Een jaar geleden, ontmoette ik haar tijdens het interview dat ik met haar deed voor een podcast. Ze was opgegroeid in een pleeggezin en wilde daarover vertellen. Inmiddels was ze in de 30 en had ze besloten iets te willen betekenen voor jongeren die nu in een pleeggezin wonen. Ze wilde een boek schrijven. En of ze dan mijn pleegzoon daarvoor mocht interviewen. Hij wilde wel. Lees verder →
Teun heeft een punt!
‘U mag bij de eerste deur rechts naar het toilet,’ krijgen de bewoners te horen. Voor familie en bezoek is het: ‘U mag in het midden van de gang rechts naar het toilet.’ De derde categorie zijn de zorgverleners die een eigen wc hebben met een sleutel. Bewoners hebben me meerdere malen gevraagd waarom dit zo is. ‘Vinden ze ons vies Teun?’
Toen ik 21 was deed ik een diaconaal jaar. Tijdens dat jaar ging ik mee naar een vormingsmeerdaagse voor tieners van het VMBO. Tijdens die meerdaagse ontmoette ik iemand die mijn naam niet echt bij mij vond passen. Hij noemde mij Teuntje.
De afgelopen dagen las ik het boek ‘verpleegthuis’ van iemand die echt Teun heet. Teun Toebes. Een jongere die bevlogen en idealistisch leeft. Hij besloot om in een verpleegtehuis te gaan wonen, samen met dementerende ouderen. En vanuit het perspectief dat hem daarmee gegeven werd, schreef hij zijn boek.
Met aandacht heb ik het gelezen en veel dingen die hij waarnam raakten me. Onder andere de zinnen waarmee ik deze blog opende. Maar ook hoe hij de nabootsing van eigenheid zoals huisdeurposters en robothonden beschreef. Het is gewoon ‘fake’ en dat weet iedereen. Vormgeving en technologie kunnen helpen, maar ze kunnen de eenzaamheid niet oplossen. Dat kunnen alleen mensen. Dat is wat Teun daarover schrijft. Het raakte me ook dat alle mensen die Teun aan het einde van het boek interviewde, als ze gevraagd werden waar ze woonden, antwoordden: ‘op deze kamer’, ‘op afdeling huppeldepup’, ‘kamer 4’ ‘ik heb eigenlijk geen woonplaats meer’. Lees verder →
Ik vroeg om een aanbeveling..
… ik kreeg een prachtige brief van Anita:
Aanbeveling Charissa Bakema
Mijn hart vult zich nog steeds met dankbaarheid en in mijn hoofd speelt de ene mooie herinnering na de andere zich af als ik terugdenk aan de lessen van de Theater & Creativiteit minor. Ik neem je graag mee in een paar van deze herinneringen.
Helaas had ik een les gemist. Ik had uitgesproken dat ik misschien wel weer iets met dansen wilde doen voor onze voorstelling, daar hadden we wat mee gespeeld en nu krabbelde ik direct weer terug. Een gevoelig punt. Dus ik bleef thuis. De ochtend les was lang en breed voorbij voor ik durfde te reageren op de vragende berichten met uitgesproken zorgen om mij. Charissa vroeg of ik die dag toch nog even langs kon komen. Ik voelde me ondertussen best wel schuldig en heb haar in de middag opgezocht op school. Al snel kwamen er tranen, ik zat vast in mijn hoofd en durfde niet. Lees verder →