Een dierbaar mens attendeerde me op de documentaire serie Klassen. Gisteren bekeek ik de eerste aflevering en ik was meteen geboeid. De aflevering portretteert naast volwassen beleidsmakers en bestuurders en leerkrachten ook jongeren en kinderen. Ze volgt een aantal kinderen in groep acht, die bezig zijn met hun Cito-score en het toekomst advies dat ze krijgen.
Veel kinderen in armere wijken krijgen een lager advies dan kinderen van hoog-opgeleide ouders in rijke wijken.
Deze waarneming is niet nieuw voor me, maar toch wel weer schokkend. Hoe zou het zitten met kinderen van hoogopgeleide ouders in arme wijken? (Of bestaan die niet?)
Tijdens de aflevering vertelden drie meiden, die nu VWO doen, dat ze een basis/kader advies hadden gekregen (waarschijnlijk doordat ze een taalachterstand hadden kwam de Cito lager uit). Ook kwam naar voren dat leerkrachten soms lager adviseren omdat ze verwachten dat het thuisfront niet genoeg kan steunen. Ik dacht plotseling terug aan mijn eigen Cito-advies; MAVO/HAVO. Lees verder →
Mini bieb
Ken je ze? De kleine zelfgebouwde mini bibliotheekjes voor een willekeurig huis in een willekeurige straat. Bij ons in de buurt staat er ook eentje.
Ik ben een boekenliefhebber. Niet omdat ik alles lees, maar eigenlijk omdat ik gewoon hou van boeken. Net zoals de Regenboogprins hou ik van de geur, van hoe de bladzijden voelen, en ook van de gepriegelde woorden die soms in de kantlijn staan. Ik hou van nieuwe boeken, maar eigenlijk net zo veel van gebruikte.
Het leuke van zo’n minibieb voor een willekeurig huis in een willekeurige straat is dat er maar een paar boeken in staan. Dus geen enorme bibliotheek en ook geen boekwinkel. En dat maakt dat er dus ook minder keus is en ik met andere boeken thuis kom dan als ik naar de winkel was geweest. Zo vond ik deze week het boek ‘Mijn moeder was analfabeet’ (en andere levensverhalen van geslaagde vrouwen). Nu is mijn moeder geen analfabeet en vraag ik mij af wanneer je jezelf onder de geslaagde vrouwen kunt rekenen, maar zeg nou zelf, dat is toch al een leuke startgedachte bij dit boek. Bovendien heb ik nu een plekje in de buurt waar ik mijn eigen boeken ook kan brengen. Zo bracht ik laatst het boek ‘Lefbek’ naar de minibieb… benieuwd wie die weer meegenomen heeft. Ik zeg maar niet waar het over gaat!
Kunsttentoonstelling Nite Hotel
Het was alsof ik door een willekeurige stad dwaalde en plotseling een moderne kunst museum ontdekte. Nieuwsgierig ging ik naar binnen. Ik kwam in een soort optische illusie terecht. Een zwarte kamer die toch heel veel ruimte bood. Ik keek rond en zag dat ik 23 kamers zou kunnen bezoeken, een voorstelling zou kunnen zien en dat er zelfs horeca was. En alles helemaal Corona-proof!
Ik bezocht de site NITE HOTEL. Het afgelopen uur dwaalde ik van kamer naar kamer en bezocht videokunst, fotografie, dans, theater en muziek. Ik zat thuis voor de computer, maar was ook in het museum. En ook nog op mijn favoriete manier, helemaal alleen, zodat ik kon opgaan in wat ik zag en niet afgeleid werd door de interpretatie, waarneming en het oordeel van iemand anders.
Guy Weizman is de regisseur van deze tentoonstelling die geopend werd in mei 2020 toen de theaters sloten. In elke kamer bevindt zich een verzameling aan digitale ‘objecten’. Teksten, audio-berichten, foto’s en video’s kun je bekijken, precies zoals je dat doet in een echte museumkamer, je dwaalt door de kamer. Sommige dingen roepen je, spreken je aan, andere passeer je met matige interesse. Het enige verschil is dat je nu dwars door de videoschermen kan lopen. De theatermakers en kunstenaars reageren op de actualiteit van corona en isolatie. Geen nieuwe tentoonstelling dus, maar wel de moeite waard om nog te bezichtigen (wat dus nog kan!). Op dit moment kun je de digitale voorstelling Swan Lake bezoeken. Dat lijkt me een mooi vervolg op de afgelopen ochtend. Wellicht schrijf ik er daarna nog een blogje over. Voor wie nieuwsgierig geworden is, hieronder de link. En misschien weet je nog meer toffe digitale tentoonstellingen die ik echt moet gaan bezoeken?
Stine in de filosofie
Ik las haar Column en ik vond m zo treffend dat ik een moment heel erg graag wilde dat ik het geschreven had. Daarom plaats ik hem maar hier in mijn broedgebied. Gewoon omdat ik het hartgrondig met haar eens ben: Stine Jensen in de Filosofie.
Humaan.
Via Linked In zag ik een filmpje van een oude man, 96 jaar oud, die voor de rechter moest verschijnen ergens in Amerika. Of hij nou te hard of te langzaam reed is me niet duidelijk geworden. Wel zag ik een vader van een 63-jarige gehandicapte zoon, die ernstig ziek is. Een vader die zijn zoon regelmatig naar artsen moet brengen. En ik zag een diep ontroerde rechter, die hem leek te zegenen met zijn handen, een soort kruisteken maakte en hem niets ten laste legde. Een verhaal over medemenselijkheid. Een verhaal over kwetsbaarheid. En een verhaal dat mensen oproept met hun hart te luisteren naar de verhalen van ‘veroordeelden’.