Al zolang de regenboogprins bij ons woont (inmiddels zes jaar) is knuffelen en kussen een belangrijke taal om te bevestigen dat we graag bij elkaar zijn. In de ochtend krijg ik een kus op mijn wang en mijn mond en een omhelzing. Als hij naar school gaat krijg ik ook een kus. Als hij weer terugkomt opnieuw.
De rest van de dag komt hij vaak tegen me aanstaan of even op schoot zitten. Ook als hij net zijn chocomel op heeft krijg ik een kus. Een natte chocolade kus dan, waarbij het restje chocolademelk dat nog in zijn linker mondhoek zit vakkundig wordt uitgesmeerd over mijn kin. Dit waardeer ik iets minder, maar voor de liefde heb ik dat uiteraard over.
De laatste tijd heeft de prins ook nog andere vormen van kussen gevonden. Lees verder →
Hoe lang wil je in dit gezin blijven? Heel lang.
Vandaag was ik samen met Tabitha van Dongen bij de presentatie van het onderzoek ‘de stem van pleegkinderen’ . Een onderzoek dat onder de vleugel van Entrea Lindenhout uitgevoerd werd door Henk van Oosteren en Yvonne Aartsen en financieel ondersteund door Kinderpostzegels Nederland. Ik was nieuwsgierig naar de resultaten. Natuurlijk omdat ik zelf pleegmoeder ben, maar ook voor het project ‘Engage the Village’ wat we op poten gaan zetten. Een van de groepen waar we in dat project mee willen werken zijn pleegkinderen. Bij de presentatie waren meerdere van de geïnterviewde pleegkinderen aanwezig. Het was een waardig klein Corona-proof feestje.
Wat mij het meest verraste was dat eigenlijk alle geïnterviewde pleegkinderen blij waren met hun pleegouders. Hun tevredenheid bleek uit allerlei antwoorden. ‘Hoe lang wil je in dit gezin blijven?’ ‘Heel lang’. Welke mensen zijn belangrijk voor je? Naar wie ga je wanneer je problemen hebt? Steeds noemden ze hun pleegouders als de mensen waar het voor hen om draait (uit: Hoe het voelt om pleegkind te zijn). Dat is toch bijzonder om te horen? En herkenbaar waren daarnaast de uitspraken dat ze hun eigen ouders net zo belangrijk vonden. Dat ze vaak verdriet voelden als ze dachten aan wat er was gebeurd, en dat ze ze niet kwijt wilden.
In de video hieronder kun je de resultaten van het onderzoek horen en zien. Het hele onderzoek is in te zien op de website van Entrea-Lindenhout.
Tentoonstelling ‘Bijzonder Gewoon’ gaat verder in Kampen.
Op 17 september wordt de tentoonstelling heropend in Kampen. Een bijzondere avond over pleegzorg met Boter bij de Vis, Trias, en Therapeutisch Opvoeden.
Een mondvol namen, maar het wordt dan ook weer een bijzondere ontmoeting met verhaal, muziek en uitwisseling. En natuurlijk de foto’s van de Regenboogprins.
Welkom!
https://www.bibliotheekkampen.nl/agenda/voor-alle-leeftijden/494-bijzonder-gewoon
Mijn geraaktheid door verhalen.
Twee broers worden geboren. De ene werkt hard thuis en doet mee in de traditie van het dorp. De ander echter, heeft spirituele gaven en droomt ervan om de chief van het dorp te worden… De ene ontwikkelt zich gestaag en wordt verder niets over vermeld. De ander bedenkt allerlei streken om zijn droom voor elkaar te krijgen. Hij komt ver en hij leert veel. Hij leert steeds respectvoller om te gaan met het leven om hem heen, de mensen en de dieren.
Uiteindelijk lukt het hem om een geschenk te krijgen dat hij mee kan nemen naar de chief zodat hij diens taak over kan nemen. Echter, als hij thuis komt, is de chief overleden en heeft zijn zoon hem opgevolgd.
Pieter Henket, ‘Partners in Crime’ uit de serie Congo Tales, 2017. © Pieter Henket, courtesy Kahmann Gallery Produced by Tales of Us.
The village is needed.
Toen onze pleegzoon, de regenboogprins, bij ons kwam wist ik nog niet dat de keuze om pleegzorg te gaan doen me vele antwoorden zou geven over de kunst van het leven. Alleen daarom al is het de moeite waard om het te doen. Veel heb ik geschreven over de veerkracht van onze Prins en ook over herstel en vele momenten van hoop. Prachtig waren die en verrijkend en inspirerend voor velen. Vandaag wil ik echter ingaan op de andere kant. Het falen. En ik ga ook in op hoe juist het bewustzijn van je beperktheid van nut kan zijn voor herstel van allerlei verbanden en zelfs voor de samenleving.
Falen
Bij een pleegzorg plaatsing krijg je direct te maken met het woord ‘falen’ en het woord ‘verlies’. Ouders hebben gefaald, kinderen hebben gefaald, het jeugdzorg systeem heeft gefaald en ook pleegouders en hun kinderen leren het woord heel snel kennen. Dagelijks wordt er gefaald en dat is een flinke uitdaging om mee om te leren gaan.
Altijd ligt er de negatieve spiraal om de hoek die de kans op een nieuw verlies versterkt.
Nederigheid
In dat hele proces ontstond er bij mij een besef van onafheid, ik moet denken aan het oude woord ‘nederigheid’ – het besef dat ik als individueel mens maar zeer beperkt mee kan werken aan het herstel van zoveel leed. Ik ben hoog opgeleid, ken de wereld van de hulpverlening al lang, heb veel skills in huis voor het omgaan met mensen. Toch merk ik dat in de zorg voor onze Regenboogprins altijd de kans op falen groot is, met daarbij het gevolg dat onze pleegzoon het vertrouwen in zichzelf verliest.
De regenboogprins
Hoe vaak is er niet onwetendheid, vermoeidheid, stijfkoppigheid, onprofessionaliteit, een haperend systeem of slechte zelfreflectie? Al snel realiseerde ik me dat ik veel moest leren en anderen nodig had om samen met mijn lief de touwbrug te kunnen zijn waarover de prins kan balanceren in groei naar volwassenheid. Zo’n brug moet stevig en veilig zijn en die uitdaging bieden die een kind nodig heeft om zich weer zo vrij te voelen dat hij zich gezond verder kan ontwikkelen. Anderen… wie zijn dat?
Lees verder →