Dit gaat niet alleen over mij.

Sommige mensen hebben pas sinds de Coronacrisis gemerkt dat het leven echt niet maakbaar is.  Er zijn ook mensen die dat nu wel merken, maar  er niet aan willen.  En er zijn mensen die dat al heel lang weten. De mensen die ik de laatste zeven jaar tegenkom die het al heel lang weten zijn pleegkinderen. Het overkwam ze gewoon. Door allerlei redenen en omstandigheden konden of mochten hun ouders niet langer voor ze zorgen en werden ze uit huis geplaatst. Er werd gezocht naar een pleeggezin. Pleeggezinnen zijn vaak (niet altijd) plekken waar kinderen meer dan welkom zijn. En heel vaak hebben pleegouders ook eigen kinderen, die dan dus vrij plotseling een broertje of zusje krijgen, die over het algemeen geen baby meer is.

Chris was twaalf. Hij zat op de basisschool. Op een dag kwam er een meisje in zijn huis wonen. Ehhh… een meisje dus! Best even wennen voor een twaalfjarige jongen. En, zo ontdekte hij verder, het was soms knap lastig om je speelgoed, je computer en uiteraard ook je ouders te moeten delen met kinderen en jongeren die soms helemaal niet aardig deden.  Toen hij zestien was realiseerde hij zich: ‘Dit gaat niet alleen over mij.’ Sommige mensen hebben al jong een heel ingewikkeld leven achter de rug.  Dat was een omslag. Hij ging het leven beter begrijpen. En daarmee zijn pleegbroers en zussen.

Marlin was acht. Haar ouders wilden graag voor kinderen in crisissituaties zorgen. Op een nacht bracht de politie drie kinderen. De politie was heel erg onder de indruk van de situatie waar ze de kinderen weg hadden gehaald. Ze bleven nog een tijd in de huiskamer van haar ouders zitten om bij te komen. Marlin was niet bang. Ze dacht alleen maar: ‘Nu zijn ze veilig.’ Ook Marlin ontdekte dat de kinderen soms helemaal niet aardig deden. Ze was heel boos soms als ze zo maar haar moeder uitscholden. Het was wel haar moeder waar ze het tegen hadden.

Marieke kent het niet anders. Haar ouders vangen al sinds zij jong is kinderen en jongeren op. Het is soms zwaar als je net aan een pleegbroer of zus gewend bent en dan gaat hij of zij weer weg. En als je zelf niet lekker in je vel zit en je ouders hebben het druk met alle kinderen en jongeren die bij ze wonen, is dat wel heel moeilijk soms. Marieke zegt: door mijn eigen moeilijkheden ontdekte ik hoe moeilijk het kan zijn als de mensen die het belangrijkst zijn, weinig ruimte en tijd voor je hebben. Marieke zegt ook dat ze regelmatig een flinke spiegel voor d’r neus krijgt van haar pleegbroers en zussen. Een glasharde spiegel. En dat ze merkt dat ze van belang is in het leven van mensen die het even heel moeilijk hebben, dat ze een praatpaal is en dat dat fijn is. Marieke zou het leven dat ze heeft geleid altijd precies zo overnieuw gekozen hebben. ‘Het is verrijkend’ vindt ze.

Demi was 15 toen haar moeder een gezinshuis startte. Ze kan zich nog goed herinneren hoe druk ze het de eerste weken vond. Al die kinderen aan tafel. Ze was benieuwd of ze dan ook als echte broers en zussen zouden gaan voelen. ‘Het is toch anders met mijn echte zus dan met mijn pleegbroers’ vertelt ze. Maar het is ook bijzonder. Soms gebeuren er onverwachte dingen. Zoals afgelopen zomer. Door de Coronacrisis ging haar vakantie naar een ver land niet door. Ze baalde enorm. En toen verraste haar pleegbroer haar door haar uit te nodigen samen met hem op vakantie te gaan. Uiteindelijk ging iedereen mee en hadden ze een hele bijzondere reis samen.

Een aantal weken geleden was ik met deze mensen in gesprek en luisterde naar hun verhalen. Het waren geen ideale verhalen, maar echte. Het ging over wat er zo mooi was en wat er zo raar was en wat zo moeilijk. Het ging over begrip en onbegrip en verwachtingen die wel en niet uitkwamen en over verrassingen.

Ik luisterde naar hen en ik bedacht me dat ze al jong leerden dat het leven niet eerlijk is. Dat sommige kinderen in een warm nest opgroeien en anderen er uit vallen en aan een ander nest moeten wennen, soms tegen wil en dank. Ze leerden ook dat als dat toevallig hun nest was, dat ze plotseling veel moesten delen met deze kinderen, o.a. de tijd en aandacht die hun ouders anders aan hen zouden besteden.
Ik zat naar ze te kijken tijdens de ZOOM-meeting die we hadden en ik zag hun ogen. Mijn potlood begon te bewegen. Ik tekende hun gezichten, met daarin die ogen. Acht ogen die zo vol leven de wereld inkeken.  Acht ogen van jonge mensen die vertelden dat ze door de keuze van hun ouders beter begrijpen wat het inhoudt om je leven te delen. Dat ze beter begrijpen dat er onrecht gebeurt, dat ze sterker zijn geworden juist door dat begrip en dat ze meer inzicht in zichzelf hebben gekregen.
We hebben een podcast gemaakt van hun verhaal. Het is de moeite waard om naar ze te luisteren. Deze club jongeren heeft een belangrijk verhaal te vertellen.
Marlin Wildeboer schrijft op dit moment een boek dat in de zomer uitkomt. Aan het einde van de podcast kun je er nog meer over horen, mocht je geïnteresseerd zijn.  Hieronder de link naar de podcast. Hij is ook te vinden op Spotify en veel andere podcast apps.

 

2e podcast bijna klaar…

Eind december lanceerden Vitree en Broedgebied de eerste podcast van het project ‘Engage the Village’ , het project dat gaat over verhalen van veerkracht uit de wereld van pleegzorg en gezinshuizen.  De eerste podcast was ontroerend en ontwapenend. De luisteraar maakte kennis met vijf tieners die hun ouders deelden met hun pleegbroers en zussen.
Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de 2e podcast met een groep iets oudere jongeren, die een weerbarstiger verhaal vertellen. Marieke, Christiaan, Demi en Marlin nemen de luisteraar mee in hun zoektocht naar de betekenis van de keuze van hun ouders voor wie ze nu zijn.
Bijna klaar…  morgen lanceren we hem en zal ik  de link ook op Broedgebied delen.

Instant Family (pleegzorgfeelgoodmovie)

Als je dan toch in een lockdown zit, dan maar wat meer films kijken?

Een bevriende pleegmoeder tipte mij deze film. Een Hollywoodfilm over pleegzorg. Ik heb al veel documentaires gezien over pleegzorg, maar een Hollywoodfilm? Omdat ik deze pleegmoeder erg waardeer zocht ik  de film toch op (Netflix) en bekeek hem, weliswaar in twee delen en tijdens twee nachten dat ik moeilijk in slaap kon komen. Het waren van die nachten dat ik me enorm verveelde en niet wist wat ik moest gaan doen. Uiteindelijk heb ik de film met veel plezier gekeken. Het ging over een enigzins naief koppel zonder kids, een soort DINKY”S (double income no kids) waarvan de vrouw geraakt werd toen ze een site met daarop vele pleegkinderen bezocht. Nadat de man geweigerd had zich er in te verdiepen, maar dit toch deed, was ook hij om. Het koppel deed vervolgens mee aan een pleegzorgtraining en, geheel niet volgens plan, kwamen er na de training, drie kinderen waarvan 1 tiener bij hen wonen…

Lees verder →

Mondkapjesmeeuw & McFlurryegel

Dode dieren  met een verhaal zijn het. Je kunt ze vinden in het Natuur Historisch Museum in Rotterdam als je ze in het echt wilt zien. Ik zag de foto van de mondkapjesmeeuw deze week plotseling in mijn timeline voorbij komen. En gisteravond tijdens het programma Op1 zag ik de dieren letterlijk op de gesprekstafel liggen.  Vogels, vissen en andere zeedieren en kleine dieren raken verstrikt in het afval dat we laten liggen of dat in de oceaan terecht komt. Dat wist ik al,  maar gisteren nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt door dat lieve gulzige egeltje dat zijn dood vond in een halfvol weggegooide Mc Flurry-beker. Dom natuurlijk van die dieren. Toch?
Of moeten we toch naar ons als mens wijzen.
 Het zijn advertenties voor bewust gedrag van consumenten en samenlevingen. Daarom zet ik de foto’s ook online hier in mijn blog. Voor wie geen stoffen mondkapjes wil of kan gebruiken wordt gevraagd, gooi ze niet op straat en trek de elastiekjes eraf voordat je ze in de prullenbak gooit.

Kijktip: Grip Camp

Als jij iets wilt bereiken, zul je zelf initiatief moeten nemen, want de mensen om je heen zullen er niet aan denken dat jij intellect, vakmanschap en humor hebt te brengen (uitspraak van de vader van een deelnemer aan deze documentaire, die met een open ruggetje geboren is en het alleen met hoofd, romp en armen moest redden in het leven)

Gisteravond bekeek ik op Netflix de documentaire Grip Camp. Alle verhalenvertellers in deze docu gingen begin jaren zeventig naar Camp Jened. Dit zomerkamp vlak bij Woodstock was voor lichamelijk gehandicapten en had een revolutionaire aanpak in vergelijking met de meeste andere instellingen en tehuizen voor deze groep. Begeleiders en deelnemers beleefden beiden plezier en er was geen machtsonderscheid tussen beide groepen.

A still from Crip Camp by Nicole Newnham and Jim LeBrecht, an official selection of the U.S. Documentary Competition at the 2020 Sundance Film Festival. Courtesy of Sundance Institute | photo by Steve Honigsbaum.tehuizen en instellingen van die tijd. Dit kamp, waar  begeleiding en bezoekers samen plezier maakten, liet de gehandicapten ontwaken in de zin dat ze ontdekten dat ze als groep iets te melden hadden aan de samenleving. Tijdens het kamp ontdekten de vertellers dat ze volwaardige mensen zijn, ook al zag de rest van de samenleving dat anders.

Ademloos heb ik gekeken naar de ontspanning en zelfverzekerdheid die tevoorschijn kwam tijdens het kamp en de jaren erna. De deelnemers en begeleiders bleven elkaar opzoeken en groeiden in hun zelfvertrouwen en uitgesproken mening. Toen president Nixon een voorstelwet verwierp die stelde dat alle overheidsgebouwen invalide-vriendelijk moesten worden gebouwd, kwamen de voormalige kampleden in opstand en bezetten een overheidsgebouw in San Francisco om op te komen voor hun burgerrechten.
Protesteren en lobbyen is zwaar, maar voor deze groep was het nog veel zwaarder. Mensen die niet konden lopen, mensen die eigenlijk dagelijks steun nodig hadden of beademing, verbleven 25 dagen en nachten in het overheidsgebouw terwijl maar weinig journalisten geïnteresseerd waren in hun lobby.  Ondertussen werd het gas en water afgesloten om de activisten te dwingen weg te gaan. Mensen kregen naast het gebrek aan hygiene, doorligplekken van de slechte matrassen waar ze op sliepen en vele andere kwalen.  Het was echt afzien.
Wat tof was, was dat de Black Panthers voedsel kwamen brengen, verpleegkundigen kwam assisteren, en veel begeleiders uit het camp loyaal waren en ook bij hen bleven.

 

Lees verder →