Mijn hoopvolle stukje tekst van vandaag; gelezen in de See all this,  geschreven door Catherine de Zegher.

‘In Churchill, Manitoba (canada) ligt een kleine afgelegen stad die bekend staat al als de ijsberenhoofdstad van de wereld. Hier ontvouwt zich een opmerkelijk verhaal van co-existentie en bescherming dat zich afspeelt tussen de lokale bevolking en de in hun bestaan bedreigde ijsberen. Een soortgelijk verhaal doet zich voor in de Himelaya waar het Himachal Wildlife departement, dat samenwerkt met de lokale bewoners, zeer verheugd is over het duidelijke bewijs dat er weer meer sneeuwluipaarden in het Kullu-reservaat zijn. Wat ooit misschien vergezocht leek in ‘Parlement der dingen’ Bruno Latours pleidooi voor de rechten van niet-mensen, is nu al realiteit.  The Global Alliance for the rights of Nature (GARN) gaat er vanuit dat de natuur een wettelijk bestaansrecht heeft:Ierland is bijvoorbeeld van plan om een dergelijke verklaring op te nemen in de grondwet. Na het verval van de grote, vaak destructieve ideologieën van de 20e eeuw, zal het grote narratief van de 21e eeuw bestaan uit veel kleine soortgelijke narratieven, die elk de loop van de gebeurtenissen proberen te veranderen en zo de wereld redden.’