Eitje. Ontdek waar je goed in bent. (boekrecensie)

‘Je kunt oefenen tot je een ons weegt, en je kunt je zelfs heel veel competenties eigen maken, maar pas als je dat gaat doen wat je gemakkelijk afgaat en waar je blij van wordt, en iemand anders moedigt dat in je aan, ga je je talenten ontwikkelen.’

Luk Dewulf

Sinds een jaar of twee heb ik me verdiept in het gedachtengoed van Luk Dewulf over talentontwikkeling. Een visie die me aanspreekt en die ook nog eens heel erg goed toepasbaar is in de praktijk. Luk Dewulf heeft zo’n 39 kerntalenten onderscheiden waarvan ieder mens er zo’n 11-15 heeft. En die talenten samen maken je tot een uniek persoon. Niemand is hetzelfde. Wel worden mensen pas blij als ze datgene kunnen doen wat ze graag doen. Deze week kreeg ik een boekje toegestuurd van illustrator en schrijfster Maria Noljora. ‘Eitje!’ stond er op de voorkant.  En ‘ontdek waar je goed in bent.’  Een prentenboek voor kinderen. Met plezier heb ik het boekje gelezen. Het past heel goed binnen de positieve psychologie en de visie van Luk Dewulf.

Ollie en Drom vinden een bijzonder ei.
En uit dat ei komt Struis.
Struis ziet dat andere vogels kunnen vliegen. Hij wil ook vliegen.
Maar Struis wordt blij van rennen, daar komt hij per ongeluk achter.
En dan heeft Struis zijn eigen talent gevonden.

Ollie en Drom kennen hun eigen talent en helpen de dieren in het boek om dat van henzelf te vinden.

Hoe ik het boek ervaar?
Het is alsof ik samen met de dieren een beetje aan het dollen ben op het strand.
Door de vage achtergronden waan ik me als lezer op een eiland. Het geeft me hetzelfde gevoel als een waddeneiland. En eilanden zijn uitermate geschikt om op ontdekkingstocht te gaan.  De sfeer in het boek is vriendelijk en zacht. De dieren proberen elkaar te helpen, al weten ze niet altijd hoe ze dat op een effectieve manier moeten doen. De tekeningen nemen me mee in het verhaal. Het is een tof boek om met je kinderen te lezen en na te denken over ieders unieke talenten. Je kunt het bestellen via boekenbestellen.nl

 

 

Art Based Learning

Jeroen Lutters is de grondlegger van de methode ‘Art based Learning’ en benoemd dat mensen ‘unknown thoughts’  kunnen krijgen als ze met een open mind naar kunst kijken met een leervraag in hun achterhoofd. Unknown thoughts komen uit het onbewuste en zou je kunnen vertalen als ‘het nog niet gedachte weten’. Ideeën, emoties en associaties die je in je draagt, komen naar boven zonder dat je dat proces helemaal bewust meemaakt.

Ik vind het een fantastische methode en geef samen met  Catharina Kohler een aantal online meetings over art-based-learning en supervisie en coaching.
Vorige week was de eerste meeting. Het was  boeiend om naar elkaar te luisteren en elkaars ervaringen te horen en achteraf na te denken over hoe de methode gebruikt kan worden.

Voor mij een uitnodiging om er nog wat meer in te gaan duiken de komende tijd.

 

Een dag vol liefde

Het was zo’n dag dat alles er tegelijk was. De dood, nieuw leven, het lijden, de waarheid en de schoonheid. Maar boven alles was er het goede, dat gekleed ging in  de mantel van liefde.

Het is 8.30. We zetten de regenboogprins af bij school en rijden samen door naar Drachten. Mijn telefoon ligt op schoot terwijl ik denk aan Sis die het deze week moeilijk had. Ik probeer het even; contact maken via Insta. Het lukt. We chatten een tijdje over wat er gebeurde en waarom en wat eventueel ook een oplossing zou kunnen zijn. Ik zoek samen met Egbert mogelijkheden om haar tegemoet te komen. In het nu is daar een kans. Een bliksembezoek vanmiddag. Terwijl we doorrijden bedenk ik me dat we ongeveer een jaar verder zijn in ons intensievere contact met Sis en dat dat nu heel okay is. En tegelijk kunnen we ook veel niet. We kunnen de oneerlijkheid in haar leven en haar rugzak niet dragen. Ik word er altijd een beetje verdrietig van. Maar wat we nu doen, een beetje meedragen en de prins en Sis vaak de mogelijkheid geven samen op te trekken is ook iets. Is dat genoeg? Ik hoop het.
We rijden ondertussen door naar het afscheid van Egbert’s oom Klaas, die Corona kreeg en vorige week zondag overleed. Oom Klaas, die ik maar een beetje ken, maar die me altijd het gevoel gaf dat ik er helemaal bij hoorde.
We kunnen niet bij de begrafenis zijn, door alle maatregelen. Maar we kunnen wel even langskomen om een menselijke erehaag te maken.
Ter plekke aangekomen bedenk ik me dat heel Drachten ook dacht; daar moet ik zijn, want de erehaag is verdeeld over de volledige ‘eigen weg’ van de familie. Lees verder →

Art is it! Ik weet het zeker.

‘ Poëzie dat is als de woorden gaan zingen’ jongen, 6 jaar.

Al drie weken lang werk ik samen met andere kunstenaars aan het deelproject ‘Brus en Zo’ waarbij we samen met jonge tieners hun verhalen als eigen kinderen van pleegouders en gezinshuisouders omzetten in van alles. Er zijn de twee weken hiervoor liedjes geschreven door tieners en er is theater gemaakt. En alles helemaal online. Als organiserend team volgden we wat er gebeurde en ik stond er vorige week helemaal versteld van. Ik neem je graag mee in een klein verslag.

Het is tien voor twee. Met de workshopleiders hebben we nog een korte voorbereiding.   ..zzzz… de telefoon begint te zoomen. ‘Ik ben er al hoor!’ Appt de eerste. ‘Ik ook!’ Antwoord een 2e. ‘Wie ben jij dan?’ is het volgende bericht. De groep is er duidelijk klaar voor. Als we om vijf voor twee de groep toelaten, is iedereen er.
Sommige deelnemers doen voor de 2e keer mee. Anderen zijn nieuw.

Tabitha en André, de hosts, beginnen met de workshop. Er hangt een ontspannen, open en enthousiaste sfeer. Al snel zitten alle deelnemers met snor, bril en hoofddeksel voor de camera. Ze vertellen verhalen over hun eigen leven. Ze maken een mindmap over hun talenten. Ze denken na over het woord ‘veerkracht’. Want ja…wat betekent dat eigenlijk? Lees verder →

Dichterbij

Ik dacht altijd, dat ga ik nooit kunnen, andere kinderen erbij. Door de podcast denk ik dat niet meer. Ik weet niet of ik het ooit zal doen, pleegmoeder worden, maar ik denk niet meer dat ik het niet kan.  Gerdien

Afgelopen week kreeg ik via Whats App een uitgebreide reactie van een moeder op de podcasts van Engage the Village die de afgelopen tijd gepubliceerd zijn. Met veel plezier las ik wat ze schreef. Ze schreef hoe tijdens het luisteren de verhalen van de eigen kinderen en pleegkinderen steeds iets dichterbij kwamen.  Hoe ze er langzaam in kwam. Ze was blij met ook de oudere eigen kinderen die meer terugkeken in de tijd en die,  verrassend voor haar,  het verrijkend vonden om pleegbroers en zussen in hun leven te krijgen. Maar wat ik het mooiste vond om te lezen was dat ze, door de podcast niet meer denkt dat ze geen pleegmoeder zou kunnen zijn. Die ontdekking bleef echt bij me hangen. Waarom eigenlijk?

Een van de redenen dat ik met dit project en mijn foto-instagram ben begonnen, is dat ik mijn eigen levenssituatie en die van pleegkinderen wat dichter bij de samenleving wilde brengen.  Als mensen mij vroegen, ‘waarom?’ begon ik een filosofisch verhaal over dat ik hoopte dat ik wat minder ‘nobel’ gevonden zou worden. Dat zei namelijk ooit iemand tegen mij.

Er hangt een vreemde sfeer om de pleegzorgwereld heen en die varieert van ‘ verschrikkelijke horrorverhalen’ tot ‘bijzonder liefdevole harteverhalen’.  Pleegouders zijn helden, falende vrijwilligers, of bijzonder pragmatisch professionele ouders, die iets goeds willen voor de wereld. Eigen kinderen zijn kinderen die veel opgeven voor hun pleegbroers en zussen en die graag willen helpen. Pleegkinderen zijn kinderen die ‘beschadigd en kwetsbaar’ zijn en hun ouders zijn ook op zijn minst ‘heel kwetsbaar’ maar kunnen ook ‘de grote afwezige of slechterik’ zijn. En al deze beelden stoorden me.  Het vertelde me dat pleegzorg op de een of andere manier ver af staat van mensen. Zo veraf, dat je gemakkelijk aannames kan doen over hoe het is.   Lees verder →