagen geleden deed ze mee met een repetitie voor de theaterlezing die ik heb gemaakt…. Dus… Lees verder →

Theater, theater, theater.

op

Toen ik 15 jaar op het HBO had lesgegeven wist ik, ik wil weer meer zelf maken. Ik had studenten leren spelen, leren maken en zowel me geirriteerd als genoten van de dingen die ze maakten. Soms zag ik kunstenaars voor mijn ogen wakker worden, wetend dat ze iets met theater of kunst wilden. Soms zag ik mensen met moeite de zo begeerde punten binnen slepen. Maar steeds vaker zag ik mezelf in een droom weer op de spelvloer staan, of nee, ernaast, maar dan weer als theatermaker. En op het podium, als speler, als nar, als persoon die verhalen tot leven brengt en mensen met elkaar in gesprek brengt.
Ik houd van het podium. En ik houd er net zoveel van om mensen op dat podium te zetten met iets wat ik, samen met hen heb gemaakt. Dus…. ik werk niet meer als docent, maar ben maker, trainer en regisseur.
Verbonden aan het Sociale Domein zoals met de theaterlezing ‘samenwerken met ouders’ die ik heb gemaakt voor het Lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede.

Of via het creatieve project Engage the Village, waarbij ik zo veel mogelijk mensen uit de pleegzorgwereld een podium biedt via allerlei kunstinterventies. Samen met Vitree Jeugdzorg en met de mensen waar het om gaat onderzoeken we op een creatieve manier waar nou eigenlijk de veerkracht en hoop in deze community zit. De moeilijkheden kennen we wel. De veerkracht en hoop mag meer gezien worden!

Of bij theaterwerkplaats Orde der Dwazen, waar ik sinds mei lesgeef en regisseer. Wat een heerlijke spelers. Goede spelers. Toegewijd aan het vak. Passie voor theater. Een feestje om met deze groep te werken.  en ze spelen weer. In november kun je gaan kijken naar hun voorstelling Eensaam die in verschillende theaters vertoond wordt.

https://www.ordederdwazen.nl/

Of gewoon op maat, als er een vraag binnenkomt. Zoals de vraag die mijn theatermaatje Tabitha van Dongen en ik kregen om het theater tijdens het oogstfeest voor een leernetwerk rondom de sociale basis in Ede te verzorgen. We hebben in korte tijd heel veel geleerd over de sociale basis en over hoe irritant zussen kunnen zijn voor elkaar.

En ik voel me zo levend. Het was de beste stap die ik heb gemaakt de afgelopen jaren. Geen makkelijke stap, maar wel eentje waardoor ik blij ben. Alsof mijn hart een sprongetje maakt.
Omdat ik het leven wil tonen. Het goede leven, met al zijn mitsen en butsen. Maar zeker goed! Theater waar de ontroering, de waardering, de pijn en de humor hand in hand gaan. In ben in mijn element. Mijn toekomst is vandaag.