Keiland volgens de Regenboogprins (en zijn (pleeg)moeder).

30 Juli was het zover. De Regenboogprins en ik gingen samen een week naar Terschelling om daar de Keilandweek mee te maken. Een week vol kunst, kamperen en kerk. Een creatieve retraite voor mensen van 1-80. Zo’n 200 mensen komen ieder jaar samen op het prachtige kampeerterrein Swartduin van Staatsbosbeheer.

Weet je wat ik heb gebeden?”  vraagt de Regenboogprins mij na een paar dagen. Ik wil het graag weten, dus we lopen samen de duinen in zodat we even rustig kunnen praten. Dit is wat hij vertelt:

Nou wat ik heb gebeden is dat ik genoeg vertrouwen heb in mijzelf en dat ik, stel ik ben een beetje bang voor iets, dat ik dan stevig op mijn voeten ga staan en de angst probeer te overwinnen. Want dan vind ik mijn eigen balans. En ik heb gebeden dat God een stukje van zijn hart aan ons allemaal geeft en dat hij de liefde in mijn hart bewaakt. Want ik weet heel goed wat liefde is.Lees verder →

Op de rem? (Over heel veel boeken)

Sinds januari heb ik van mijn lief een abonnement op Storytel gekregen. Op dat moment ging mijn boekenwereld, die al jaren lang door de zorg voor de Regenboogprins en later de komst van de Spaanse Galgo Dante op een laag pitje stond, weer open.
Al wandelend met de hond, prins wegbrengend en ophalend van school, rijdend naar trainingen, de Hogeschool, en naar mijn oude moeder in Hoogeveen,  luisterde ik ik boeken. Lees verder →

De Verhalenkathedraal.

Het is inmiddels al acht jaar geleden dat ik het boekje ‘De Verhalenkathedraal’ schreef. Tijdens de lock downs en andere maatregelen, hielden de aanvragen tijdelijk op. Ik bleef bezig met verhalen. Ging ze digitaal verzamelen en maakte samen met anderen allerlei producten waarin verhalen uit de wereld van pleegzorg centraal stonden.
Deze zomer echter kreeg ik plotseling twee aanvragen voor verhalen workshops, in real life!

 

 

En zo was ik afgelopen week te gast bij de Huiskamer van de Open Hof Kerk in Oud Beijerland. De deelnemers zaten in een grote kring. Al snel begonnen de verhalen te stromen.
Iedere keer weer merk ik dat bij verhalen avonden de traan en de lach hand in hand gaan. Er is ruimte voor ontroering, vertedering, een hartelijke lach en een gedeeld verdriet. Er is ruimte voor mens zijn. Er is ruimte voor die dingen die niet voor op je tong liggen, maar verscholen in je hart.
Een vrouw vertelde hoe haar naam verbonden was aan haar beide oma’s, maar ook aan haar neven en nichten en kinderen en kleinkinderen. Hoe in haar familie het oude telkens een plek kreeg naast het nieuwe. Aan de namen herkenden zij elkaar. Lees verder →

Begin

Praatjes vullen geen gaatjes. En terwijl het Iers ons vertelt dat bion gach tosach lag – dat ieder begin kwetsbaar is – is het de kunst om te beginnen en niet alleen maar te weeklagen. Padraig O Tuama in Verhalen van liefde

2020 laat mij op meerdere gebieden opnieuw beginnen.  De kop is er al weer af. De eerste Blossom030 viering is geweest, de school is weer gestart, de eerste vriendenontmoetingen zijn geweest en de eerste optredens zijn geboekt. Vandaag heb ik mijn eerste rustige opstartmoment zonder Regenboogprins. Alle bovenstaande beschrijvingen van beginnen zijn misschien meer doorstarters dan echt een nieuw begin. Er zit nog wel kwetsbaarheid in, maar er is ook al heel veel stabiliteit. Er is weinig te bedenken, te zeuren en te klagen want ik weet al hoe alles gaat en wat ik kan en dat ik mezelf en vrienden kan vertrouwen.

Dit jaar zullen er voor mij ook echte nieuwe dingen zijn. En ik kijk er naar uit, alhoewel het ook spannend is en lastig om het daadwerkelijke begin te vinden. Ik zit nog wat teveel in de cirkel van herhaling kwam ik achter tijdens de kerstvakantie. Het is tijd om deze gedachte achter me te laten en vooruit en achteruit en om me heen te kijken naar een nieuw begin van mij.

 

 

Eenheid en verscheidenheid

Gisteren verzorgde ik een creatieve lezing bij SIK, studenten in kringen, tijdens hun jaarlijkse bezinningsbijeenkomst. Het thema was ‘wees allen eensgezind’ n.a.v een hoofdstuk (3) uit de bijbel van het eerste boek van Petrus. Een thema wordt voor mij pas interessant als er spanning in aangebracht wordt. Wat gebeurt er als je eensgezindheid tegenover verscheidenheid plaatst? Ik ging op zoek naar artikelen die me inspireerden en kwam een lezing  tegen van Dom Bernardus Peters waarin ik de volgende wijze woorden las.

De verschrikking van een dictatoriaal bewind is dat het elke verscheidenheid weg probeert te nemen! Uniformiteit is de verstikkende dwang van overheersing. Eenheid in verscheidenheid lijkt zo’n vanzelfsprekend iets maar de geschiedenis van de mensheid, ook die van de kerkgemeenschap, laat tot op de dag van vandaag zien dat wij eerder geneigd zijn om de nadruk te leggen op eenheid dan op verscheidenheid. De echte cultuur van ontmoeting bestaat slechts wanneer wij tijd en ruimte maken voor de ontmoeting met God. Het is vanuit die intimiteit dat Jezus tot ons zegt: Ga, uit naar de ander toe, over de verste grenzen heen. Die ontmoeting met God is fundamenteel wil je de verscheidenheid van anderen kunnen laten bestaan want God heeft jouw eigenheid immers lief: niet zo maar of omdat Hij niet anders kan. Neen, Hij heeft ieder van ons lief omdat Hij ons geschapen heeft zoals we zijn! (Dom Bernardus Peeters, abt van Abdij Koningshoeven, in Nieuw Wij, 28-10-2014)

Wat ik er uit haal is dat eenheid tot stand komt als je leert omgaan met verscheidenheid en deze accepteert als een gegeven. Een wijze gedachte, maar hoe ziet dat er dan uit?

In gesprek met studenten kwamen er verschillende boeiende gedachten naar voren. Zo zei een meisje dat verscheidenheid een vanzelfsprekendheid voor haar is omdat ze alles en iedereen in kleuren ziet. Iedere persoon die ze tegenkomt duidt ze via een kleur. Een jongen zei dat het voor hem ging over zijn ‘ik’ ten opzichte van de ander. Zijn ‘ik’ sluit in of uit en heeft anderen nodig om dit bij te stellen. Weer een ander benoemde dat het voor hem ging om ruimte voor authenticiteit maar dat dit niet kon zonder af te stemmen met anderen. Eigenlijk herkenden we allemaal in onszelf een verlangen naar verbondenheid en ontdekten dat ‘eensgezindheid’ misschien niet zo zeer gaat om ‘er hetzelfde van vinden’  maar om het toelaten van wie anders dan je is. Dat het gaat om de bereidheid elkaar te ontmoeten.
Okay, die bereidheid is er, vonden we samen. Maar hoe dan verder?

Dom Bernardus schrijft dat het ontstaat vanuit de ontmoeting met God. Vanuit de intimiteit van de ontmoeting met de Stem van de Liefde, kunnen we iets begrijpen van Jezus die zegt: ga uit naar de ander toe, over de verste grenzen heen.  Het is een persoonlijke vraag voor iedereen wie dit is. En vanuit de intimiteit van de ontmoeting met God wordt deze opdracht misschien minder beangstigend.

Annemarie Haverkamp

Het was een bijzondere ochtend. Toen ik gisteren thuiskwam las ik een tweet met daaraan een klein krantenknipsel en ik dacht: dit is de kroon op de dag. Deze gast heeft het helemaal begrepen. Het verhaal raakte vele lezers. Ik deel het graag. Laat de verstandelijk gehandicapte Job je inspireren.