Mijn moeder die met een handdoek mijn gezicht afdroogde na het douchen.
Mijn vriend die met een zakdoek onhandig mijn tranen wegveegde.
Mijn vriendin die het zweet van mijn voorhoofd veegde na een flinke inspanning.
Het is zo’n klein teder gebaar.
In Roemenie in Boekarest zat ik ooit op een groot grasveld. Lees verder →
Een paar jaar geleden kwam ik deze tekening tegen. Een kunstenaar tekende mensen die op straat leefden. Vanavond was ik bij de voorstelling ‘een bajesklant als buurman’ waar een ex-gedetineerde voor een jury bestaande uit mensen die in de buurt woonden moest verantwoorden waarom hij er ook zou mogen wonen. Afgelopen weekend zag ik twee kinderen lijden. De ene omdat ze zich niet kon overgeven aan de mensen die van haar houden, de ander omdat hij dat zag en voelde. Ik zag ook mensen van wie ik houd worstelen met een chronische ziekte.
Voor mijn ogen zie ik een stoet van mensen en dieren die moeten leven met wat niet eerlijk, niet rechtvaardig is. In het midden loopt een man met een kruis. Ik sluit mij aan bij de stoet. Ook op mijn huid zijn littekens te zien. Ik loop mee en draag iets mee waar dat mogelijk is. Een gesprekje met de een. Een tas dragend voor de ander. Als we eenmaal ons verlies durven zien, zijn we niet ze verschillend mee. We zijn soulsisters geworden. Verbroederd.
” De Australiër Andrew Chan is Indonesië veroordeeld tot de dood wegens heroïnesmokkel. Rico Richardo, een medegevangene, schreef een emotionele brief aan de Indonesische president Joko Widodo. Hij pleitte daarin voor Andrew en bood aan om in plaats van hem geëxecuteerd te worden.”
Deze opvallende en bizarre zin kwam ik tegen vandaag. Ik kan me zelf niet voorstellen dat ik zo’n stap zou nemen. Jij?
10 dagen geleden beloofde ik te schrijven over mijn eigen ontluisteringen. Ik heb de afgelopen dagen geschreven over overtuigingen over leven en over God die illusies bleken. Zoals de overtuiging dat alles ten goede is te keren, of dat al ons lijden louteren is.
